Wyrok WSA w Opolu z dnia 6 grudnia 2023 r., sygn. I SA/Op 260/23

Środki unijne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Łozowska Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Sędkowska Asesor sądowy WSA Remigiusz Mazur (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 6 grudnia 2023 r. sprawy ze skargi D. G. na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Opolu z dnia 3 lipca 2023 r., nr 088/2023 w przedmiocie odmowy przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na 2021 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Opolu [dalej: organ, Dyrektor] z 3 lipca 2023 r. nr 088/2023, wydana po rozpatrzeniu odwołania D. G., utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Oleśnie [dalej: organ I instancji, Kierownik] z 11 kwietnia 2023 r. nr 0163-2023-004096 odmawiającą przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2021 r.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

D. G. [dalej: strona, skarżący, wnioskodawca] zwrócił się o przyznanie jednolitej płatności obszarowej, płatności za zielenienie, płatności dodatkowej oraz płatności dla młodych rolników. Strona zadeklarowała 190 działek ewidencyjnych o łącznym areale 117,05 ha, w ramach tej powierzchni ugór występował na powierzchni 115,55 ha.

Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w Oleśnie decyzją z 11 kwietnia 2023 r. nr 0163-2023-004096 w sprawie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2021 odmówił stronie przyznania tych płatności oraz umorzył postępowanie w zakresie areału wycofanego w dniu 7 lipca 2021 r. W uzasadnieniu podkreślił, że zebrany w sprawie materiał dowodowy świadczy o stworzeniu przez wnioskodawcę tzw. "sztucznych warunków", a więc sytuacji, w której celem strony nie jest prowadzenie działalności rolniczej przy wsparciu finansowym pochodzącym ze środków europejskich oraz krajowych, ale pozyskanie tychże świadczeń przy stworzeniu pozorów takiej działalności. O istnieniu "sztucznych warunków", zdaniem organu I instancji świadczą między innymi następujące okoliczności faktyczne: ograniczenie się przez stronę do wykonywania na niemal całym zgłoszonym do płatności areale, niezwykle prostego i niewymagającego dużego nakładu pracy, zabiegu mulczowania gruntów rolnych, niewielki areał poszczególnych działek rolnych oraz ich znaczne oddalenie od siebie (rozdrobnienie gospodarstwa), w wielu przypadkach brak tytułów prawnych do użytkowanych działek rolnych, brak zgód właścicieli na poddzierżawę zgłaszanych do płatności obszarów, istotna rola pełnomocnika w formalnościach związanych z pozyskiwaniem gruntów do płatności, brak uzasadnienia ekonomicznego i racjonalnego dla prowadzonej działalności, brak ekwiwalentu w zakresie wzajemnych świadczeń wynikających z zawieranych umów dzierżawy, niezwykle ograniczona liczba dowodów z dokumentów (poza protokołami z zeznań świadków) świadczących o prowadzonej działalności, sprzeczność działań z zasadami doświadczenia życiowego w zestawieniu z rozmiarem prowadzonej działalności (oparcie się na tzw. pomocy sąsiedzkiej), przeznaczenie dopłat na działania związane z doprowadzeniem gruntów do stanu umożliwiającego prowadzenie działalności rolniczej, traktowanie działalności, jako swego rodzaju panaceum na występujące u wnioskodawcy schorzenia natury psychicznej, sposób użytkowania spornych gruntów (ugór). Zdaniem Kierownika prowadzona przez stronę działalność jest sprzeczna z celami Wspólnej Polityki Rolnej.