Postanowienie SN z dnia 19 lipca 2024 r., sygn. I CNP 96/23

19 lipca 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Władysław Pawlak

na posiedzeniu niejawnym 19 lipca 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie ze skargi B. K.

o zapłatę,

odmawia przyjęcia skargi do rozpoznania.

(E.C.)

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 1 grudnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił apelację pozwanego S. S.A. w S. od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z 4 sierpnia 2022 r., którym Sąd ten zasądził od pozwanego na rzecz powoda B. K. kwotę 56 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 26 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty, w pozostałej zaś, przeważającej części powództwo oddalił. Sąd odwoławczy stwierdził na wstępie, że przedmiotem sporu w zakresie postępowania apelacyjnego ostatecznie pozostawała kwestia wysokości kosztów najmu pojazdu zastępczego, przy czym nie był kwestionowany okres tego najmu, lecz jedynie zastosowana przez Sąd Rejonowy jego stawka. Sąd odwoławczy wskazał, że na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że należności, jakich się domaga to „celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego”. W okolicznościach sprawy nie było spornym, że w wyniku zdarzenia z 19 maja 2020 roku poszkodowany został pozbawiony pojazdu, z którego miał możliwość korzystać, wobec czego konieczny okazał się najem samochodu zastępczego. W tym samym dniu poszkodowany zawarł z B. K. umowę najmu samochodu zastępczego (kolejną umowę zawarto 1 czerwca 2020 r.) za stawki wyższe niż przewidywał ubezpieczyciel. Tego samego dnia poszkodowany udzielił powodowi pełnomocnictwa do reprezentowania go w postępowaniu likwidacyjnym, a powód zgłosił w imieniu poszkodowanego szkodę ubezpieczycielowi sprawcy. Z pisma z 20 maja 2020 r. wynika, że pozwany oferował zorganizowanie pojazdu zastępczego wraz z pokryciem jego kosztów. Opisano w nim również procedurę najmu oraz wskazano na przyjmowane przez ubezpieczyciela ceny netto za 1 dobę najmu poszczególnych klas pojazdów, jak również zwrócono uwagę na możliwość weryfikacji poniesionych kosztów w przypadku najmu we własnym zakresie. Jednocześnie z treści wiadomości email z tego samego dnia, wynika, że współpracując z ubezpieczycielem poszkodowany otrzymałby pojazd tej samej klasy co uszkodzony, bez limitu kilometrów, bez wymagań co do wieku kierowcy, z możliwością wyjazdu za granicę po wcześniejszym poinformowaniu wypożyczalni, z pomocą Assistance na terenie Unii Europejskiej. Ponadto poszkodowany nie ponosiłby odpowiedzialności za szkody powstałe w wynajmowanym pojeździe. Należało zatem uznać, że już 20 maja 2020 roku przekazano powodowi szczegółowe i wystarczające dla podjęcia ewentualnej decyzji informacje o ofercie najmu pojazdu zastępczego, a jedyną formą aktywności oczekiwaną od poszkodowanego był kontakt telefoniczny. Jak ponadto wynika z zeznań samego poszkodowanego - powód nie kontaktował się z nim w celu przekazania informacji o ofercie najmu. Jednocześnie z zeznań poszkodowanego nie wynika, aby posiadał on specjalne wymagania, których nie spełniałaby oferta pozwanego - istotnym było dla niego jedynie, aby nie musiał ponosić dodatkowych kosztów związanych z najmem i mógł przewozić psa. Powyższe bezzasadnym czyni argumenty powoda dotyczące różnic w warunkach najmu pomiędzy jego ofertą a ofertą ubezpieczyciela, a także rzekomego braku szczegółowych informacji w zakresie odpłatności i warunków najmu. O ile skorzystanie z usług innego podmiotu wynajmującego pojazdy nie jest wykluczone, to w realiach sprawy, w zakresie przekraczającym wartość uznaną przez ubezpieczyciela, powinno być uznane za niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione. W konsekwencji należało uznać, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił zebrany materiał dowodowy i trafnie pominął dowód z opinii biegłego i wskazanych przez powoda dokumentów, gdyż nie były one istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Trzeba dodać, że Sąd ustalił, iż 20 czerwca 2020 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.