Postanowienie SN z dnia 19 września 2024 r., sygn. I CNP 118/23

19 września 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Władysław Pawlak

na posiedzeniu niejawnym 19 września 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie ze skargi M. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w K.

o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku

Sądu Okręgowego w Kielcach
‎z 13 września 2021 r., II Ca 756/21,
‎wydanego w sprawie z powództwa D. M.
‎przeciwko M. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej w K.
‎o zapłatę,

odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.

UZASADNIENIE

W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego pozwana sformułowała wniosek o stwierdzenie niezgodności tego orzeczenia z: a) przepisami prawa materialnego, tj. art. 65 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie, iż oświadczenie woli złożone przez pozwaną w zawartej pomiędzy stronami umowie deweloperskiej dotyczące opóźnienia w zawarciu z powodem umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienie tego prawa na powoda wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej należy odczytywać jako odpowiedzialność gwarancyjną, nie zaś jako karę umowną, podczas gdy z okoliczności złożonego oświadczenia woli, zasad współżycia społecznego oraz ustalonych zwyczajów wynika, że należy je poczytywać jako karę umowną; art. 471 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie, iż pozwana obowiązana jest do naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania zobowiązania, podczas gdy opóźnienie w zawarciu z powodem umowy nie wynikało z winy pozwanej, zaś sam powód przyczynił się do zaistniałego opóźnienia; art. 473 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie, że pozwana powinna przyjąć odpowiedzialność za nienależyte wykonanie zobowiązania z powodu okoliczności, za które z mocy ustawy odpowiedzialności nie ponosi, podczas gdy ustalenia te winny być w sposób szczegółowy wskazane w treści wiążącej strony umowy, co nie miało miejsca; art. 483 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię i uznanie, iż odpowiedzialność przyjętą przez pozwaną w umowie zawartej pomiędzy stronami należy uznać za odpowiedzialność gwarancyjną nie zaś za karę umowną, b) przepisami prawa procesowego, tj. art. 401 pkt. 1 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt. 4 k.p.c., poprzez ich niewłaściwą wykładnię i uznanie, iż orzeczenie wydane przez Sąd drugiej instancji w składzie jednoosobowym nie stanowi naruszenia prawa, podczas gdy takie działanie ogranicza prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy uregulowane w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i prowadzi do nieważności postępowania; art. 381 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i pominięcie zgłoszonego na etapie postępowania odwoławczego dowodu z korespondencji mailowej pomiędzy stronami, wskazującej na winę powoda w opóźnieniu przeniesienia na niego własności lokalu, podczas gdy pozwany uprawdopodobnił przyczynę niezgłoszenia dowodu w postępowaniu pierwszo-instancyjnym; art. 316 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i pominięcie, że art. 316 k.p.c. ma odpowiednie zastosowanie w postępowaniu apelacyjnym, co oznacza, że Sąd drugiej instancji obowiązany jest, przy uwzględnieniu art. 381 i 391 k.p.c., brać pod uwagę zmiany w stanie faktycznym i prawnym sprawy wpływające na treść orzeczenia oraz że istnieje możliwość uzupełnienia postępowania dowodowego, co zostało pominięte.