Wydanie tymczasowe

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

NICHOLASA EMILIOU

przedstawiona w dniu 18 czerwca 2024 r.(1)

Sprawa C‑144/23

KUBERA, trgovanje s hrano in pijačo, d. o. o.

przeciwko

Republice Słowenii

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Vrhovno sodišče (sąd najwyższy, Słowenia)]

Odesłanie prejudycjalne – Artykuł 267 akapit trzeci TFUE – Obowiązek złożenia przez sąd ostatniej instancji wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Odstępstwa od tego obowiązku – Linia orzecznictwa wytyczona wyrokiem CILFIT– Mechanizm filtrujący – Sąd najwyższy państwa członkowskiego – Przyjęcie skargi rewizyjnej do rozpoznania – Orzeczenie oddalające wniosek o przyjęcie skargi rewizyjnej do rozpoznania – Artykuł 47 Karty – Prawo do sprawiedliwego procesu – Uzasadnienie

I. Wprowadzenie

1. Napotykane przez organy sądowe, zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym, trudności w skutecznym zarządzaniu ich repertoriami ze względu na dużą liczbę wnoszonych do nich sporów z pewnością nie są zjawiskiem nowym. Z oczywistych względów problem ten był zawsze bardziej dotkliwie odczuwany przez sądy osadzone na szczycie systemu sądownictwa, którym zasadniczo przypisuje się rolę zapewnienia spójności i ścisłości orzecznictwa(2).

2. Ryzyko związane z nadmiernym obciążeniem pracą jest oczywiste, a zatem nie wymaga więcej niż krótkiej wzmianki: między innymi znaczne opóźnienia w rozpatrywaniu spraw, niższa jakość orzeczeń sądowych, przedłużający się stan niepewności prawnej, wyższe koszty postępowania sądowego dla zainteresowanych osób i, bardziej pośrednio, dla społeczeństwa jako całości.

Jednym z mechanizmów tradycyjnie stosowanych w celu umożliwienia sądom najwyższej instancji zachowania kontroli nad swoimi repertoriami, a tym samym ograniczenia wyżej wspomnianego ryzyka, jest przyznanie im możliwości wyboru, w większym lub mniejszym stopniu, spraw (lub, w niektórych systemach, również kwestii prawnych), które chcą rozpatrywać i rozstrzygać(). Analiza sporządzona przez Dyrekcję Badań i Dokumentacji Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w kwietniu 2013 r. wykazała, że w ostatnich dziesięcioleciach w państwach członkowskich Unii Europejskiej zaistniała pewna tendencja do ustanawiania odwołań do sądu najwyższej instancji. W rzeczywistości niektóre formy mechanizmów filtrowania istnieją obecnie w kilku państwach członkowskich(). Ponadto w 2019 r. zmieniono statut Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej „statutem”)() w celu wprowadzenia mechanizmu filtrowania odwołań dotyczących decyzji niektórych agencji i urzędów Unii Europejskiej().