Postanowienie SN z dnia 23 lipca 2024 r., sygn. I USK 52/24

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Frańczak

w sprawie z odwołania D. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej w G.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Zabrzu
‎z udziałem zainteresowanego M. K.
‎o podleganie polskiemu ustawodawstwu, o wydanie zaświadczenia A1,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 lipca 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej odwołującej się Spółki od wyroku Sądu Apelacyjnego
‎w Katowicach z dnia 26 września 2023 r., sygn. akt III AUa 1688/21,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od odwołującej się na rzecz organu rentowego tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści) z ustawowymi odsetkami za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia odwołującej się orzeczenia do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 26 września 2023 r. oddalił apelację odwołującej się D. Spółki z o.o. Spółki komandytowej w G. (dalej także jako Spółka) od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 14 lipca 2021 r. oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Zabrzu z dnia 21 sierpnia 2020 r., stwierdzającej, że zainteresowany M. K. jako osoba zatrudniona w Spółce na podstawie umowy zlecenia, nie podlega polskiemu ustawodawstwu w okresie od dnia 3 lipca 2020 r. do dnia 2 lipca 2021 r. i odmawiającej wydania Spółce zaświadczenia A1 potwierdzającego, że w tym okresie wobec zainteresowanego zastosowanie będzie mieć ustawodawstwo polskie oraz zasądził od odwołującej się na rzecz organu rentowego kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

W wyrokach Sądów meriti przyjęto, że organ rentowy wykonując zarządzenie Sądu Okręgowego z dnia 26 listopada 2020 r. prawidłowo przeprowadził procedurę określoną w art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz.UE.L. 284 z dnia 30 października 2009 r., dalej jako rozporządzenie wykonawcze), skoro pismem z dnia 23 grudnia 2020 r. powiadomił niemiecką instytucję ubezpieczeniową (a także strony) o zastosowaniu w stosunku do zainteresowanego ustawodawstwa niemieckiego oraz że ustalenie to ma charakter tymczasowy. Właściwa instytucja niemiecka nie złożyła sprzeciwu do tymczasowo ustalonego ustawodawstwa niemieckiego, a więc stało się ono ostateczne. Wobec stanowiska milcząco przyjętego przez niemiecką instytucję ubezpieczeniową organ rentowy nie mógł zatem uznać, że zainteresowany podlegał za ten sam okres ustawodawstwu polskiemu, ponieważ według art. 11 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L z 2004 r. Nr 166, s. 1; dalej jako rozporządzenie podstawowe) zasadą jest podleganie ustawodawstwu tylko jednego państwa Unii Europejskiej. Skoro zainteresowany - pracownik odwołującej się, którego dotyczy zaskarżona decyzja, został objęty ustawodawstwem niemieckim i nie podlega ustawodawstwu polskiemu, to organ rentowy zasadnie odmówił wydania w stosunku do niego zaświadczenia A1.