Wyrok NSA z dnia 2 marca 2022 r., sygn. III FSK 437/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Anna Dalkowska, Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 czerwca 2018 r. sygn. akt III SA/Wa 2267/17 w sprawie ze skargi K. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności osób trzecich za zaległości podatkowe spółki oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 6 czerwca 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2267/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę K. S. (dalej: Skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej: Dyrektor) z 24 kwietnia 2017 r. w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności członka zarządu wraz ze spółką za zaległości podatkowe spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za 2013 i 2014 rok (wyrok ten oraz pozostałe powoływane orzeczenia dostępne są na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Skarżąca w złożonej skardze kasacyjnej zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. naruszenie prawa materialnego:

1/ art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 – dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 10 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz ust. 2 w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2344 ze zm., dalej: u.p.u.n.) - to jest w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia przeciwko Skarżącej postępowania, w którym wydano decyzję o przeniesieniu na nią odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe K. sp. z o.o. z siedzibą w M. (dalej: Spółka), poprzez jego błędną wykładnię, popartą bezpodstawnym poglądem wyrażonym w uzasadnieniu wyroku NSA z 4 lipca 2013 r. (I FSK 996/12), a polegającą na przyjęciu, iż niewypłacalnym w rozumieniu ww. przepisów jest także podmiot posiadający tylko jednego wierzyciela, wobec którego nie wykonuje on wymagalnych zobowiązań pieniężnych, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów jest taka, że wyłącznie fakt nieregulowania wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec co najmniej dwóch wierzycieli pozwala uznać daną jednostkę gospodarczą za podmiot niewypłacalny, a tym samym zobowiązany do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości;