Postanowienie SN z dnia 25 lipca 2024 r., sygn. I CSK 1513/23

25 lipca 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Mariusz Łodko

na posiedzeniu niejawnym 25 lipca 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa P. B. i I. B.
‎przeciwko Bankowi spółce akcyjnej w W.
‎o zapłatę i ustalenie,
‎na skutek skargi kasacyjnej Banku spółki akcyjnej w W.
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
‎z 17 listopada 2022 r., V ACa 930/22,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

UZASADNIENIE

Pozwany – Bank spółka akcyjna w W. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 17 listopada 2022 r. Wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania uzasadnił wystąpieniem istotnych zagadnień prawnych (art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c.): 1) czy dokonując oceny spełnienia przesłanek z art. 385 § 1 k.c. – kształtowania praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszający jego interesy – należy brać pod uwagę fakt negocjowania przez konsumentów kursu, po którym zostało ustalone saldo kredytu indeksowanego we CHF, a w konsekwencji brak zastosowania postanowienia odsyłającego do kursu kupna z tabeli kursów banku? Tym samym, czy jeżeli konsument negocjował kurs według, którego określono zadłużenie we CHF i jego praw oraz obowiązków nie kształtowało postanowienie odsyłające do kursu kupna z tabeli kursów banku, to czy można uznać, że takie postanowienie narusza w sposób rażący interesy konsumenta?; 2) czy dokonując oceny jednoznaczności postanowień określających główne świadczenia stron, zgodnie z art. 385 § 1 k.c., należy brać pod uwagę powszechne zasady i standardy informowania konsumentów o ich prawach i obowiązkach, które obowiązywały w chwili zawarcia umowy?; 3) czy można nakładać na bank sankcję za niedopełnienie obowiązków informacyjnych, które nie wynikały z przepisów obowiązujących w dacie ich realizacji, a pojawiły się wraz z orzecznictwem TSUE wydanym po 2011 r.? Czy skoro warunkiem skuteczności wyrażenia zgody przez konsumenta na sanowanie niedozwolonych postanowień umownych, jest wyczerpujące poinformowanie go o konsekwencjach prawnych, jakie może pociągnąć za sobą definitywna nieskuteczność (nieważność) tego postanowienia, to należy przyjąć, że ten sam warunek musi być spełniony dla skuteczności odmowy wyrażenia zgody przez konsumenta na sanowanie niedozwolonych postanowień umownych albo upływu czasu na jego złożenie?; 4) czy w razie uznania (przy założeniu, że umowa stanowi umowę kredytu indeksowanego, udzielonego w walucie obcej), że postanowienia umowy odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowią niedozwolone postanowienia umowne i nie wiążą konsumenta, możliwe jest przyjęcie, że taką umowę należy utrzymać w mocy z uwagi na fakt, iż z jej postanowień ab initio wynikała możliwość jej realizacji w walucie CHF?; 5) czy w razie uznania (przy założeniu, że umowa stanowi umowę kredytu indeksowanego, udzielonego w walucie obcej), że postanowienia umowy odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowią niedozwolone postanowienia umowne i nie wiążą konsumenta, możliwe jest przyjęcie, że taką umowę należy utrzymać w mocy ‎z uwagi na fakt, iż umowa została zawarta 20 maja 2011 r., a zatem już po wejściu w życie nowelizacji art. 358 § 2 k.c., przewidującego zasadę, iż do przeliczeń walutowych stosowany jest kurs średni NBP?; 6) czy w razie uznania (przy założeniu, że według Sądu Apelacyjnego umowa stanowi umowę kredytu złotówkowego udzielonego w PLN), że postanowienia umowy kredytu indeksowanego odnoszące się do sposobu określania kursu waluty obcej stanowią niedozwolone postanowienia umowne i nie wiążą konsumenta, możliwe jest przyjęcie, że taką umowę należy utrzymać w mocy z uwagi na fakt, iż umowa może być dalej wykonywana jako kredyt w PLN z oprocentowaniem ustalonym na podstawie stawki bazowej WIBOR i marży banku, bowiem z treści postanowień umowy wprost wynika, że w przypadku tej konkretnej umowy, strony ustaliły zasady jej wykonywania, w tym oprocentowanie, zarówno dla kredytu we CHF, jak i dla kredytu w PLN?