Postanowienie SN z dnia 16 lipca 2024 r., sygn. III CZ 26/24

16 lipca 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Krzysztof Wesołowski

uchyla zaskarżony wyrok, pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego w orzeczeniu kończącym sprawę.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 15 września 2022r., Sąd Okręgowy w Świdnicy, po rozpoznaniu sprawy z powództwa D. B. i A. B. przeciwko Bank S.A. w W., o zapłatę zasądził od pozwanego na rzecz powodów łącznie kwotę 220.476,43 zł oraz kwotę 63.437,53 CHF z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 14 listopada 2020 roku do dnia zapłaty.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z 13 grudnia 2023 r. uchylił ww. wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu uznał za zasadne zapatrywanie Sądu Okręgowego co do oceny skutków abuzywności zakwestionowanych postanowień umownych dla możliwości dalszego funkcjonowania umowy w obrocie prawnym przyjmując, że trafne było stwierdzenie nieważności umowy.

Jednakże zdaniem Sądu drugiej instancji stwierdzenie, że umowa nie wiąże już stron na skutek jej nieważności po eliminacji klauzuli przeliczenia walutowego (art. 58 § 1 k.c., w zw. z art. 385 § 1 k.c. i w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 Dyrektywy 93/13 przy uwzględnieniu art. 7 ust. 1 Dyrektywy 93/13) nie oznaczało, że powództwo o zapłatę winno być uwzględnione w zakresie określonym w punkcie I i II zaskarżonego wyroku. W realiach niniejszej sprawy niezbędne było zdaniem Sądu odwoławczego ustalenie, czy po stronie powodów istnieje wartość, o którą są oni kosztem banku zubożeni (bank wzbogacony), a która miałaby podlegać zwrotowi, biorąc w pierwszej kolejności pod uwagę nominalną wartość świadczenia banku (na rzecz powodów) w zakresie kapitału, czyli przy założeniu równowagi merytorycznej stron umowy. Sąd Apelacyjny uznał, że jest to o tyle istotne, że kredyt był kredytem złotówkowym, a zatem winien być rozliczony w złotych polskich. Tymczasem powodowie częściowo regulowali swoje zobowiązanie w złotych, a częściowo we frankach szwajcarskich, które podlegały zaliczeniu na rzecz zobowiązania złotówkowego powodów. Wskazaną kwestią Sąd pierwszej instancji w ogóle się nie zajmował z uwagi na przyjęcie założenia, że nieważność umowy samoistnie generowała obowiązek zwrotu świadczenia uiszczonego przez powodów na rzecz banku jako świadczenia nienależnego, co zdaniem Sądu odwoławczego stało w sprzeczności z art. 410 § 2 k.c. oraz art. 405-409 k.c.