Postanowienie SN z dnia 2 grudnia 2021 r., sygn. I PSK 171/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z powództwa J. P.
‎przeciwko D. Z.
‎o odszkodowanie,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń

Społecznych w dniu 2 grudnia 2021 r.,
‎skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych w K.
‎z dnia 25 września 2020 r., sygn. akt VII Pa […],

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

W wyroku z dnia 25 września 2020 r., sygn. akt VII Pa […], Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. – po ponownym rozpoznaniu sprawy z powództwa J. P. przeciwko D. Z. – oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 21 września 2017 r., sygn. akt IV P […], w którym Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.630 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczone od dnia 18 listopada 2015 r. do dnia zapłaty.

Powyższy wyrok Sądu Okręgowego pozwany zaskarżył skargą kasacyjną. W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na przyczynę przyjęcia skargi do rozpoznania określoną w art. 398 § 1 pkt 4 k.p.c. W ocenie autora skargi skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona, gdyż: 1. wbrew jasnym i jednoznacznym w treści przepisom art. 387 § 2 pkt 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 378 § 1 k.p.c., zrozumiałym bez potrzeby głębszej analizy i dłuższych badań lub dociekań, przewidującym obowiązek ponownego rozpoznania sprawy w granicach apelacji oraz obowiązek dania temu wyrazu przez wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia i wyjaśnienie jego podstawy prawnej, Sąd II instancji skopiował uzasadnienie wyroku wydanego w tej samej sprawie w dniu 22.12.2017 r., sporządzone przez Sąd orzekający w innym składzie, czym naruszył nie tylko reguły sporządzania uzasadnienia orzeczenia, ale również dał dowód nierozpoznania sprawy na nowo w granicach apelacji przez skład Sądu II instancji orzekający w tej sprawie ponownie, po uchyleniu poprzedniego orzeczenia; 2. wbrew jasnym i jednoznacznym w treści przepisom art. 52 § 1 pkt 1 k.p. w związku z art. 22 § 1 i 100 § 1 k.p., zrozumiałym bez potrzeby głębszej analizy i dłuższych badań lub dociekań, w tym zwłaszcza wobec utrwalonej wykładni poruszonych zagadnień prezentowanej przez Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, które pozwany przytaczał obszernie w apelacji, Sąd II instancji błędnie zinterpretował te przepisy: a) przyjmując, iż przekazanie pracownikowi przez pracodawcę informacji o odmowie udzielenia urlopu „dopiero” na 3 dni przed planowanym terminem jego rozpoczęcia umniejsza stopień winy pracownika do tego stopnia, że zachowanie pracownika polegające na zignorowaniu decyzji pracodawcy oraz wynikającej z tego kilkudniowej nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy nie kwalifikuje się jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, b) stawiając pracodawcy wymóg wykazania, że nieobecność pracownika spowodowała poważne zakłócenia w działalności zakładu pracy lub szkodę po stronie pracodawcy, gdy na gruncie tych przepisów wystarczające jest wykazania choćby i samego zagrożenia interesów pracodawcy, które mogą mieć postać nie tylko interesów materialnych, ale i niematerialnych.