Wyrok SN z dnia 10 czerwca 2010 r., sygn. IV KK 428/09

W sytuacji procesowej, gdy wprawdzie ponowne bezpośrednie przesłuchanie świadka było możliwe i do niego doszło ponownie, ale jego zeznania okazały się odmienne, nie było możliwości, bez narażenia się na zarzut uchybienia o charakterze bezwzględnej przyczyny odwoławczej, wykorzystania trybu przewidzianego w art. 391 § 1 k.p.k. i ujawnienia jego zeznań złożonych pierwotnie na tej samej rozprawie, ale pod nieobecność jednego z członków składu orzekającego, w celu uzyskania stanowiska świadka, co do przyczyn rozbieżności w jego zeznaniach i rozstrzygnięcia przy wyrokowaniu o wiarygodności tych rozbieżnych zeznań.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Tomasz Grzegorczyk

SSN Jarosław Matras

Protokolant Danuta Bratkrajc

przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Józefa Gemry

w sprawie Mirosława G.

skazanego z art. 286 § 1 k.k.,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie

w dniu 10 czerwca 2010 r.

kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w B.

z dnia 21 maja 2009 r.,

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B.

z dnia 4 września 2008 r.,

na podstawie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. in fine

uchyla zaskarżony wyrok oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w B. do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w B. wyrokiem z dnia 4 września 2008 r. skazał Mirosława G. za popełnienie dwóch przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k. na kary po roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzekł karę łączną roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrok ten zaskarżył skazany Mirosław G. oraz jego obrońca.

Obrońca skazanego w apelacji podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia przepisów prawa procesowego, w tym naruszenie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. przez prowadzenie rozprawy w dniach 17 stycznia 2008 r. i 26 lutego 2008 r. pod nieobecność ławników.

Mirosław G. w osobistej apelacji zarzucił wadliwą ocenę dowodów, w szczególności zeznań świadka Wiesława P., oraz zarzut rażącej niewspółmierności kary.