Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 września 2024 r., sygn. I SA/Wr 308/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Haberka (sprawozdawca), Sędzia WSA Jarosław Horobiowski, Asesor WSA Tomasz Trybuszewski, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym 10 września 2024 r. sprawy ze skargi A. U. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z 19 lutego 2024 r. znak 0201-IEW1.4059.1.2024.3 w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. U. (dalej: strona, skarżąca) jest postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej: DIAS, organ drugiej instancji) z 19 lutego 2024 r., znak 0201-IEW1.4059.1.2024.3 utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dzierżoniowie (dalej: NUS, organ pierwszej instancji) z 27 grudnia 2023 r., znak 0204-SEW.4059.1.2023 w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia.

Postępowanie przed organami.

Pismem z 18 grudnia 2023 r. strona skierowała do NUS wniosek o wydanie zaświadczenia o wygaśnięciu zobowiązań podatkowych, zabezpieczonych wpisem hipoteki w Księdze Wieczystej, z uwagi na ich przedawnienie.

Postanowieniem z 27 grudnia 2023 r. organ pierwszej instancji odmówił wydania zaświadczenia o wygaśnięciu zobowiązań podatkowych. W uzasadnieniu postanowienia NUS wskazał, jakie podjęte czynności i zdarzenia spowodowały, że zaległości zabezpieczone wpisem hipotecznym nie uległy przedawnieniu.

Pismem z 5 stycznia 202 4 r. strona wniosła zażalenie na ww. postanowienie zarzucając w szczególności naruszenie art. 70 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r., poz. 2383, ze zm.; dalej: o.p.).

Postanowieniem z 19 lutego 2024 r. DIAS utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie organu pierwszej instancji. Jak wyjaśnił organ drugiej instancji zaległości objęte wpisem hipotecznym z 16 stycznia 2018 r. (w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 r., w podatku od towarów i usług za miesiące od lipca do grudnia za 2010 r. oraz z podatku dochodowym od osób fizycznych opłacanym w formie liniowej za 2015 r.) nadal widnieją w ewidencji organu podatkowego jako wymagalne, zatem organ ten nie mógł wydać zaświadczenia o ich wygaśnięciu. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano z czego wynikają zaległości zabezpieczone hipotecznie na nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta [...]. Następnie wyjaśniono, że zaświadczenie jest dokumentem, który ma odzwierciedlać stan wiedzy organu podatkowego, wynikający z posiadanych ewidencji i rejestrów. Wskazano, że jako czynność materialno-techniczna zaświadczenie nie kreuje zakresu praw, ani obowiązków osoby, której wydawane jest zaświadczenie, nie rozstrzyga również w sposób merytoryczny zagadnień spornych. DIAS uznał, że organ pierwszej instancji w zaskarżonym postanowieniu niepotrzebnie skupił się na zdarzeniach, które w jego ocenie doprowadziły do przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązań objętych wpisem hipotecznym, bowiem postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia nie jest aktem właściwym do dokonywania takich analiz. Jak wyjaśnił DIAS, w postanowieniu o odmowie wydania zaświadczenia żądanej treści organ nie może analizować kwestii przedawnienia zobowiązań, tym bardziej w aspekcie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 października 2013 r., SK 40/12.