Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 17 października 2024 r. Skatteverket przeciwko Digital Charging Solutions GmbH., sygn. C-60/23

Artykuł 14 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r., w związku z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2006/112, ze zmianami,należy interpretować w ten sposób, że:dostarczanie energii elektrycznej w celu ładowania pojazdu elektrycznego do punktu ładowania stanowiącego część publicznej sieci takich punktów stanowi dostawę towarów w rozumieniu pierwszego z tych przepisów.Artykuł 14 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2009/162, w związku z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2006/112, ze zmianami, należy interpretować w ten sposób, że:ładowanie pojazdu elektrycznego w sieci publicznych punktów ładowania, do której użytkownik ma dostęp za pomocą abonamentu wykupionego u spółki innej niż operator tej sieci, oznacza, że zużyta energia elektryczna jest dostarczana najpierw przez operatora tej sieci spółce oferującej dostęp do niej, a następnie przez tę spółkę temu użytkownikowi, nawet jeśli ten ostatni wybiera ilość, czas i miejsce ładowania oraz sposób korzystania z energii elektrycznej, jeżeli spółka ta działa we własnym imieniu, lecz na rzecz użytkownika w ramach umowy, zgodnie z którą jest płacona prowizja w rozumieniu art. 14 ust. 2 lit. c) dyrektywy 2006/112, ze zmianami.