Postanowienie SN z dnia 27 sierpnia 2024 r., sygn. I USK 356/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Halina Kiryło

w sprawie z odwołania M. D.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Tomaszowie Mazowieckim
‎o zasiłek chorobowy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 27 sierpnia 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
‎i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim
‎z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. akt V Ua 6/23,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z 19 kwietnia 2023 r. oddalił apelację M. D. od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z 5 stycznia 2023 r., oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Tomaszowie Mazowieckim z 22 sierpnia 2022 r., którą odmówiono wnioskodawcy prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 czerwca 2022 r. do 23 sierpnia 2022 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca jako funkcjonariusz Służby Więziennej nie podlegał ubezpieczeniu chorobowemu od 1 września 2009 r.

M. D. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim, zaskarżając orzeczenie w całości i opierając skargę na podstawach: 1) naruszenia prawa materialnego: (-) art. 6 ust. 1 i art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2023 r., poz. 1230 ze zm.; dalej jako ustawa systemowa) w związku z art. 67 ust. 1 i 2 i w związku art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, przez ich niezastosowanie w niniejszej sprawie i przyjęcie, że skarżący nie posiada prawa do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę, co stanowi jego nierówne traktowanie w porównaniu z obywatelami korzystającymi z tego prawa; (-) art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 1732 ze zm.; dalej jako ustawa zasiłkowa), przez ich błędną wykładnię i niezastosowanie w niniejszej sprawie, co spowodowało przyjęcie, że M. D. nie posiada prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 czerwca 2022 r. do 23 sierpnia 2022 r., podczas gdy skarżący prawo do tego zasiłku chorobowego posiada, bowiem art. 168 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 2470 ze zm.) nie wyklucza przedmiotowego prawa, lecz reguluje tylko i wyłącznie kwestie dotyczące składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe funkcjonariusza, którego stosunek służby ustał, a nie spełnia on warunków do nabycia prawa do emerytury policyjnej lub policyjnej renty inwalidzkiej, ani też art. 60c ust. 1 wskazanej ustawy prawa tego nie wyklucza, bowiem reguluje on tylko i wyłącznie zabezpieczenie funkcjonariusza na wypadek jego niezdolności do pracy w trakcie trwania służby, a zatem w przypadku skarżącego zachodzi konieczność stosowania ustawy zasiłkowej, bowiem w jego przypadku znajduje się uzasadnienie aksjologiczne do jej zastosowania; (-) art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa z związku z art. 97 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej, przez ich błędną wykładnię i zastosowanie, co spowodowało przyjęcie, że z uwagi na zakończenie z M. D. stosunku służby na skutek skazania go prawomocnym wyrokiem sądu na karę pozbawienia wolności, co powoduje to, iż nie posiada on prawa do zasiłku chorobowego oraz przyjęcie, że gdyby stosunek służby z M. D. został rozwiązany z innej przyczyny niezawinionej przez niego, miałby on prawo do rocznego uposażenia po ustaniu stosunku służby oraz odprawy, podczas gdy uposażenie po ustaniu stosunku służby i odprawa należne funkcjonariuszowi nie posiadają charakteru świadczenia zabezpieczającego na czas choroby i przyznawane są w innych okolicznościach i w oparciu o inne przesłanki aniżeli choroba funkcjonariusza; 2) naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, skutkującego nieważnością postępowania, o której mowa w art. 379 pkt 4 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., a polegającego na tym, że skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa, bowiem sprawa została rozpoznana przez Sąd drugiej instancji w składzie jednego sędziego, ukształtowanym na podstawie art. 15zzs ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczegółowych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2021 r., poz. 2095 ze zm.), podczas gdy skład ten powinien był być składem trzyosobowym, a skutkiem rozpoznania sprawy przez skład jednoosobowy było ograniczenie prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), ponieważ tak ustalony skład sądu nie był konieczny dla ochrony zdrowia publicznego (art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP).