Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 22 lutego 2017 r., sygn. I SA/Gl 1164/16

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek (spr.), Sędziowie WSA Beata Machcińska, Wojciech Organiściak, Protokolant Dominika Zabielska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2017 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. (dalej: Kolegium) na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613, dalej: O.p.) oraz art. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1659 ze zm.) i § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz.U. Nr 198, poz. 1925) po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia [...] r. nr [...], którą określono podatnikowi - A Sp. z o.o. z siedzibą w M. (dalej: strona, Spółka) wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości za 2014 r. w kwocie 124 zł, w tym:

- od gruntów pozostałych: za okres od sierpnia do grudnia od powierzchni 175,74 m 2 (wg stawki - 0,46 zł) - 33,68 zł,

- od budynków mieszkalnych: za okres od sierpnia do grudnia od powierzchni 293,98 m 2 (wg stawki - 0,74 zł) - 90,64 zł

utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano na wstępie, że w odwołaniu od decyzji organu I instancji, wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, zarzucono brak rzetelnej oceny materiału dowodowego, błędną interpretację przepisu prawa będącego podstawą określenia zobowiązania podatkowego zawartą w uzasadnieniu decyzji, subiektywną interpretację prawa i nierzetelne przedstawienie faktów, wydanie decyzji na podstawie wysnutych wniosków, a nie przepisów prawa, podanie w uzasadnieniu jako źródła wysnutych wniosków orzeczeń sądów administracyjnych, które dotyczą zupełnie innych przypadków, a interpretacja tych wyroków na korzyść organu jest zbyt daleko idąca, krzywdząca podatnika i nie odnosi się do stanu faktycznego.