Postanowienie SN z dnia 29 grudnia 2021 r., sygn. II KK 593/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Wiesław Kozielewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 29 grudnia 2021 r.,

sprawy K. J. i J. S.

skazanych z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 § 1 k.k. i innych

z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanych

od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)

z dnia 17 maja 2021 r., sygn. akt II AKa (…)

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w W.

z dnia 11 marca 2020 r., sygn. akt XVIII K (…)

oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanych w częściach na nich przypadających.

UZASADNIENIE

W kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 17 maja 2021 r., sygn. akt II AKa (…), utrzymującego w mocy, skazujący K. J. i J. S., wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 11 marca 2020 r., sygn. akt XVIII K (…), obrońca obu skazanych zarzucił: 1) rażącą obrazę prawa procesowego, która mogła mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, to jest naruszenie art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., polegające na nienależytym rozważeniu zarzutów apelacji obrońcy skazanych dotyczących naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., art. 201 k.p.k., art. 193 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt. 2 k.p.k. oraz art. 415 § 1 k.p.k. oraz błędów w ustaleniach faktycznych wskazanych w zarzutach apelacji z pkt. 1., 9., 13., 14., 15., 16., 18., 20., 22., 24., 32., 33., a także sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób nie odpowiadający wymogom określonym w art. 457 § 3 k.p.k., poprzez ograniczenie się wyłącznie do bezkrytycznego zaakceptowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji w sytuacji, gdy w apelacji wskazano szereg wątpliwości co do tejże oceny, wymagających wnikliwej analizy, nie zaś lakonicznych stwierdzeń sprowadzających się do uznania, że Sąd I instancji zasadnie przyjął swoje stanowisko w poszczególnych kwestiach, co implikuje wniosek, iż w niniejszej sprawie miał miejsce tzw. efekt przeniesienia, w następstwie niedostrzeżenia istniejących uchybień w wyroku Sądu I instancji, a w konsekwencji zaniechanie wnikliwego zbadania zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji stanowi o pozorności kontroli instancyjnej i uniemożliwia jej merytoryczną ocenę, a co doprowadziło do niesłusznego utrzymania w mocy wyroku Sądu Okręgowego w W., którym uznano skazanych za winnych wszystkich zarzucanych im czynów; 2) rażącą obrazę prawa materialnego, która mogła mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia to jest naruszenie art. 46 k.k., poprzez jego błędną wykładnię, i przyjęcie, że w drodze tego przepisu można zasądzić zwrot należności publicznoprawnej, podczas gdy przepis ten znajduje zastosowanie jedynie do naprawienia szkody w rozumieniu prawa cywilnego, a nie środków publicznych, co skutkowało niezasadnym orzeczeniem od skazanych na rzecz instytucji publicznych (C., Województwo (…)) obowiązku naprawienia szkody, a w obrocie prawnym funkcjonują już tytuły wykonawcze wydane na gruncie postępowania administracyjnego obejmujące te same środki pieniężne, które miałyby stanowić przedmiot obowiązku naprawienia szkody orzeczony w niniejszej sprawie. Podnosząc te zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi II instancji do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.