§ 1. [Górna granica należności za utracony dzienny zarobek] [1] 1. Górną granicę należności za utracony dzienny zarobek, o którym mowa w art. 2 ust. 2 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym, którą sąd może przyznać, ustala się w wysokości 4,6% kwoty bazowej dla osób, o których mowa w art. 5 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255 i z 2000 r. Nr 19, poz. 239), której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określa ustawa budżetowa, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. W przypadku gdy ogłoszenie ustawy budżetowej nastąpi po dniu 1 stycznia roku, którego dotyczy ustawa budżetowa, podstawę obliczenia należności za okres od 1 stycznia do dnia ogłoszenia ustawy budżetowej stanowi kwota bazowa w wysokości obowiązującej w grudniu roku poprzedniego.

§ 1. [Górna granica należności za utracony dzienny zarobek] [1] Określoną w art. 2 ust. 2 dekretu górną granicę należności za utracony dzienny zarobek, którą sąd może przyznać, ustala się w wysokości 4% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce uspołecznionej, przewidywanego na kwartał poprzedzający wypłatę tej należności, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego stosownie do przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym.

§ 1. [Górna granica należności za utracony dzienny zarobek] Określoną w art. 2 ust. 2 dekretu górną granicę należności za utracony dzienny zarobek ustala się w wysokości 4% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce uspołecznionej za kwartał poprzedzający wypłatę tej należności, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, stosownie do przepisów o zatrudnieniu.