Rozpoznanie kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków ponoszonych w ramach goodwill repairs and exchanges oraz zmniejszenia przychodów na podstawie faktur korygujących dokumentujących kompensaty stanowiące sales goodwill.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 sierpnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 sierpnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków ponoszonych w ramach goodwill repairs and exchanges oraz zmniejszenia przychodów na podstawie faktur korygujących dokumentujących kompensaty stanowiące sales goodwill.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A. jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (jest rezydentem podatkowym w Polsce). Rok podatkowy Spółki jest zgodny z rokiem kalendarzowym. Wnioskodawca jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce.

Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej B. (dalej: „Grupa”) zajmującej się przede wszystkim (…).

Grupa wdraża spójne i skoordynowane na poziomie globalnym strategie wejścia na rynek, które zasadniczo opierają się na sprzedawcach działających na dużą skalę/dużych sklepach i większych sprzedawcach z segmentu profesjonalnego, z uwzględnieniem indywidualnej struktury rynku. Struktura Grupy dzieli się na klaster produkcyjno-zaopatrzeniowy oraz klaster sprzedaży i dystrybucji. Klastry sprzedaży i dystrybucji ponoszą ograniczone ryzyko związane ze swoimi rynkami i operacjami wewnętrznymi, natomiast ich ogólny wkład w wartość firmy jest ograniczony.

Na mniejszych rynkach europejskich Grupa stosuje scentralizowany, zintegrowany model dystrybucji (tzw. hub-and-spoke model), w ramach którego lokalne podmioty świadczą usługi w zakresie wsparcia sprzedaży i marketingu na rzecz regionalnych podmiotów dystrybucyjnych. Dzięki powyższemu modelowi europejskie podmioty z Grupy mogą wykorzystać swój model dystrybucji na wielu mniejszych, sąsiadujących ze sobą rynkach i tym samym uniknąć powielania struktur kosztowych, co uniemożliwiłoby osiągnięcie rentowności na małych rynkach.

A. zostało założone w 2004 roku i jako jeden z regionalnych podmiotów dystrybucyjnych, prowadzi działalność hurtową w zakresie sprzedaży i marketingu produktów Grupy w segmencie profesjonalnym i konsumenckim. Spółka jest odpowiedzialna za sprzedaż i dystrybucję elektronarzędzi i sprzętu outdoorowego dla dealerów oraz sprzedawców detalicznych na rynku Europy Środkowo-Wschodniej. Profil Spółki odpowiada profilowi dystrybutora o ograniczonych funkcjach i ryzykach.

W zakresie prowadzonej działalności, Spółka jest odpowiedzialna za wszystkie lokalne funkcje związane ze sprzedażą towarów, w tym m.in. określanie lokalnej strategii sprzedaży, czy też określanie celów sprzedażowych. Jednocześnie, Spółka odpowiada za określenie cen sprzedaży produktów na obsługiwanych rynkach (poprzez negocjacje prowadzone z klientami), upustów i rabatów, zwrotu kosztów, specyfikacji, warunków dostaw oraz innych warunków dotyczących sprzedaży produktów, w tym warunków dotyczących płatności.

Jednocześnie, w odniesieniu do towarów sprzedawanych przez Spółkę ustalana jest stosowna polityka gwarancji posprzedażowej w zakresie wymiany wadliwych części, świadczenia usług naprawy itp. Wynika to również ze strategii Grupy, zgodnie z którą plany gwarancji posprzedażowej na produkty są często określane konsekwentnie na określonych rynkach, uwzględniając politykę gwarancyjną oferowaną przez konkurencję, pozycję rynkową produktów itp.

W przedmiotowym zakresie, w ramach realizowanej strategii gospodarczej ukierunkowanej na pozyskiwanie oraz utrzymanie jak największej ilości kluczowych klientów, Spółka stosuje określone pro-klienckie środki mające na celu zapewnienie satysfakcji klientów i zwiększenie sprzedaży poprzez oferowanie profesjonalnej obsługi posprzedażowej, a także umocnienie jej pozycji jako wiodącego dostawcy towarów. Należą do niej m.in. działania w obszarze tzw. goodwill, do których Spółka zalicza:

• goodwill repairs and exchanges, czyli wydatki ponoszone przez A. na naprawy dostarczonych sprzętów lub wymianę całego sprzętu lub ich określonych części na nowe w przypadkach nieobowiązywania gwarancji, m.in. z uwagi na upływ jej okresu lub nieodpowiedniego użycia sprzętu przez klienta (dalej: „goodwill repairs and exchanges”);
• sales goodwill, polegające na udzieleniu na rzecz klientów kompensaty z tytułu wad oraz niekompletności dostarczanych towarów, w przypadkach, w których przedmiotowe uchybienia nie powstały z winy Spółki i na podstawie postanowień umownych nie była ona zobowiązana do dokonania takiej kompensaty (dalej: „sales goodwill”).

Stosowanie przez Wnioskodawcę ww. działań w obszarze goodwill jest oczekiwaną przez klientów praktyką, która jest kluczowym argumentem przemawiającym za wyborem produktów oferowanych przez A. Jest to również element polityki sprzedażowej prowadzonej przez Grupę i samą Spółkę, który wyróżnia ją na tle konkurencji. Dlatego też realizacja takich działań stanowi bardzo istotny czynnik wpływający na decyzję klienta dotyczącą zarówno wyboru A. jako dostawcy produktów jak i utrzymania ze Spółką długoterminowej współpracy. Ponadto, wyszczególnione działania w obszarze goodwill wynikają z przyjętej przez Grupę polityki stawiającej sobie za cel utrzymanie jak najlepszych relacji z kluczowymi klientami na wysoce konkurencyjnym rynku elektronarzędzi i sprzętu outdoorowego. Jednocześnie, działania Wnioskodawcy są wyrazem dążenia do tego, aby mimo ewentualnych ujawnionych wad niektórych towarów, produkty marek własnych Grupy cechowały się odpowiednią jakością i były postrzegane jako niezawodne, a sama Grupa oraz Spółka jako solidny dostawca, na którym długoterminowo mogą polegać klienci.

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że wydatki ponoszone w ramach goodwill repairs and exchanges są dokumentowane fakturami wystawianymi przez dostawców dokonujących napraw lub jeżeli dochodzi do wymiany sprzętu na nowy, fakturami zakupu sprzętu. Ponadto, działania w ramach goodwill repairs and exchanges mogą być również realizowane wewnętrznie przez znajdujące się w strukturach Spółki centrum serwisowe i w takim przypadku wydatki związane z poszczególnymi zleceniami napraw jak koszty robocizny czy wykorzystanych materiałów są wyodrębniane w ramach ewidencji kosztów tego centrum serwisowego oraz dokumentowane stosownymi dokumentami wewnętrznymi. Z kolei, w przypadku sales goodwill właściwy dokument stanowi wystawiana przez A. faktura korygująca zmniejszająca odpowiednio wartość pozycji wykazanych na fakturze pierwotnej a przez to również kwoty podlegającej zapłacie przez klienta.

Ponadto, mając na względzie, że realizacja działań Spółki w obszarze goodwill ma być w założeniu kontynuowana również w kolejnych latach, Wnioskodawca wskazuje, że niniejszy wniosek odnosi się zarówno do zaistniałego stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego.

Pytania

1.Czy wydatki ponoszone przez Spółkę w ramach goodwill repairs and exchanges stanowią dla niej koszty uzyskania przychodów na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

2.Czy na podstawie faktur korygujących dokumentujących kompensaty stanowiące sales goodwill, Spółka jest uprawniona do zmniejszenia wysokości rozpoznanego przychodu podatkowego w myśl art. 12 ust. 3j ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy:

1.wydatki ponoszone przez Spółkę w ramach goodwill repairs and exchanges stanowią dla niej koszty uzyskania przychodów na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT;

2.Spółka jest uprawniona do zmniejszenia wysokości rozpoznanego przychodu podatkowego na podstawie faktur korygujących dokumentujących kompensaty stanowiące sales goodwill w myśl art. 12 ust. 3j ustawy o CIT.

ad 1

Definicja kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych została zawarta w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z powołanym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Z powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że aby wydatki poczynione przez podatnika można było uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podkreślić należy, że o tym czy wydatek jest celowy z punktu widzenia zamierzonych korzyści ekonomicznych decyduje wyłącznie podatnik. To podatnik jest zobowiązany do dokonania oceny, czy dany wydatek jest racjonalny ekonomicznie. Zgodnie z tezą NSA o celowości ponoszenia wydatków, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, w tym również o podejmowaniu nowych rodzajów i kierunków działalności gospodarczej decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy (wyrok NSA z 8 września 2000 r. I SA/Łd 1317/98). W konsekwencji każdy wydatek powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji podatkowej.

Nie ma przy tym znaczenia czy dany wydatek przyniósł zamierzony skutek ekonomiczny w postaci osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Istotne pozostaje ustalenie, czy w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać określonego rezultatu. Z tego względu, przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Sam fakt nieosiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego (uzyskania przychodu) nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ramach ustawy o CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Reasumując, na podstawie literalnego brzmienia przepisów ustawy o CIT oraz w świetle praktyki organów podatkowych i sądów administracyjnych należy uznać, że dla celów zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika (w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika),
• wydatek jest definitywny (rzeczywisty), tj. nie może zostać zwrócony w żaden sposób podatnikowi,
• wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• wydatek jest poniesiony w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• poniesienie wydatku musi zostać właściwie udokumentowane,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy wydatki A. na goodwill repairs and exchanges spełniają wszelkie przesłanki uznania ich za koszt uzyskania przychodów, w szczególności zostały poniesione w związku z prowadzoną działalnością Spółki oraz w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tego rodzaju działania wpływają bowiem na wzrost satysfakcji wśród klientów, a przywiązanie do danej marki skutkuje tym, że klient dokonuje zakupu kolejnych towarów od A., przez co zwiększa ona swoje przychody podatkowe. Jako najważniejsze korzyści z przyjęcia takiej strategii przez A. należy bowiem wskazać m.in. zdobycie przewagi rynkowej wśród konkurentów, dotarcie do nowych grup klientów i ich pozyskanie, zwiększenie zaufania do produktów oferowanych pod konkretnymi markami Grupy, wzrost lojalności klientów i zawarcie długoterminowych relacji z nimi. Wobec szczególnego rodzaju działalności prowadzonej przez Spółkę jako lokalnego dystrybutora produktów Grupy, realizacja działań w zakresie goodwill repairs and exchanges, nie tylko ma pełne uzasadnienie ekonomiczne, ale stanowi niezbędny element w ramach funkcjonowania A. na wysoce konkurencyjnym rynku elektronarzędzi i sprzętu outdoorowego. W ocenie Spółki, ewentualna rezygnacja z tych działań przyczyniłaby się do pogorszenia relacji z klientami oraz osłabienia pozycji na rynku, co w efekcie mogłoby doprowadzić do spadku przychodów. Podejmowanie wskazanych działań służy zachowaniu profesjonalnych i wysokich standardów jakości co warunkuje zadowolenie klientów i ma istotne znaczenie nie tylko z perspektywy generowania przez Spółkę przychodów, ale także na zachowanie, czy też zabezpieczenie ich źródła.

Działania te wyczerpują zatem przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, ponieważ głównym celem ponoszenia kosztów goodwill repairs and exchanges jest osiągnięcie oraz zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów, gdyż mają na celu utrzymanie istniejących klientów i zapewnienie ich satysfakcji z zakupywanych towarów, co jednocześnie przyczynia się do generowania dodatkowych przychodów w związku z dalszymi zakupami dokonywanymi przez nich, a także zdobywanie nowych klientów.

W świetle powyższego, Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że w jego ocenie w niniejszej sprawie wydatki związane z goodwill repairs and exchanges nie będą stanowić kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, zgodnie z którym za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Spółka zwraca bowiem uwagę, że zgodnie z podejściem prezentowanym przez sądy administracyjne celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności (por. m.in. wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2019 r., sygn. II FSK 3524/16).

Mając na względzie powyższe, nie sposób zatem stwierdzić, że jedynym czy też głównym celem wydatków związanych z goodwill repairs and exchanges jest reprezentacja, tj. stworzenie pewnego wizerunku A., czy dobrego obrazu Grupy. Zasadniczym celem tych wydatków jest bowiem zapewnienie profesjonalnej obsługi pozagwarancyjnej służącej utrzymaniu jak najlepszych relacji z obecnymi klientami i przyciągnięcie nowych, oraz wzrost ich satysfakcji z zakupywanych towarów na konkurencyjnym rynku elektronarzędzi i sprzętu outdoorowego. Ponoszone koszty jakkolwiek przyczyniają się zatem do budowania pozytywnego wizerunku Spółki, nie stanowią jednak celu samego w sobie, a spółka nie dąży w ten sposób jedynie do podtrzymania kontaktów handlowych. Stosowane przez nią środki w ramach goodwill repairs and exchanges stanowią natomiast realizację określonych zobowiązań Spółki, jakie ciążą na niej m.in. w związku z realizowaną polityką i przynależnością do Grupy. Stąd, wypełnienie kryterium celowości w analizowanym przypadku oznacza możliwość zaliczenia przez A. ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Należy również wskazać, że w zakresie analizowanych wydatków związanych z goodwill repairs and exchanges nie znajdzie też zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Wskazany przepis określa zamknięty katalog kategorii kosztowych uniemożliwiających zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów, do których należy zaliczyć: (i) kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów (lub wad wykonanych robót i usług) oraz (ii) kary umowne i odszkodowania z tytułu zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo w usunięciu wad towarów (lub wad wykonanych robót i usług). W ocenie Spółki, ww. zamknięty katalog nie zawiera jednak wydatków związanych z pozagwarancyjnym usunięciem wad sprzedawanych towarów. Należy podkreślić, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z goodwill repairs and exchanges nie mają charakteru odszkodowania ani kary umownej i ich poniesienie nie jest związane z żadnymi postanowieniami umownymi łączącymi strony. Nie wynikają one bowiem z jakichkolwiek roszczeń o charakterze odszkodowawczym skierowanych do Wnioskodawcy przez nabywców towarów, lecz stanowią jedynie zaplanowane działanie ze strony Spółki, która w ramach dążenia do zwiększania i zabezpieczenia źródła przychodów poprzez podtrzymywanie długoterminowych relacji z klientami, zgadza się ponieść koszt związany z naprawą określonego sprzętu lub jego wymiany na nowy w przypadkach, gdy nie jest do tego zobowiązana z uwagi na upływ okresu gwarancji lub nieodpowiednie użycie sprzętu przez klienta.

Ponadto, w analizowanej sprawie nie znajduje zastosowania żadne inne wyłączenie zawarte w negatywnym katalogu wydatków uznawanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust 1 ustawy o CIT. Wydatki na goodwill repairs and exchanges nie są również w żaden sposób zwracane Spółce. Ponadto, jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, wydatki te są właściwie udokumentowane, m.in. na podstawie odpowiednich faktur zakupu lub dokumentów wewnętrznych.

Tym samym, skoro wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w ramach goodwill repairs and exchanges wyczerpują przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a jednocześnie nie stanowią kosztów wyłączonych w ramach katalogu zawartego w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, to mogą one w całości stanowić dla A. koszty uzyskania przychodów. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych stanowiskach sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, m.in.:

• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2017 r. (sygn. akt II FSK 3994/14) w podobnej do Spółki sprawie dotyczącej klasyfikacji podatkowej wydatków związanych z naprawami pogwarancyjnymi ponoszonych przez wyłącznego importera i dystrybutora na polskim rynku maszyn rolniczych produkowanych w ramach międzynarodowej grupy: „Ponoszone koszty napraw pogwarancyjnych, także w stosunku do maszyn rolniczych firmy sprzedanych przez spółkę, nie stanowią kosztów reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. Uprawniony jest także wniosek, że stanowią one dla spółki koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., ponieważ zostały poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów”;
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu dnia 10 kwietnia 2015 r. (sygn. akt I SA/Wr 39/15; orzeczenie prawomocne) w podobnej do Spółki sprawie dotyczącej klasyfikacji podatkowej wydatków związanych z usuwaniem wad towarów (silników) na etapie użytkowania samochodów przez klienta, w ramach procedury mającej miejsce po okresie gwarancji: „z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego sprawy niewątpliwie wynika, że ponoszone przez skarżącą koszty napraw w ramach pogwarancyjnej usługi w standardzie „goodwill”, jakkolwiek przyczyniają się do budowania pozytywnego wizerunku koncernu [...], nie stanowią jednak celu samego w sobie, a skarżąca nie dąży w ten sposób do podtrzymania kontaktów handlowych. Świadczone przez nią usługi naprawcze w ramach „goodwill” stanowią natomiast realizację zobowiązań spółki, jakie ciążą na tej spółce w związku z jej przynależnością do Grupy. [...] Podsumowując, stan faktyczny sprawy nie dawał podstaw do wyłączenia ponoszonych przez stronę (w ramach procedury „goodwill”) kosztów naprawy pogwarancyjnej z katalogu kosztów uzyskania przychodu”;
• w interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 maja 2016 r. (sygn. ILPB3/4510-1-71/16-5/KS), w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty świadczenia usług serwisowych, do których należą m.in. wydatki ponoszone na zakup części zamiennych, usług podwykonawczych, a także na nabycie innych towarów lub usług wykorzystywanych w naprawach pojazdów objętych programem w zakresie dokonywania nieodpłatnych napraw pojazdów po zakończeniu gwarancji podstawowej, stanowią koszty uzyskania przychodu (koszty pośrednie);
• w decyzji Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 maja 2006 r. (sygn. 1401/PD-4230Z-37/06/KK): „W przedmiotowej sprawie Spółka prowadząca działalność w zakresie sprzedaży samochodów ciężarowych ponosi wydatki nie tylko na naprawy gwarancyjne, ale także w poszczególnych przypadkach na naprawy pogwarancyjne pojazdów użytkowanych przez kontrahentów (przedsiębiorstwa transportowe oraz leasingowe), z którymi pozostaje w długotrwałych stosunkach handlowych. Odnosi się to w szczególności do sytuacji, w których poważne awarie pojazdów mają miejsce w krótkim czasie po zakończeniu okresu gwarancyjnego. Gwarancja w świetle art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi zobowiązanie sprzedawcy do usunięcia wad fizycznych rzeczy sprzedanej lub do wymiany rzeczy na niewadliwą i jest bezpośrednio związana z umową sprzedaży, natomiast poniesienie przez sprzedawcę kosztów napraw po wygaśnięciu gwarancji wynika z jego woli. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie na podstawie powyższego uznał, iż wydatki Spółki na naprawy pogwarancyjne pojazdów użytkowanych przez kontrahentów nie wchodzą w zakres zinterpretowanej powyżej reprezentacji i nie stanowią kosztu uzyskania przychodów w ustawowym limicie określonym w art. 16 ust. 1 pkt 28”.

W świetle powyższych rozważań oraz przedstawionych argumentów, w ocenie Wnioskodawcy wydatki ponoszone przez Spółkę w ramach goodwill repairs and exchanges stanowią dla niej koszty uzyskania przychodów na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

ad 2

Zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o CIT, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Mając na uwadze treść powyższego przepisu, należy wskazać, że korektę przychodu dokonaną na podstawie wystawionej korekty faktury należy rozpoznać w okresie wystawienia pierwotnej faktury tylko i wyłącznie wtedy, gdy jest ona spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką. W każdej innej sytuacji zmniejszenia lub zwiększenia przychodu będzie dokonywać się „na bieżąco”, tj. w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub inny dokument potwierdzający korektę.

Przepisy ustawy o CIT nie odnoszą się jednak do kwestii możliwości dokonywania korekt przychodów, określając jedynie sposób ustalenia momentu, w którym korekta taka powinna zostać rozpoznana. Należy zatem przyjąć, że aby dokonać prawidłowego rozliczenia przychodu, w tym skorygowania wykazanego uprzednio przychodu, niezbędne jest ustalenie właściwej kwoty. W tym celu, w zdecydowanej większości przypadków, należy:

• zdefiniować kwotę należną z tytułu wykonania świadczenia w prawidłowej wysokości, a następnie
• wyznaczyć różnicę pomiędzy kwotą wykazaną uprzednio a kwotą, w jakiej przychód winien być rozpoznany na potrzeby podatkowe po korekcie.

W odniesieniu do przepisów ustawy o CIT nie występuje również wymóg formalny, zgodnie z którym przychód należy korygować za pomocą określonego rodzaju dokumentu. Zasadniczo, jak wynika z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT oraz praktyki potwierdzanej przez organy podatkowe, wystarczającym jest, aby na potrzeby prowadzenia ewidencji zgodnej z przepisami o rachunkowości stosować dowody księgowe. Generalnie mogłoby się jednak wydawać, że to, w jaki sposób zmiana kwoty przychodu została udokumentowana, a nawet czy w ogóle została potwierdzona dowodem księgowym (podatkowym), nie powinno wpływać ani na dokonanie korekty, ani też na moment jej realizacji. Niemniej, w aktualnym stanie prawnym, w przepisach dotyczących korekt ustawodawca odwołuje się do momentu wystawienia faktury korygującej lub przy jej braku, do momentu wystawienia innego dokumentu. Stąd, należy zadbać, aby dokumenty korygujące wystawiane były w okresie, w którym zaistniała przesłanka do korekty, o ile nie jest ona spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy kwestia możliwości dokonania korekty przychodu podatkowego jest uzależniona wyłącznie od wystawienia przez podatnika prawidłowej faktury korygującej lub innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty. Faktura ta powinna przy tym spełniać wymogi oraz zwierać elementy wyszczególnione w art. 106j ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm., dalej: „ustawa o VAT”), a także odzwierciedlać rzeczywiste zdarzenie gospodarcze/stan faktyczny, tj. nie stanowić tzw. „pustej” faktury.

Przenosząc zatem powyższe rozważania na grunt analizowanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca zwraca uwagę, że w przypadku działań sales goodwill kompensata przyznawana klientowi w związku z wystąpieniem wad oraz niekompletności dostarczanych towarów, jest dokonywana poprzez wystawienie faktury korygującej zmniejszającej odpowiednio wartość pozycji wykazanych na fakturze pierwotnej a przez to również kwoty podlegającej zapłacie przez klienta. Faktura ta spełnia przy tym wymogi wskazane w ww. przepisach ustawy o VAT, zatem może zostać również uznana za dowód księgowy dla celów dokumentacyjnych na gruncie przepisów ustawy o CIT.

Co więcej, jak zostało wskazane w treści analizowanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, dokumentuje ona kompensatę z tytułu wad oraz niekompletności dostarczanych przez A. towarów stanowiące rzeczywiste zdarzenie gospodarcze wynikające z przyjętej w analizowanym zakresie praktyki Spółki, która ma na celu przede wszystkim umożliwienie utrzymania kluczowych klientów i zapewnienie ich satysfakcji. Realizowane w tym zakresie działania są wyrazem dążenia do tego, aby mimo ewentualnych wad sprzedawanych przez Wnioskodawcę towarów, produkty pod markami własnymi Grupy były postrzegane jako niezawodne, zaś sama Grupa oraz Spółka jako profesjonalny i solidny dostawca, na którym długoterminowo mogą polegać klienci.

Z tego względu, w związku z brakiem jakichkolwiek przesłanek negatywnych czy też przepisów uniemożliwiających zastosowanie przez Spółkę art. 12 ust. 3j ustawy o CIT w odniesieniu do sales goodwill, należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie w tym zakresie uprawniony do obniżenia wysokości rozpoznanego przychodu na podstawie wystawionej faktury korygującej.

W świetle powyższych rozważań oraz przedstawionych argumentów, w ocenie Wnioskodawcy będzie on uprawniony do zmniejszenia wysokości rozpoznanego przychodu podatkowego na podstawie faktur korygujących dokumentujących kompensaty stanowiące sales goodwill w myśl art. 12 ust. 3j ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w ramach realizowanej strategii gospodarczej ukierunkowanej na pozyskiwanie oraz utrzymanie jak największej ilości kluczowych klientów, Spółka stosuje określone pro-klienckie środki mające na celu zapewnienie satysfakcji klientów i zwiększenie sprzedaży poprzez oferowanie profesjonalnej obsługi posprzedażowej, a także umocnienie jej pozycji jako wiodącego dostawcy towarów.

Należą do niej m.in. działania w obszarze tzw. goodwill, do których Spółka zalicza:

• goodwill repairs and exchanges, czyli wydatki ponoszone przez A. na naprawy dostarczonych sprzętów lub wymianę całego sprzętu lub ich określonych części na nowe w przypadkach nieobowiązywania gwarancji, m.in. z uwagi na upływ jej okresu lub nieodpowiedniego użycia sprzętu przez klienta (dalej: „goodwill repairs and exchanges”);
• sales goodwill, polegające na udzieleniu na rzecz klientów kompensaty z tytułu wad oraz niekompletności dostarczanych towarów, w przypadkach, w których przedmiotowe uchybienia nie powstały z winy Spółki i na podstawie postanowień umownych nie była ona zobowiązana do dokonania takiej kompensaty (dalej: „sales goodwill”).

Stosowanie przez Wnioskodawcę ww. działań w obszarze goodwill jest oczekiwaną przez klientów praktyką, która jest kluczowym argumentem przemawiającym za wyborem produktów oferowanych przez Spółkę. Jest to również element polityki sprzedażowej prowadzonej przez Grupę i samą Spółkę, który wyróżnia ją na tle konkurencji. Dlatego też realizacja takich działań stanowi bardzo istotny czynnik wpływający na decyzję klienta dotyczącą zarówno wyboru Spółki jako dostawcy produktów jak i utrzymania ze Spółką długoterminowej współpracy. Ponadto, wyszczególnione działania w obszarze goodwill wynikają z przyjętej przez Grupę polityki stawiającej sobie za cel utrzymanie jak najlepszych relacji z kluczowymi klientami na wysoce konkurencyjnym rynku elektronarzędzi i sprzętu outdoorowego. Jednocześnie, działania Wnioskodawcy są wyrazem dążenia do tego, aby mimo ewentualnych ujawnionych wad niektórych towarów, produkty marek własnych Grupy cechowały się odpowiednią jakością i były postrzegane jako niezawodne, a sama Grupa oraz Spółka jako solidny dostawca, na którym długoterminowo mogą polegać klienci.

W pierwszej kolejności Państwa wątpliwości budzi możliwość zaliczenia wydatków ponoszonych w ramach goodwill repairs and exchanges do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT” lub „updop”):

A zatem wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Związek kosztów podatkowych z przychodami jest zatem podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy. W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozpatrywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a)„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b)„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c)„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Zatem dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Związek ten może być bezpośredni lub pośredni. Koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są to takie koszty, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. Nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu.

Należy mieć na uwadze, że „celowy” wydatek to przede wszystkim ten, który racjonalnie przyczynia się do osiągnięcia przychodu, ewentualnie zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Działania takie muszą mieć zatem charakter pozytywny, wpływający na przychód podatkowy.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy wskazać, że w dzisiejszych realiach gospodarczych bardzo ważne dla przedsiębiorstw jest utrzymanie klienta na dłużej i budowanie trwałych raelacji. Budowanie relacji klienta z firmą nie jest związane jedynie z etapem pozyskiwania klienta i nie kończy się na sprzedaży. Obsługa posprzedażowa to wszystkie działania podejmowane przez firmę po sprzedaży produktu lub usługi.

Dobra obsługa posprzedażowa buduje zaufanie, zwiększa zadowolenie klienta i prowadzi do jego większej retencji. Długoterminowe relacje z klientami przekładają się na stałe źródło przychodów i mniejsze koszty związane z pozyskiwaniem nowych klientów. Ponadto pozytywne doświadczenia posprzedażowe mogą prowadzić do rekomendacji, co w efekcie zwiększa bazę klientów. Przekroczenie oczekiwań klientów jest najprostszą strategią marketingową, wzmacniającą wizerunek marki oraz generującą sprzedaż m.in. dzięki marketingowi szeptanemu, czyli poleceniu usług przez zadowolonych klientów.

Działania w obszarze tzw. goodwill są działaniami przyczyniającymi się do powstania przychodu podatkowego. Jest to wydatek, który wynika z polityki przyjętej przez Spółkę, stanowi pewien rodzaj zachęty dla klientów, aby skorzystać właśnie z usług oferowanych przez Spółkę. Wydatki ponoszone w ramach goodwill repairs and exchanges mają ścisły związek przyczynowo-skutkowy z zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródeł przychodów i nie wynikają z nieprawidłowości zaistniałych w prowadzeniu przez Państwa działalności.

Mając na względzie, że wydatki ponoszone na naprawę lub wymianę sprzętów nie są rezultatem nieprawidłowego postępowania Państwa i swoim działaniem nie przyczynili się Państwo do powstania wady, a nakierowane są na osiągnięcie w przyszłości przychodów, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Kolejną kwestią do rozstrzygnięcia jest uprawnienie do zmniejszenia wysokości rozpoznanego przychodu podatkowego na podstawie faktur korygujących dokumentujących kompensaty stanoiwące sales goodwill.

Zasady dokonywania korekt przychodów zawarte zostały w art. 12 ust. 3j - 3m ustawy o CIT.

Jak wskazano powyżej stosownie do treści art. 12 ust. 3j ustawy o CIT:

W myśl art. 12 ust. 3k ustawy o CIT:

Na podstawie art. 12 ust. 3l ustawy o CIT:

Z regulacji zawartych w cytowanym powyżej art. 12 ust. 3j ustawy o CIT, wynika, że korekta „wstecz” może być dokonana jedynie wtedy, gdy przyczyną korekty jest błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka. Przy czym, ustawodawca nie wskazuje, co należy rozumieć poprzez pojęcia „błąd rachunkowy” oraz „inna oczywista omyłka”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zatem, za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości kosztu na złote, etc.).

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl), przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji, za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania dokumentu potwierdzającego przyczynę korekty (w przypadku korekty kosztów uzyskania przychodów) lub w okresie wystawienia tego dokumentu (w przypadku korekty przychodów). Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie przychodu bądź kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta przychodu lub kosztu winna być uwzględniana „wstecznie”.

W analizowanej sytuacji nie ma wątpliwości, że przyczyną korekty przychodów należnych in minus nie jest błąd rachunkowy czy omyłka występująca na moment kalkulowania przychodów, ale okoliczność późniejsza, nieznana na moment ewidencjonowania przychodów należnych ze sprzedaży towarów, której powód uzależniony jest zasadniczo od działania podmiotów trzecich. W takim przypadku korektę przychodów ujmuje się „na bieżąco” przez co rozumie się ujęcie korekty w okresie rozliczeniowym, w którym został wystawiony dokument będący podstawą do dokonania korekty, potwierdzający jej przyczyny. W konsekwencji korekty przychodów dokonywane będą w okresie, w którym wystawiona zostanie faktura korygująca.

Powyższe oznacza, że w sytuacji przyznania kompensaty, należy skorygować przychody w okresie rozliczeniowym, w którym został wystawiony dokument potwierdzający przyczynę korekty (faktura korygująca).

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo\
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).