Uznanie świadczonej usługi gastronomicznej, wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem za usługę kompleksową, co sprawia że przedmiotem opodatkowania będzie jedna czynność - usługa gastronomiczna, której podstawą opodatkowania będzie wartość usługi gastronomicznej wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lipca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 lipca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania świadczonej przez Państwa usługi gastronomicznej, wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem za usługę kompleksową, co sprawia że przedmiotem opodatkowania będzie jedna czynność - usługa gastronomiczna, której podstawą opodatkowania będzie wartość usługi gastronomicznej wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 1 października 2024 r. (data wpływu).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca czynnym podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług gastronomicznych sklasyfikowanych w PKWiU w dziale 56 usługi związane z wyżywieniem.

Usługi świadczone są w następujący sposób:

1.bezpośrednio w lokalu,

2.na wynos, przy czym klient osobiście odbiera danie zapakowane w opakowanie jednorazowe.

W przypadku drugim do usługi głównej (tj. sprzedaży konkretnie określonego dania gastronomicznego) doliczany jest bądź koszt samego opakowania, bądź koszt opakowania oraz dowozu, przy czym do tych dodatkowych usług zastosowanie ma stawka podatku od towarów i usług właściwa dla usługi głównej (sprzedaży dania), np. 8% lub 23% (w zależności od rodzaju sprzedawanego dania lub napoju), gdyż zdaniem Wnioskodawcy usługa jest w tym przypadku usługą kompleksową. Głównym przedmiotem transakcji jest sprzedaż towaru (dania gastronomicznego lub napoju), natomiast świadczeniem pobocznym (uzupełniającym) są koszty opakowania czy koszty związane z dostawą. Pomimo sprzedaży jednej usługi kompleksowej, na dokumencie potwierdzającym transakcję sprzedaży (paragon bądź faktura VAT - w zależności od tego jaki dokument zażąda kupujący) każda z usług składających się na usługę kompleksową wyodrębniona jest pod odrębną pozycją.

Kupujący - po otrzymaniu paragonu lub faktury - nie powinien mieć wątpliwości co do zakresu zakupionego towaru wymienionego w dokumencie. Tylko przy rozbiciu usługi kompleksowej na poszczególne elementy klient ma możliwość sprawdzenia, co składa się na usługę kompleksową i czy cena zamówionego towaru (w tym przypadku dania gastronomicznego) jest zgodna z cennikiem. Klienci w przeważającej części zwracają na to uwagę i wymagają, żeby z dokumentu sprzedaży wynikało ile płacą za danie, a ile wynosi koszt opakowania i dostawy.

Pytanie (ostatecznie postawione w uzupełnieniu wniosku z 1 października 2024 r.)

Czy usługi gastronomiczne, wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem są usługami kompleksowymi, co sprawia że przedmiotem opodatkowania będzie jedna czynność - usługa gastronomiczna, której podstawą opodatkowania będzie wartość usługi gastronomicznej wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku z 1 października 2024 r.)

Zdaniem Wnioskodawcy świadczone przez niego usługi gastronomiczne, wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem są usługami kompleksowymi, co sprawia że przedmiotem opodatkowania będzie jedna czynność - usługa gastronomiczna, której podstawą opodatkowania będzie wartość usługi gastronomicznej wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem.

Uzasadnienie:

Na świadczenie kompleksowe (złożone) składa się kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu.

W tym wypadku na sprzedaż dania gastronomicznego na wynos składa się sama sprzedaż dania (świadczenie główne) oraz czynności pomocnicze (sprzedaż opakowania czy dodatkowo dowóz dania). Czynności pomocnicze nie stanowią celu samego w sobie, lecz są środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Świadczone usługi dodatkowe nie są samoistne, lecz świadczone w ramach jednego zamówienia dostawy dań. Z tej przyczyny nie powinny być dzielone dla celów podatkowych, gdyż stanowią jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Bez znaczenia - Państwa zdaniem - dla sposobu (stawki) opodatkowania pozostaje fakt ujęcia usług dodatkowych w odrębnych pozycjach na fakturze czy paragonie.

Na potwierdzenie stanowiska, Państwa zdaniem, przywołać należy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 czerwca 2019 r. (sygn. I FSK 661/17), w którym NSA wskazał, że: „jeżeli na usługę kompleksową składa się wiele świadczeń, to nic nie stoi na przeszkodzie, by rozbić ją na poszczególne elementy składowe na fakturze VAT”.

Zgodnie z art 29a ust. 1 ustawy:

Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Na mocy art. 29a ust. 6 ustawy:

Podstawa opodatkowania obejmuje:

1)podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

2)koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Tym samym w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów.

Powołany przepis przykładowo wskazuje na koszty dodatkowe, które nawet jeśli są odrębnie pobierane (odrębnie rozliczane) między stronami czynności podstawowej (dostawy towarów czy też świadczenia usług), wchodzą do podstawy opodatkowania dla czynności podstawowej (i powinny być łącznie z nią opodatkowane). W myśl tych przepisów, koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy, wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej czynności podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Tylko przykładowo wskazuje on na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej.

Za koszty dodatkowe należy uznać wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za świadczenie zapewniane w ramach wykonywania świadczenia podstawowego. Koszty dodatkowe będą wartością tych wszystkich świadczeń dodatkowych, które nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego (kompleksowego).

Uregulowanie wynikające z art 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11 grudnia 2006 r, str. 1, z póżn. zm). zwanej dalej Dyrektywą.

Stosownie do art. 73 Dyrektywy:

W odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zarówno przepis art. 73 Dyrektywy, jak i art. 29a ust. 1 ustawy, posługują się pojęciem zapłaty, którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać.

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedno świadczenie kompleksowe obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład dokonywanej dostawy/usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Przepisy ustawy o VAT oraz regulacje Dyrektywy, nie regulują kwestii czynności złożonych. Wynika ona natomiast z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie z 25 lutego 1999 r. sygn. C-349/96 Trybunał uznał, że w celu ustalenia, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy zważyć dwie podstawowe zasady rządzące VAT. Po pierwsze, treść art 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Po drugie, fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedna usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby doprowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu VAT. Zdaniem Trybunału, pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

W orzeczeniu w sprawie C-41/04 z 27 października 2005 r. Trybunał zauważył, że „jeżeli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Powyższe spostrzeżenia pozostają przy tym aktualne także wówczas, gdy wynagrodzenie za poszczególne czynności składające się na jedną usługę jest kalkulowane odrębnie. W tym zakresie wypowiedział się TSUE m.in. w ww. sprawie C-41/04 i w sprawie C-111/05 z 29 marca 2007 r. Z orzeczeń tych wynika jednoznacznie, że odrębna kalkulacja wynagrodzenia za poszczególne czynności składające się na kompleksową usługę, nie uzasadnia podziału takiej usługi na potrzeby opodatkowania.

Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 lipca 2011 r., sygn. akt I FSK 1154/11 stwierdził, że: „Kryteria określenia, czy dana czynność złożona powinna zostać zakwalifikowana jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług wskazał Trybunał w wyroku z 29 marca 2007 r. w sprawie C-111/05, Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket, który podał, że należy zidentyfikować przede wszystkim elementy dominujące. Z orzecznictwa Trybunału wynika również, że w przypadku jednej, złożonej transakcji dane świadczenie musi być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego. Podkreślono także, że koszt materiałów i prac nie może samodzielnie mieć decydującego znaczenia”.

W analizowanej sprawie nie można stwierdzić, że koszty opakowania i dowóz sprzedawanych dań gastronomicznych stanowią cel sam w sobie i powinny być traktowane jako odrębne, niezależne świadczenia. Z ekonomicznego punktu widzenia sprzedaż dań na wynos wraz z opakowaniem lub opakowaniem i dowozem obiektywnie tworzą jedną transakcję. Tym samym sprzedaż dań na wynos pakowanych w jednorazowe opakowania z możliwością odbioru przez klienta osobiście lub dostarczonych klientowi samochodem użytkowanym w firmie nie powinny być dzielone dla celów podatkowych na poszczególne elementy, gdyż tworzą jedną złożoną czynność.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy zatem stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z jednym przedmiotem opodatkowania - jedną czynnością, której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne.

Wobec powyższego, koszt opakowania oraz koszt dowozu stanowią jedynie element pomocniczy dokonywanej sprzedaży dania, które to czynności dla klienta nie stanowią celu samego w sobie i wchodzą do podstawy opodatkowania dokonanej dostawy towarów tj. sprzedaży dań gastronomicznych.

Podstawą opodatkowania z tytułu tej czynności jest - zgodnie z art. 29a ust 6 pkt 2 ustawy - łączna wartość dania oraz koszt opakowania czy też koszt opakowania i transportu. Koszty opakowania i transportu, którym obciążani są Państwa klienci w związku ze sprzedażą dań, zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów i podlegają opodatkowaniu na zasadach właściwych dla tej czynności.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy świadczone przez niego usługi gastronomiczne, wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem są usługami kompleksowymi, co sprawia że przedmiotem opodatkowania będzie jedna czynność - usługa gastronomiczna, której podstawą opodatkowania będzie wartość usługi gastronomicznej wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy:

Zgodnie z art. 29a ustawy:

Na mocy art. 29a ust. 6 ustawy:

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika, że w przypadku dostawy towarów za podstawę opodatkowania należy uznać całość świadczenia pieniężnego (bądź dokonywanego w innej dopuszczalnej prawem formie) pobieranego od nabywcy. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania należy wliczyć pobieraną przez zbywcę wartość (cenę) towarów, a także wszystkie inne elementy zapłaty, będące częściami składowymi świadczenia zasadniczego (tj. dostawy towarów). Dotyczy to wyłącznie kosztów, które zwiększają kwotę należną z tytułu konkretnej transakcji, tj. konkretnej dostawy towarów.

Powołany przepis przykładowo wskazuje na koszty dodatkowe, które nawet jeśli są odrębnie pobierane (odrębnie rozliczane) między stronami czynności podstawowej (dostawy towarów czy też świadczenia usług), wchodzą do podstawy opodatkowania dla czynności podstawowej (i powinny być łącznie z nią opodatkowane). W myśl tych przepisów, koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy, wchodzą do podstawy opodatkowania dla danej czynności podstawowej. Przepis ten jako regułę (a nie wyjątek) uznaje więc doliczanie kosztów dodatkowych do podstawy opodatkowania czynności podstawowej. Tylko przykładowo wskazuje on na rodzaje kosztów, jakie są wliczane do podstawy opodatkowania czynności podstawowej.

Za koszty dodatkowe należy uznać wszelkie opłaty i należności, formalnie odrębne od ceny świadczenia głównego (podstawowego), jednakże w istocie składające się na zapłatę za świadczenie zapewniane w ramach wykonywania świadczenia podstawowego. Koszty dodatkowe będą wartością tych wszystkich świadczeń dodatkowych, które nie stanowią samoistnego świadczenia (przedmiotu opodatkowania), lecz są elementami świadczenia złożonego (kompleksowego).

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

Stosownie do art. 73 Dyrektywy:

Zarówno przepis art. 73 Dyrektywy, jak i art. 29a ust. 1 ustawy, posługują się pojęciem zapłaty, którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać.

Należy zauważyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie, świadczenie to nie powinno być sztucznie dzielone dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia świadczenia nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedno świadczenie kompleksowe obejmujące kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład dokonywanej dostawy/usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Przepisy ustawy o VAT oraz regulacje Dyrektywy, nie regulują kwestii czynności złożonych. Wynika ona natomiast z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W sprawie z 25 lutego 1999 r. sygn. C-349/96 Trybunał uznał, że w celu ustalenia, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy zważyć dwie podstawowe zasady rządzące VAT. Po pierwsze, treść art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Po drugie, fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby doprowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu VAT. Zdaniem Trybunału, pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej.

Usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

W orzeczeniu w sprawie C-41/04 z 27 października 2005 r. Trybunał zauważył, że „jeżeli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

Powyższe spostrzeżenia pozostają przy tym aktualne także wówczas, gdy wynagrodzenie za poszczególne czynności składające się na jedną usługę jest kalkulowane odrębnie. W tym zakresie wypowiedział się TSUE m.in. w ww. sprawie C-41/04 i w sprawie C-111/05 z 29 marca 2007 r. Z orzeczeń tych wynika jednoznacznie, że odrębna kalkulacja wynagrodzenia za poszczególne czynności składające się na kompleksową usługę, nie uzasadnia podziału takiej usługi na potrzeby opodatkowania.

Na świadczenie złożone składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania świadczenia zasadniczego. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element świadczenia kompleksowego wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez czynność główną.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 lipca 2011 r., sygn. akt I FSK 1154/11 stwierdził, że: „Kryteria określenia, czy dana czynność złożona powinna zostać zakwalifikowana jako dostawa towarów, czy jako świadczenie usług wskazał Trybunał w wyroku z 29 marca 2007 r., w sprawie C-111/05, Aktiebolaget NN przeciwko Skatteverket, który podał, że należy zidentyfikować przede wszystkim elementy dominujące. Z orzecznictwa Trybunału wynika również, że w przypadku jednej, złożonej transakcji dane świadczenie musi być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego. Podkreślono także, że koszt materiałów i prac nie może samodzielnie mieć decydującego znaczenia”.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy świadczona przez Państwa usługa gastronomiczna, wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem jest usługą kompleksową, co sprawia że przedmiotem opodatkowania będzie jedna czynność - usługa gastronomiczna, której podstawą opodatkowania będzie wartość usługi gastronomicznej wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo czynnym podatnikiem VAT prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług gastronomicznych. Usługi świadczone są bezpośrednio w lokalu bądź na wynos, przy czym klient osobiście odbiera danie zapakowane w opakowanie jednorazowe. W przypadku świadczenia usługi na wynos do usługi głównej tj. sprzedaży konkretnie określonego dania gastronomicznego doliczany jest bądź koszt samego opakowania, bądź koszt opakowania oraz dowozu. Głównym przedmiotem transakcji jest sprzedaż towaru (dania gastronomicznego lub napoju), natomiast świadczeniem pobocznym (uzupełniającym) są koszty opakowania czy koszty związane z dostawą.

W analizowanej sprawie nie można stwierdzić, że koszty opakowania i koszty związane z dostawą sprzedawanych przez Państwa dań gastronomicznych stanowią cel sam w sobie i powinny być traktowane jako odrębne, niezależne świadczenia. Z ekonomicznego punktu widzenia sprzedaż dań na wynos wraz z opakowaniem lub wraz z opakowaniem i dowozem obiektywnie tworzą jedną transakcję. Tym samym sprzedaż dań na wynos pakowanych w jednorazowe opakowania z możliwością odbioru przez klienta osobiście lub z dowozem na rzecz klienta, nie powinny być dzielone dla celów podatkowych na poszczególne elementy, gdyż tworzą jedną złożoną czynność.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy zatem stwierdzić, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z jednym przedmiotem opodatkowania – jedną czynnością, której rozdzielenie na poszczególne elementy byłoby nieuzasadnione i sztuczne.

Wobec powyższego, koszt opakowania oraz koszt dowozu stanowią jedynie element pomocniczy dokonywanej sprzedaży dania, które to czynności dla klienta nie stanowią celu samego w sobie i wchodzą do podstawy opodatkowania dokonanej dostawy tj. sprzedaży dań gastronomicznych.

Podstawą opodatkowania z tytułu tej czynności jest – zgodnie z art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy – łączna wartość dania oraz koszt opakowania czy też koszt opakowania i dowozu. Koszty opakowania i dowozu, którym obciążani są Państwa klienci w związku ze sprzedażą dań, zwiększają kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy i podlegają opodatkowaniu na zasadach właściwych dla tej czynności tj. świadczenia głównego (sprzedaży konkretnie określonego dania gastronomicznego).

Wobec powyższego, świadczona przez Państwa usługa gastronomiczna (sprzedaż dania gastronomicznego), wraz z opakowaniem, albo opakowaniem i dowozem stanowi usługę kompleksową, co sprawia że przedmiotem opodatkowania będzie jedna czynność – dostawa dania gastronomicznego, której podstawą opodatkowania będzie wartość świadczenia głównego (sprzedaż konkretnego dania) oraz świadczeń pomocniczych (kosztów opakowania, albo kosztów opakowania i dowozu).

Tym samym, Państwa stanowisko uznałem za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa zapytania. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, zwłaszcza kwestie dotyczące sposobu dokumentowania opisanej sprzedaży oraz kwestie dotyczące prawidłowości sposobu wykazania na fakturze/paragonie elementów składowych ww. sprzedaży, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznaczam także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy. Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie podkreślam, że ta interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:

·Zgodnie z art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).