Postanowienie SN z dnia 12 września 2024 r., sygn. I CSK 3888/23

12 września 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Władysław Pawlak

na posiedzeniu niejawnym 12 września 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa M. Ł. i L. Ł.
‎przeciwko Bankowi
‎o zapłatę i ustalenie,
‎na skutek skargi kasacyjnej Banku

od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
‎z 24 kwietnia 2023 r., I ACa 1493/22,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

(E.C.)

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 24 kwietnia 2023 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku oddalił apelację pozwanego Banku od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z 29 czerwca 2022 r., którym zasądzono od pozwanego na rzecz powodów M. Ł i L.Ł. łącznie kwotę 178 980,57 oraz kwotę 48 444,08 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 5 października 2021 r. do 14 czerwca 2022 r. z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia powinno nastąpić za jednoczesnym zaoferowaniem przez powodów pozwanemu kwoty 235 588,09 zł albo zabezpieczeniem roszczenia pozwanego o zapłatę tej kwoty oraz ustalono, że umowa o kredyt hipoteczny z 19 czerwca 2008 r. wraz z aneksem z 11 lipca 2008 r., aneksem z 15 października 2014 r. i aneksem z 7 kwietnia 2021 r. jest nieważna w całości, w pozostałym zaś zakresie powództwo oddalono.

Pozwany Bank wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu odwoławczego, opierając ją na obu podstawach przewidzianych w art. 398 § 1 k.p.c. Skarżący w ramach podstawy procesowej zarzucił naruszenie art. 367 § 3 k.p.c. w zw. z art. 15zzs ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczegółowych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: „ustawa COVID-19”) skutkujące nieważnością postępowania oraz art. 327 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c., w ramach natomiast podstawy materialnoprawnej zarzucił naruszenie art. 385 § 1 k.c. w zw. z art. 385 § 1 zd. 2 k.c. w zw. z art. 4 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej: „dyrektywa 93/13"); art. 385 § 1 zd. 2 k.c. w zw. z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13; art. 385 § 1 i 2 k.c.; art. 69 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (dalej: „pr. bank.”) oraz art. 65 k.c. oraz art. 358 § 2 k.c., wszystkich w zw. z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13; art. 385 § 2 k.c. w zw. z art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13 oraz w zw. z motywem dwudziestym pierwszym dyrektywy 93/13; art. 385 § 1 k.c. i art. 385 k.c. w zw. z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13; art. 189 k.p.c.; art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 496 k.c. w zw. z art. 497 k.c.; art. 69 ust. 1 i 2 pr. bank. w zw. z art. 358 § 2 i 5 k.c. w zw. z art. 58 § 1 i 3 k.c. oraz art. 65 k.c.