Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 lutego 2024 r., sygn. III SA/Wa 2263/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Matylda Arnold-Rogiewicz, Sędziowie sędzia WSA Andrzej Cichoń (sprawozdawca), sędzia WSA Ewa Izabela Fiedorowicz, Protokolant referent Klaudia Staręga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2024 r. sprawy ze skargi R. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] sierpnia 2023 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty oprocentowania od nadpłat w podatku dochodowym od osób prawnych za 2018 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] lutego 2021 r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. orzekł o zwrocie zapłaconego przez R. sp. z o.o. z siedzibą w W. (zwaną dalej: "Skarżącą" lub "Spółką") w 2018 roku podatku od przychodów z budynków w kwocie 2.098.260,00 zł.

Pismem z dnia 10 lutego 2023 r. Skarżąca wystąpiła z wnioskiem o zwrot kwoty zapłaconego i nieodliczonego w zeznaniu za 2018 r. podatku dochodowego od przychodu z należącego do Spółki środka trwałego będącego budynkiem wraz z oprocentowaniem w części niepokrytej dotychczasowym zwrotem podatku.

Skarżąca podniosła, że do procedury zwrotu podatku od przychodów z budynków powinny być stosowane na zasadzie analogii przepisy dotyczące nadpłaty podatku (Rozdział 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm., dalej: op lub Ordynacja podatkowa). Podatek od przychodów z budynków wykazuje bowiem nie tylko istotne podobieństwa do instytucji nadpłaty podatku, ale także stosowanie tych przepisów pozwala na pełną realizację konstytucyjnej zasady sprawiedliwości społecznej oraz równości. Artykuł 72 § 1 Ordynacji podatkowej nie formułuje wyczerpującej definicji pojęcia nadpłaty, lecz zawiera jedynie wyliczenie kwot, które nadpłatę tę stanowią (definiowanie przez wyliczenie). Wyliczenie to nie ma jednak charakteru zupełnego, gdyż nie obejmuje ono wszystkich przypadków, które powinny być w nim zawarte. W ocenie Skarżącej, biorąc pod uwagę intencję ustawodawcy, jaką było możliwie szerokie zdefiniowanie pojęcia nadpłaty, przyjąć należy, że z nadpłatą podatku mamy do czynienia w każdej sytuacji, w której podatnik uiszcza swoje zobowiązania podatkowe w wysokości wyższej niż należna (nadpłaca ten podatek). Zgodnie z art. 24b ust. 12 updop, kwotę zapłaconego za dany miesiąc podatku od przychodów z budynków podatnicy odliczają od zaliczki na podatek dochodowy. Według Spółki, ustawodawca posłużył się zatem pojęciem "odliczają" co wskazuje na imperatywny charakter tego przepisu. Jeżeli podatnik decyduje się nie odliczać wpłaconych kwot podatku od przychodów od zaliczek na podatek dochodowy to uiszcza on kwotę podatku w wysokości wyższej niż należna. W opinii Skarżącej już od chwili uiszczania podatku od przychodów z budynków, podatnicy mają niejako świadomość tego, że podatek ten pozostaje "nienależny". Podatek od przychodów z budynków nie stanowi bowiem daniny publicznej sensu stricto. Nie mieści się on bowiem w ustawowej definicji podatku wskazanej w art. 6 Ordynacji podatkowej, który to przepis wprost wskazuje, że podatek pozostaje "bezzwrotnym" świadczeniem pieniężnym. Podatek od przychodów z budynków jest zatem swoistym mechanizmem zabezpieczenia interesów Skarbu Państwa, który to uzyskuje wpłaty stanowiące zabezpieczenie prawidłowości rozliczeń podatkowych. Pojęcie podatku od przychodów z budynków wpłaconego a nieodliczonego od kwoty należnego podatku CIT pozostaje analogiczne do pojęcia nadpłaty podatku. Stąd do procedury zwrotu podatku od przychodów z budynków należy stosować na zasadzie analogii przepisy dotyczące zwrotu nadpłaty podatku, a zatem także, które odnoszą się do oprocentowania nieterminowo zwracanych nadpłat podatków.