Postanowienie SN z dnia 6 października 2021 r., sygn. I USK 264/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Katarzyna Gonera

w sprawie z odwołania K.S.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. o zasiłek chorobowy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń
‎Społecznych w dniu 6 października 2021 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
‎i Ubezpieczeń Społecznych w P.
‎z dnia 15 września 2020 r., sygn. akt V Ua (…),

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w P., wyrokiem z 25 kwietnia 2019 r., oddalił odwołanie ubezpieczonej K. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z 26 marca 2018 r., przyznającej ubezpieczonej prawo do zasiłku chorobowego za okres od 2 grudnia 2017 r. do 5 kwietnia 2018 r. od podstawy wymiaru wynoszącej 2.207,13 zł.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że wnioskodawczyni w okresie od 22 października 2016 r. do 20 października 2017 r. pobierała zasiłek macierzyński, liczony od podstawy wymiaru składek w zadeklarowanej wysokości 8.081,08 zł. Po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego wnioskodawczyni w dniu 3 listopada 2017 r. złożyła wniosek o objęcie jej dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. W dniu 2 grudnia 2017 r. stała się niezdolna do pracy i niezdolność ta trwała do 5 kwietnia 2018 r.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z 9 października 2018 r. oddalono odwołanie wnioskodawczyni od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z 4 grudnia 2017 r., odmawiającej jej prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 października 2017 r. do 30 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy podkreślił, że istotą sporu w rozpoznawanej sprawie było ustalenie wysokości należnego ubezpieczonej zasiłku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyliczył podstawę wymiaru świadczenia na 2.207,13 zł, tymczasem wnioskodawczyni twierdziła, że zasiłek powinien być naliczany od zadeklarowanej za październik 2016 r. jako podstawa wymiaru składek kwoty 8.081,08 zł. Wnioskodawczyni swoje stanowisko wyprowadzała z brzmienia art. 43 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1368 ze zm., dalej: ustawa zasiłkowa), zgodnie z którym podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju, nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe. Przerwy w niezdolności wnioskodawczyni do pracy nie przekraczały 3-miesięcznego okresu. Ustalenie podstawy wymiaru świadczenia dla pierwszego okresu niezdolności (zanim wnioskodawczyni zaczęła pobierać zasiłek macierzyński) powinno być więc wiążące dla pozostałych. Z kolei stanowisko organu rentowego wynikało z brzmienia art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej, zgodnie z którym, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4 ustawy zasiłkowej – dla ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru składek.