Ustalenie wartości początkowej środka trwałego oraz możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 kwietnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 12 czerwca 2024 r. (wpływ 12 czerwca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pani polskim rezydentem podatkowym, osobą prowadzącą na terytorium Polski jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą „…”, której podstawowymi przedmiotami działalności są m.in.: (...). Prowadzi Pani działalność gospodarczą od 1 czerwca 2000 r. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą rozlicza się Pani w podatku dochodowym na zasadach ogólnych, z uwzględnieniem skali podatkowej, tj. na zasadach wynikających z art. 27 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - przedstawiany stan faktyczny dotyczy sytuacji, w której nie rozlicza się Pani w podatku dochodowym ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Pani ojciec jest rolnikiem, podatnikiem VAT nieprowadzącym jednoosobowej działalności gospodarczej. Pani ojciec na gruncie nabytym około 20 lat wcześniej do majątku prywatnego poniósł nakłady polegające na wybudowaniu na działce nr … w obrębie …, gmina …, budynku hurtowni z częścią biurowo-socjalną oraz wewnętrzną infrastrukturą techniczną oraz dotyczące zagospodarowania terenu. Inwestycja została sfinansowana przez Pani ojca częściowo ze środków własnych, a częściowo ze środków pochodzących z kredytu. Dla wymienionego budynku 20 czerwca 2022 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał zaświadczenie o zakończeniu budowy (nie wniesiono sprzeciwu w sprawie zamiaru użytkowania budynku). Pani ojciec wykorzystywał przedmiotowy budynek jako składnik majątkowy prowadzonego przez siebie gospodarstwa rolnego, tj. w prowadzonej działalności rolniczej, niebędącej działalnością gospodarczą. Podkreślić należy, że z uwagi na to, że przedmiotowy budynek nie był przez Pani ojca wykorzystywany w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - służył co do zasady działalności rolniczej prowadzonej w ramach gospodarstwa rolnego, Pani ojciec w żaden sposób nie ujął wydatków poniesionych na wybudowanie tego budynku do kosztów podatkowych, w tym wydatki te nie były przez niego zaliczane do kosztów podatkowych poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne. W odniesieniu do części biurowo-socjalnej, była ona wykorzystywana poprzez oddanie jej Pani w odpłatny najem - w tym zakresie Pani ojciec kwalifikował te działania jako odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT, niemniej jako dokonywane w ramach majątku prywatnego.

Na skutek zmiany planów wynikających z wieku i kwestii zdrowotnych 8 marca 2024 r. Pani ojciec na podstawie umowy dożywocia przeniósł na Panią prawo własności wyżej wskazanej działki nr …, budynku hurtowni z częścią biurowo-socjalną oraz wewnętrznej infrastruktury technicznej. W umowie dożywocia, strony wskazały na wartość przenoszonego budynku oraz infrastruktury technicznej, wyceniając je w wartości rynkowej. Nabytą w wyżej opisany sposób nieruchomość wraz z budynkiem zamierza Pani wykorzystywać w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (będą one służyły uzyskiwaniu przez Panią przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych) - zostały one włączone do składników majątkowych przynależnych do tej działalności, w tym ujęte w prowadzonej przez Panią dla tych celów ewidencji środków trwałych.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzowała Pani, że prowadzi Pani dokumentację podatkową w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów (PKPiR), prowadzonej na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W ramach działalności gospodarczej rozlicza Pani ponoszone koszty metodą uproszczoną, tj. na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Umowa dożywocia została zawarta w formie aktu notarialnego. Wartość przedmiotu umowy dożywocia określono na 3 000 000,00 zł (trzy miliony złotych zero groszy). Budynek został sklasyfikowany jako „Zbiorniki, silosy i budynki magazynowe” PKOB 1252. Właściwym numerem Klasyfikacji Środków Trwałych dla będącego przedmiotem wniosku budynku wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną są „Zbiorniki, Silosy i Budynki Magazynowe” oznaczone jako KŚT 104. Budynek w całości jest wykorzystywany na cele prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej. W związku z powyższym, zamierza Pani dokonywać odpisów amortyzacyjnych i ujmować je do kosztów podatkowych od całości budynku. Z uwagi na przedstawione w złożonym wniosku wątpliwości podatkowe z ostrożności podatkowej nie ujęła Pani jeszcze opisanego budynku w prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zamierza Pani wprowadzić opisywany budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po otrzymaniu interpretacji indywidualnej, wiedząc, na jakich zasadach ujęcie to może nastąpić. Budynek w dacie przeniesienia prawa własności na Panią był (i nadal obecnie jest) kompletny i zdatny do użytku, co potwierdza zaświadczenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie ... z 20 czerwca 2022 r. Nr … o zakończeniu budowy. Jak wyjaśniono powyżej, budynek nie został jeszcze przez Panią ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Pani zamiarem jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu 2,5% stawki.

Jeżeli chodzi o „wewnętrzną infrastrukturę techniczną” należy przez to rozumieć budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych, o czym stanowi art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Natomiast w myśl art. 22j ust. 3 , środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1)używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub;

2)ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z uwagi na to, że zakończenie budowy budynku nastąpiło w czerwcu 2022 r. nie upłynął przewidziany powyżej cytowanymi przepisami okres pozwalający zakwalifikować przedmiotowy budynek jako używany. Nie dokonała Pani też w stosunku do tego budynku ulepszeń w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym uważa Pani, że w przedstawionej sprawie nie jest Pani uprawniona do zastosowania indywidualnie ustalonych stawek amortyzacyjnych, a przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przywołała Pani jedynie porządkowo, wskazując jednocześnie w treści własnego stanowiska w sprawie, że jest Pani uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych w stawce 2,5%.

Jak wyjaśniono powyżej, z uwagi na przedstawiane w złożonym zapytaniu wątpliwości podatkowe nie ujęła Pani jeszcze opisanego budynku wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną w prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zamierza Pani wprowadzić opisywany budynek wraz z tą infrastrukturą do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po otrzymaniu interpretacji indywidualnej, wiedząc, na jakich zasadach ujęcie to może nastąpić. Po nabyciu przedmiotowej nieruchomości, do dnia sporządzenia odpowiedzi na wezwanie nie poniosła Pani żadnych wydatków na jej ulepszenie.

Pytania (pytanie Nr 3 zostało ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

1.Czy w przedstawionym stanie faktycznym, jest Pani uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytych w drodze umowy dożywocia budynku hurtowni z częścią biurowo-socjalną oraz wewnętrznej infrastruktury technicznej i zaliczania tych odpisów do kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej?

2.W jaki sposób w przedstawionym stanie faktycznym powinna Pani ustalić wartość początkową budynku z wewnętrzną infrastrukturą techniczną dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów podatkowych, biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny?

3.Jeśli zgodnie z przedstawionym przez Panią stanem faktycznym opisany budynek hurtowni z częścią biurowo-socjalną wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną jest klasyfikowany w KŚT pod pozycją 104, to czy powinna Pani dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu 2,5% stawki amortyzacji?

Pani stanowisko w sprawie (stanowisko do pytania Nr 3 zostało ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Ad. 1.

Uważa Pani, że ma Pani prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytych w drodze umowy dożywocia budynku hurtowni z częścią biurowo-socjalną oraz wewnętrznej infrastruktury technicznej i zaliczania tych odpisów do kosztów podatkowych prowadzonej działalności gospodarczej.

Nabyty przez Panią na podstawie umowy dożywocia budynek hurtowni wraz wewnętrzną infrastrukturą techniczną po przyjęciu do używania w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej (ujęciu w prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) jest środkiem trwałym, od którego uprawniona jest Pani do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.; dalej: „ustawa o PIT”), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22h ust. 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przedstawionej sprawie nabyła Pani w ramach umowy dożywocia budynek hurtowni z częścią biurowo-socjalną oraz wewnętrzną infrastrukturą techniczną, który jest i będzie przez Panią w przyszłości, tj. przez okres przekraczający rok, wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej - będzie służył uzyskiwaniu przez Panią przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, jest Pani uprawniona do zaliczenia przedmiotowego budynku do środków trwałych, dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego środka trwałego oraz zaliczania ich do kosztów podatkowych.

Ad. 2.

Pani zdaniem, w przedstawionym stanie faktycznym dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów podatkowych powinna Pani ustalić wartość początkową budynku wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną w wartości przyjętej w przez Strony w umowie dożywocia, odpowiadającej jej wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 908 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.; dalej: „Kodeks cywilny”), jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Natomiast, stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane - cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

W przedstawionym stanie faktycznym, przedmiotem świadczenia ze strony Pani ojca jest przeniesienie własności nieruchomości na Pani rzecz. Pani będąca nabywcą nieruchomości zobowiązuje się natomiast do świadczeń określonych w art. 908 Kodeksu cywilnego. Umowa o dożywocie ma charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej. Istotną cechą umów odpłatnych jest fakt, że świadczenie z jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku; każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową.

Zatem w przypadku umów dożywocia faktyczną wartością za którą nieruchomość jest nabywana, jest jej wartość wyrażona w umowie dożywocia. W umowie tej, strony przyjęły bowiem, że taka będzie wartość wzajemnych świadczeń nabywcy nieruchomości na rzecz zbywającego. Zatem dla określenia wartości początkowej nieruchomości należy odwołać się do wartości nieruchomości przyjętej w umowie dożywocia, o ile odpowiada ona wartości rynkowej tej nieruchomości (co wynika m.in. z faktu, że stroną transakcji są podmioty powiązane osobowo).

Takie stanowisko jest również przyjmowane przez organy podatkowe, w tym Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Takie stanowisko zaaprobował m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 11 stycznia 2021 r. Nr 0111-KDIB2-1.4010.409.2020.2.PB, w której stwierdzono: „W zakresie umowy dożywocia stanowisko Wnioskodawcy potwierdza np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 marca 2014 r. Nr IBPBI/1/415-1260/13/AP, w której stwierdzono: „W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca nabył nieruchomości, o których mowa we wniosku na skutek zawarcia umowy dożywocia i wartość tych nieruchomości została wskazana w akcie notarialnym dokumentującym to nabycie, to znaczy że wartość ww. nieruchomości jest znana. Zatem w tym przypadku, przy ustaleniu wartości początkowej środków trwałych (nieruchomości), zastosowanie znajdzie generalna zasada, określona w art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (...) Reasumując, stwierdzić należy, że wartość początkową nieruchomości, o których mowa we wniosku należy ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg ceny nabycia określonej w akcie notarialnym dokumentującym nabycie przedmiotowej nieruchomości w drodze umowy o dożywocie”.

Tożsame stanowisko wyraził również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 17 marca 2022 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.1076.2021.2.AC: „Przedmiotem świadczenia ze strony zbywcy (dożywotnika) jest więc przeniesienie własności nieruchomości. Nabywca nieruchomości zobowiązuje się natomiast do świadczeń określonych w art. 908 Kodeksu cywilnego. Umowa o dożywocie ma charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej.(...)

Odnosząc powyższe do przywołanych w sprawie przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wartością początkową nabytej przez Pana nieruchomości jest cena jej nabycia, wynikająca z aktu notarialnego. W okolicznościach niniejszej sprawy wartość początkową nieruchomości, o której mowa we wniosku należy ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg ceny nabycia określonej w akcie notarialnym dokumentującym nabycie przedmiotowej nieruchomości w drodze umowy o dożywocie. (....)

Od ustalonej w wyżej wskazany sposób wartości początkowej nieruchomości, która jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej będzie Pan mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej”.

Ad. 3.

Pani zdaniem, w opisanym przez nią stanie faktycznym powinna Pani dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu 2,5% stawki amortyzacji.

Zasadniczo, środki trwałe podlegają amortyzacji według stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, który stanowi załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 przywołanej ustawy, podatnicy, z pewnymi wyjątkami określonymi w art. 22i i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji danego środka trwałego; wybraną metodę należy stosować aż do pełnego zamortyzowania środka trwałego.

Stawki amortyzacyjne przypisane do poszczególnych symboli KŚT znajdują się w Wykazie stawek amortyzacyjnych dołączonym do ustawy. Aby ustalić odpowiednią stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie przynależności środka trwałego do odpowiedniej grupy (podgrupy, rodzaju) KŚT.

Zatem w Pani ocenie, skoro właściwym numerem Klasyfikacji Środków Trwałych dla będącego przedmiotem wniosku budynku wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną są „Zbiorniki, Silosy i Budynki Magazynowe” oznaczone jako KŚT 104, jest Pani uprawniona do zastosowania stawki amortyzacyjnej wynoszącej 2,5% rocznie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani w wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

·pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

·nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

·być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cyt. ustawy:

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

·stanowić własność lub współwłasność podatnika,

·zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

·być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,

·być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy:

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi wartość początkowa środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej.

Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy:

W przypadku ustalenia wartości początkowej nieruchomości nabytej na podstawie umowy o dożywocie należy odnieść się do samego pojęcia umowy o dożywocie.

Zgodnie z art. 908 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.):

Przedmiotem świadczenia ze strony zbywcy (dożywotnika) jest więc przeniesienie własności nieruchomości. Nabywca nieruchomości zobowiązuje się natomiast do świadczeń określonych w art. 908 Kodeksu cywilnego. Umowa o dożywocie ma charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej.

Cechą umów odpłatnych jest to, że świadczenie jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku; każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej).

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani na terytorium Polski jednoosobową działalność gospodarczą, której podstawowymi przedmiotami działalności są m.in.: sprzedaż hurtowa zboża, nieprzetworzonego tytoniu, nasion i pasz dla zwierząt. Rozlicza się Pani w podatku dochodowym na zasadach ogólnych, z uwzględnieniem skali podatkowej. Pani ojciec jest rolnikiem, nieprowadzącym jednoosobowej działalności gospodarczej. Na gruncie nabytym około 20 lat wcześniej do majątku prywatnego poniósł nakłady polegające na wybudowaniu budynku hurtowni z częścią biurowo-socjalną oraz wewnętrzną infrastrukturą techniczną oraz dotyczące zagospodarowania terenu. Na skutek zmiany planów wynikających z wieku i kwestii zdrowotnych 8 marca 2024 r. Pani ojciec na podstawie umowie dożywocia przeniósł na Panią prawo własności wyżej wskazanej działki, budynku hurtowni z częścią biurowo-socjalną oraz wewnętrznej infrastruktury technicznej. Nabytą w wyżej opisany sposób nieruchomość wraz z budynkiem zamierza Pani wykorzystywać w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Umowa dożywocia została zawarta w formie aktu notarialnego. Wartość przedmiotu umowy dożywocia określono na 3 000 000,00 zł. Budynek został sklasyfikowany jako „Zbiorniki, silosy i budynki magazynowe” PKOB 1252. Właściwym numerem Klasyfikacji Środków Trwałych dla będącego przedmiotem wniosku budynku wraz z wewnętrzną infrastrukturą techniczną są „Zbiorniki, Silosy i Budynki Magazynowe” oznaczone jako KŚT 104. Budynek w całości jest wykorzystywany na cele prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej. W związku z powyższym, zamierza Pani dokonywać odpisów amortyzacyjnych i ujmować je do kosztów podatkowych od całości budynku. Budynek w dacie przeniesienia prawa własności na Panią był (i nadal obecnie jest) kompletny i zdatny do użytku. Z uwagi na to, że zakończenie budowy budynku nastąpiło w czerwcu 2022 r. nie upłynął przewidziany powyżej cytowanymi przepisami okres pozwalający zakwalifikować przedmiotowy budynek jako używany. Nie dokonała Pani też w stosunku do tego budynku ulepszeń w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak stanowi art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy,

Ustawodawca wskazał w art. 22j ust. 2 i 3 ww. ustawy, jakie środki trwałe należy uznać za używane i ulepszone, przy czym definicje te dotyczą środków trwałych wskazanych w art. 22j ust. 1 pkt 1, 2 i 3, nie w pkt 4.

Jak wynika z powyższego przepisu, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane lub ulepszone. Tym samym, należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Natomiast wydatki na ulepszenie środków trwałych to nakłady poczynione na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i preferencyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla środka trwałego (tutaj budynku hurtowni z częścią biurowo-socjalną oraz wewnętrznej infrastruktury technicznej), dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że środek trwały był wcześniej używany lub ulepszony.

Ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W okolicznościach niniejszej sprawy wartość początkową nieruchomości, o której mowa we wniosku należy ustalić na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg ceny nabycia określonej w akcie notarialnym dokumentującym nabycie przedmiotowej nieruchomości w drodze umowy o dożywocie.

Przy czym, jeżeli w akcie notarialnym wartość nieruchomości została określona w łącznej kwocie, zobowiązana będzie Pani wyodrębnić z wartości całej nieruchomości, wartość poszczególnych składników majątku (w tym budynku oraz wewnętrznej infrastruktury technicznej) wchodzących w skład ww. nieruchomości. Przy określaniu wartości początkowej powinna Pani również mieć na uwadze cenę rynkową każdego składnika majątku oraz pamiętać, aby ich suma odpowiadała sumie zawartej w akcie notarialnym dotyczącym nabycia przedmiotowej nieruchomości. 

Od ustalonej w wyżej wskazany sposób wartości początkowej nieruchomości, która będzie wykorzystywana na potrzeby prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, będzie Pani mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych (według stawki 2,5%) i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem Pani stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja indywidualna jest wydana przy założeniu, że poprawnie zakwalifikowała Pani obiekt majątku do odpowiedniej grupy wg KŚT. Interpretacja nie rozstrzyga o prawidłowości tej klasyfikacji (zasady formalnego przyporządkowania do grupowania statystycznego nie są przepisami prawa podatkowego).

W odniesieniu do powołanych przez Panią interpretacji stwierdzam, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące w sprawie będącej przedmiotem Pani wniosku.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi rozstrzygnięcie tylko i wyłącznie w zakresie sprawy objętej pytaniami. A zatem, nie odnosi się do innych kwestii zawartych w opisie sprawy, które nie były przedmiotem zapytania.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).