Postanowienie SN z dnia 28 sierpnia 2024 r., sygn. III USK 194/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Halina Kiryło

w sprawie z odwołania G. T.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Lublinie
‎o wysokość renty i o prawo do renty rodzinnej,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 28 sierpnia 2024 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie
‎z dnia 2 lutego 2023 r., sygn. akt III AUa 602/22,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. nie obciąża odwołującego się kosztami postępowania kasacyjnego strony przeciwnej.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z 2 lutego 2023 r. oddalił apelację G. T. od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z 14 kwietnia 2022 r., oddalającego jego odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Lublinie z 3 października 2018 r., przyznającej wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2018 r. do dnia 30 września 2023 r. oraz od decyzji z 30 listopada 2018 r., odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty rodzinnej po zmarłej matce M. T.

W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej ubezpieczony, zaskarżając orzeczenie w części, tj. w zakresie, w jakim Sąd oddalił odwołanie od decyzji odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty rodzinnej po zmarłej matce M. T., podniósł zarzuty naruszenia: 1) art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 504 ze zm.; dalej jako ustawa o emeryturach i rentach z FUS), przez jego błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że skarżący nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy; 2) art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2023 r., poz. 100 ze zm.) w związku z art. 5 pkt. 3, w związku z art. 15 ust. 2, art. 15 ust. 3, art. 21 ust. 4, art. 26a ust. 1 i 1b tejże ustawy oraz w związku z § 1 pkt. 8 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 września 1998 r. w sprawie rodzajów schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania (Dz.U. Nr 124, poz. 820 ze zm.), przez ich niezastosowanie, a tym samym błędne przyjęcie, że mimo orzeczenia u skarżącego umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na tle choroby psychicznej. nie jest on osobą całkowicie niezdolną do pracy; 3) art. 68 ust. 1 pkt. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przez jego niewłaściwe zastosowanie oraz wadliwą subsumcję polegającą na uznaniu, że nie został spełniony ustawowy wymóg powstania całkowitej niezdolności do pracy skarżącego w okresie, o którym mowa we wskazanym przepisie, a w konsekwencji na przyjęciu, że wnioskodawca nie nabył prawa do renty rodzinnej na podstawie powołanej podstawy prawnej, podczas gdy G. T. (urodzony 29 września 1964 r.) jest leczony psychiatrycznie nieprzerwanie od 1989 r. (pierwsza hospitalizacja w lipcu 1989 r.), zaś w latach 1992-2001 miał przyznaną rentę uczniowską; 4) art. 2 Konstytucji RP, art. 12 ust. 2 i art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przez ich niezastosowanie i błędną wykładnię oraz przyjęcie, że wnioskodawca, który stał się całkowicie niezdolny do pracy, nie nabywa prawa do renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, podczas gdy z kolejno wydawanych orzeczeń ZUS - Komisji ds. Inwalidztwa i Zatrudnienia wynika, iż całkowita niezdolność skarżącego do wykonywania pracy powstała w okresie, o którym mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3; 5) art. 15zzs ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczegółowych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2021 r., poz. 2095 ze zm.), przez jego błędne zastosowanie i tym samym ograniczenie składu sędziowskiego do jednego sędziego, a w konsekwencji ograniczenie prawa wnioskodawcy do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy zgodnie z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, albowiem w przedmiotowej sprawie nie było to konieczne dla ochrony zdrowia publicznego (art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), co w konsekwencji powyższego mogło doprowadzić do nieważności postępowania (art. 379 pkt 4 k.p.c.); 6) art. 227 w związku z art. 278 § 1 k.p.c., przez oparcie wydanego w sprawie orzeczenia wyłącznie na wnioskach poczynionych przez biegłych sporządzających opinie w niniejszej sprawie, jakoby nie zachodziła u skarżącego przesłanka całkowitej niezdolności do pracy, podczas gdy wnioski te pozostawały w ewidentnej sprzeczności z ustaleniami biegłych dotyczącymi stanu zdrowia G. T.; 7) art. 227, art. 232 (zd. drugie) w związku z art. 278 i art. 286 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. w zakresie, w jakim Sąd nie dopuścił z urzędu dowodu z uzupełniającej opinii biegłego w sytuacji, gdy okoliczności sprawy wymagały jej przeprowadzenia, a które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, a ponadto przez niewyjaśnienie spornej kwestii, tzn. w jakim okresie powstała całkowita niezdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy. Powyższe doprowadziło zatem do niewyjaśnienia wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz oparcia rozstrzygnięcia na niekompletnym materiale dowodowym.