Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 17 października 2024 r. K i in. przeciwko Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid., sygn. C-156/23

Artykuł 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w związku z art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiejnależy interpretować w ten sposób, że:zobowiązuje on organ administracyjny, który oddala wniosek o wydanie dokumentu pobytowego opierającego się na prawie krajowym i w konsekwencji stwierdza, iż dany obywatel państwa trzeciego przebywa nielegalnie na terytorium odnośnego państwa członkowskiego, do upewnienia się co do przestrzegania zasady non-refoulement poprzez ponowne rozpatrzenie, w świetle tej zasady, wydanej uprzednio wobec tego obywatela w ramach procedury ubiegania się o ochronę międzynarodową decyzji nakazującej powrót, której zawieszenie ustało w następstwie takiego oddalenia.Artykuł 13 ust. 1 i 2 dyrektywy 2008/115 w związku z jej art. 5 oraz z art. 19 ust. 2 i art. 47 Karty praw podstawowychnależy interpretować w ten sposób, że:zobowiązuje on sąd krajowy przeprowadzający kontrolę zgodności z prawem aktu, na mocy którego właściwy organ krajowy oddalił wniosek o wydanie dokumentu pobytowego przewidzianego w prawie krajowym i tym samym uchylił zawieszenie wykonania decyzji nakazującej powrót wydanej uprzednio w ramach procedury ubiegania się o ochronę międzynarodową, do uwzględnienia z urzędu ewentualnego naruszenia zasady non-refoulement wynikającego z wykonania tej ostatniej decyzji na podstawie przedstawionych temu sądowi danych zawartych w aktach sprawy, uzupełnionych lub wyjaśnionych w następstwie przeprowadzonego postępowania kontradyktoryjnego.