Delegowanie pracowników do krajów UE – zasady postępowania
Polski przedsiębiorca może czasowo delegować swoich pracowników do wykonania określonych zadań w innych krajach UE, najczęściej w ramach kooperacji z partnerami zagranicznymi. Skierowanie do świadczenia pracy w innym kraju niż Polska nie może pozbawić takiego pracownika przywilejów przysługujących obywatelom-pracownikom państwa unijnego. Ochrona polskich pracowników przed dyskryminacją w tym zakresie polega na zapewnieniu przez polskiego pracodawcę przynajmniej minimalnych warunków zatrudnienia czy wynagradzania obowiązujących w kraju wykonywania pracy.
Delegowanie pracownika zasadniczo może trwać maksymalnie 12 miesięcy i możliwe jest jego przedłużenie do 18 miesięcy w odpowiednim urzędzie kraju przyjmującego.
Umowa o pracę pracownika delegowanego będzie podlegała prawu wybranemu przez strony.
Bez względu na wybór stron w zakresie prawa pracy zawsze będą miały zastosowanie korzystniejsze regulacje obowiązujące w państwie wykonywania pracy.
Pracownik może podlegać ubezpieczeniom społecznym w Polsce na podstawie zaświadczenia A1, o które pracodawca powinien wystąpić do ZUS.
Zasadą jest, że przy rozstrzyganiu kraju, w którym dochody pracownika będą opodatkowane, decyduje miejsce wykonywania pracy.
Możliwe jest opodatkowanie za granicą dochodów pracownika delegowanego ze względu na długość okresu delegowania.
Podstawowym źródłem przepisów określających warunki zatrudnienia, które pracodawca musi zagwarantować pracownikowi delegowanemu z Polski za granicę – do krajów UE, jest dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (dalej: dyrektywa 96/71/WE). Natomiast zagadnienia związane z obowiązkiem ubezpieczeń społecznych i podatkowym pracowników okresowo delegowanych za granicę również zawarte są w aktach prawa unijnego i przepisach krajowych. Omawiane opracowanie nie dotyczy pracowników wykonujących pracę zdalnie i kierowców wykonujących przewozy międzynarodowe.