Wyrok NSA z dnia 15 marca 2024 r., sygn. I GSK 263/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Michał Kowalski Sędzia NSA Małgorzata Grzelak (spr.) Sędzia del. WSA Jacek Boratyn po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej T. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 października 2022 r. sygn. akt III SA/Łd 516/22 w sprawie ze skargi T. C. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] czerwca 2022 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 5 października 2022 r., sygn. akt III SA/Łd 516/22 oddalił skargę T. C. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z [...] czerwca 2022 r. w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła T. C., w której zaskarżyła orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2023 r., poz. 1634; dalej: p.p.s.a.) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w postaci:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 3a, 3b i 4 w zw. z art. 32 i art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z § 3 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 n w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne poprzez ich wadliwe zastosowanie i odmowę umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne w całości łub w części, podczas gdy w niniejszej sprawie zachodzi uzasadniony przypadek, pomimo braku spełnienia przesłanki całkowitej nieściągalności, a zobowiązana wykazała, że opłacenie należności z tytułu składek pozbawiłoby zobowiązaną i jego rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych, zważywszy na wysokość osiąganych dochodów; poprzez wadliwe uznanie, że w tym przypadku należy brać pod uwagę przychód skarżącej, a nie dochód, co doprowadziło do wadliwych ustaleń faktycznych w zakresie posiadanego przez skarżącą majątku, a następnie do nieuwzględnienia skargi przez WSA w Łodzi i braku uchylenia wskazanych decyzji ZUS;