Postanowienie SN z dnia 24 września 2024 r., sygn. I CSK 2910/23

24 września 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Roman Trzaskowski

na posiedzeniu niejawnym 24 września 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa J.M. i H.M.
‎przeciwko […] Bank […] AG w W. Oddział w P.
‎o ustalenie i zapłatę,
‎na skutek skargi kasacyjnej […] Bank […] AG w W. Oddział w P.
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie
‎z 10 lutego 2023 r., I ACa 383/22,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2023 r. Sąd Apelacyjny w Lublinie w punkcie pierwszym (I) oddalił apelację pozwanego Banku od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 9 marca 2022 r., ustalającego, że bliżej oznaczona umowa o kredyt hipoteczny zawarta w dniu 2 stycznia 2008 r. między powodami a poprzednikiem prawnym pozwanego Banku jest nieważna, zasądzającego od tego Banku na rzecz powodów kwoty 178.782.19 zł oraz 40.584,87 CHF (w obu przypadkach z bliżej oznaczonymi odsetkami ustawowymi oraz rozstrzygającego o kosztach postępowania, a w punkcie drugim (II) orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.

W skardze kasacyjnej, w uzasadnieniu wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania, pozwany wskazał przyczyny kasacyjne określone w art. 398⁹ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Jego zdaniem w sprawie wystąpiły istotne zagadnienie prawne, wyrażające się w następujących pytaniach:

1) czy możliwe jest ustalenie nieważności umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej wskutek uznania przez sąd za niedozwolone postanowień umowy kredytu dotyczących sposobu ustalania kursu waluty obcej przez odesłanie do tabeli kursowej stosowanej przez bank, jeżeli po ich usunięciu treść umowy nie wykracza poza granice swobody umów w rozumieniu art. 353 k.c. ani nie jest sprzeczna z treścią art. 69 ust. 1 i 2 Prawa Bankowego w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 29 lipca 2011 roku o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw?;

2) czy zarzut zatrzymania zgłoszony w toku postępowania o zwrot świadczeń nienależnych (w związku z ponoszeniem zarzutu nieważności umowy) zainicjowanego przez kredytobiorcę będącego konsumentem sprzeciwia się zasadom ochrony konsumenckiej wyrażonym w przepisach art. 385 k.c. i n. oraz art. 6 ustęp 1 dyrektywy 93/13?