Postanowienie SN z dnia 28 sierpnia 2024 r., sygn. I CSK 4138/23

28 sierpnia 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Agnieszka Góra-Błaszczykowska

na posiedzeniu niejawnym 28 sierpnia 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa J. R. i J. K.
‎przeciwko Bank w W. Oddział w Polsce
‎o ustalenie i zapłatę,
‎na skutek skargi kasacyjnej Bank w W. Oddział w Polsce
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
‎z 21 czerwca 2023 r., V ACa 561/22,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 8 lutego 2022 r., I C 153/21 Sad Okręgowy w Toruniu ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny zawarta dnia 22 lutego 2008 r. między J. R. i J. K. a poprzednikiem prawnym strony pozwanej bank SA spółką akcyjną Oddział w Polsce z siedzibą w W. jest nieważna w całości (pkt I); zasądził od pozwanego Bank w W. działającego za pośrednictwem Bank Oddział w Polsce na rzecz powódki J. R. kwotę 179.567,12 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty (pkt II); oddalił powództwo J. R. o zapłatę w pozostałej części (pkt III) oraz orzekł o kosztach procesu (pkt IV).

Wyrokiem z 21 czerwca 2023 r., V ACa 561/22 Sąd Apelacyjny w Gdańsku oddalił apelację pozwanego oraz orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.

Pozwany wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku, zaskarżając go w części, tj. w zakresie punktów II i III. Skarżący na podstawie art. 398⁴ § 2 k.p.c. wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, wskazując że:

1.istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości i wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów (art. 398⁹ § 1 pkt 2 k.p.c.), a to przepisów art. 4 ust. 2 Dyrektywy 93/13, art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13, art. 65 k.c., art. 354 k.c., art. 358 § 2 k.c., art. 385¹ § 1 i 2 k.c., art. 385² k.c. oraz art. 69 ust. 3 Prawa bankowego;

2.w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne (art. art. 398§ 1 pkt 1 k.p.c.), związane z wykładnią art. 385 § 1 zd. drugie k.c. w związku z art. 4 ust. 2 Dyrektywy 93/13 oraz art. 385 § 2 k.c. w związku z motywem dwudziestym pierwszym Dyrektywy 93/13 stanowiącym, że "Państwa Członkowskie powinny zapewnić, aby nieuczciwe warunki nie były zamieszczane w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami oraz, jeżeli jednak takie warunki zostają w zawarte, aby nie były one wiążące dla konsumenta, oraz zagwarantować, żeby umowa obowiązywała strony zgodnie z zawartymi w niej postanowieniami, pod warunkiem że po wyłączeniu z umowy nieuczciwych warunków może ona nadal obowiązywać", sprowadzające się do odpowiedzi na pytanie, czy w przypadku uznania w wyniku kontroli incydentalnej obecnych w umowie o kredyt indeksowany kursem waluty obcej klauzul spreadowych nieokreślających głównego przedmiotu umowy, za niedozwolone (nieuczciwe) warunki umowne, prawidłowym jest przyjęcie nieważności całej umowy, skoro klauzule ryzyka walutowego, określające - zgodnie z jednolitym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - główny przedmiot tej umowy, nie stanowią niedozwolonych (nieuczciwych) warunków umownych;