Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 lipca 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 15 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą. Podlega Pani nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zaś przychód z prowadzonej przez Panią działalności opodatkowany jest liniowo, zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej również: „ustawy o PIT”).

Na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej początkowo, tj. od stycznia 2005 r., na podstawie umowy najmu z 3 stycznia 2005 r. wynajmowała Pani nieruchomość - trwale związany z gruntem budynek handlowo-usługowy wymieniony w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (dalej: „Budynek”), o powierzchni zabudowy 216,61 m² oraz powierzchni użytkowej 250,48 m². Nieruchomość, na której zlokalizowany jest Budynek objęty jest księgą wieczystą numer … .

Od ok. 10 lat wynajmuje Pani jedynie niewielką część Budynku, tj. lokal użytkowy o powierzchni ok. 30 m² (dalej: „Lokal”). Pozostała część Budynku, tj. ok. 220 m² od 2015 r. była i nadal jest wynajmowana przez inne podmioty lub używana przez obecnych właścicieli Budynku. Budynek co najmniej od 2005 r. był więc używany przez aktualnych właścicieli na potrzeby czerpania z niego korzyści w postaci czynszu z najmu.

Planuje Pani nabyć w drodze umowy kupna Budynek. W momencie nabycia Budynek będzie kompletny i zdatny do używania. Przewidywany okres używania Budynku będzie dłuższy niż rok i będzie on wykorzystywany przez Panią na potrzeby związane z aktualnie prowadzoną działalnością lub wynajmowany innym podmiotom (prawdopodobnie aktualnym najemcom pozostałej części Budynku) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, której zakres zostanie rozszerzony o wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z).

Zamierza Pani wprowadzić po raz pierwszy Budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po jego nabyciu.

Pytanie

Czy po nabyciu Budynku będzie Pani uprawniona do dokonywania amortyzacji Budynku na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (budynki handlowo-usługowe trwale związane z gruntem, wymienione w rodzaju 103 KŚT, których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata)?

Pani stanowisko w sprawie

Uważa Pani, że po nabyciu Budynku będzie Pani uprawniona do dokonywania amortyzacji Budynku na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (budynki handlowo-usługowe trwale związane z gruntem, wymienione w rodzaju 103 KŚT, których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata).

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o PIT, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie zaś do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż - 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Indywidualne stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych, można ustalić jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy o PIT - są albo używane, albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Ponadto, w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o PIT, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o PIT definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie w drodze sprzedaży) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego przesłanka wykorzystywania środka trwałego przez inny podmiot niż podatnik jest spełniona, gdyż przepis art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o PIT nie precyzuje, czy używanie dotyczy części, czy też całości nieruchomości. Zgodnie z tym, co wskazano w opisie wniosku, od 2015 r. wynajmuje Pani jedynie niewielką część Budynku (ok. 10% jego powierzchni użytkowej). Pozostała część Budynku (ok. 90% jego powierzchni użytkowej) była wynajmowana przez inne podmioty. Niezależnie od tego cały Budynek był wykorzystywany przez aktualnych właścicieli na potrzeby oddawania części Budynku innym podmiotom w najem, z czego do chwili obecnej osiągają przychody.

Na marginesie, nawet gdyby uznać, że warunek wykorzystywania przez inny podmiot powinien dotyczyć całej powierzchni Budynku, to w istocie aktualni właściciele wykorzystywali i wykorzystują cały Budynek co najmniej od 2005 r. w związku z czerpaniem z używania tego Budynku korzyści w postaci czynszu najmu.

Podsumowując, Budynek w momencie wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przez Panią:

1)będzie kompletny i zdatny do używania,

2)będzie stanowił budynek handlowo-usługowy trwale związany z gruntem, wymieniony w rodzaju 103 KŚT,

3)będzie posiadał status budynku używanego przez podmiot inny niż Pani, (tj. zarówno przez poprzednich właścicieli w odniesieniu do jego całej powierzchni, jak i inne podmioty w odniesieniu do części powierzchni) przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.

Analogiczne stanowisko zostało przedstawione w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 grudnia 2019 r. Nr 0113-KDIPT2-1.4011.497.2019.1.MM.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych :

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy:

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

·stanowić własność lub współwłasność podatnika,

·zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

·być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

·być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jak stanowi art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy:

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy:

Z kolei art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Z powyższego wynika więc, że:

·wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;

·raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;

·przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy:

W myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy:

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu.

W zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr. hab. Bogusława Dunaja, wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W świetle powyższego wskazać należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Zauważyć ponadto należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków trwałych jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że przychód z prowadzonej przez Panią działalności opodatkowany jest liniowo, zgodnie z art. 30ca ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej początkowo, tj. od stycznia 2005 r., na podstawie umowy najmu z 3 stycznia 2005 r. wynajmowała Pani nieruchomość - trwale związany z gruntem budynek handlowo-usługowy wymieniony w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), o powierzchni zabudowy 216,61 m² oraz powierzchni użytkowej 250,48 m². Od ok. 10 lat wynajmuje Pani jedynie niewielką część Budynku, tj. lokal użytkowy o powierzchni ok. 30 m². Pozostała część Budynku, tj. ok. 220 m² od 2015 r. była i nadal jest wynajmowana przez inne podmioty lub używana przez obecnych właścicieli Budynku. Budynek co najmniej od 2005 r. był więc używany przez aktualnych właścicieli na potrzeby czerpania z niego korzyści w postaci czynszu najmu. Planuje Pani nabyć w drodze umowy kupna ww. Budynek. W momencie nabycia Budynek będzie kompletny i zdatny do używania. Przewidywany okres używania Budynku będzie dłuższy niż rok i będzie on wykorzystywany przez Panią na potrzeby związane z aktualnie prowadzoną działalnością lub wynajmowany innym podmiotom w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, której zakres zostanie rozszerzony o wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). Zamierza Pani wprowadzić po raz pierwszy Budynek do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych po jego nabyciu.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro budynek, który zamierza Pani nabyć zaliczony do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych przed jego nabyciem był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy, a ponadto zostanie on po raz pierwszy wprowadzony przez Panią do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można ustalić dla tego budynku indywidualny okres amortyzacji, przy czym okres ten nie może być krótszy niż 3 lata.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Panią klasyfikacji środka trwałego, jako że dokonuję interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jestem więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować wskazany przez Panią środek trwały. Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

W odniesieniu do powołanej przez Panią interpretacji indywidualnej stwierdzam, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania w sprawie będącej przedmiotem Pani wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).