Wyrok WSA w Lublinie z dnia 16 listopada 2005 r., sygn. I SA/Lu 378/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Kwiatek (spr.), Sędziowie WSA Halina Chitrosz,, WSA Krystyna Czajecka-Ryniec, Protokolant asyst. Monika Bartmińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2005 roku sprawy ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące: marzec i czerwiec 2004 roku - oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpoznaniu odwołania [...], utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] marca 2005 r. określającą zobowiązanie w podatku od towarów i usług za marzec i czerwiec 2004 r. oraz ustalającą dodatkowe zobowiązanie podatkowe za te okresy.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podano, że w deklaracji za marzec i czerwiec 2004 r. Spółka dokonała odliczenia podatku z faktur wystawionych przez podmiot nie uprawniony do ich wystawienia, bo nie będący zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wobec tych ustaleń organ I instancji określił prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego za te miesiące i ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe opierając swą decyzję w zakresie rozstrzygnięcia za marzec 2004 r. na podstawie art. 27 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11 poz. 50 ze zm.), a w zakresie rozstrzygnięcia za czerwiec 2004 r. na podstawie art. 109 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535). Ustosunkowując się do zarzutów odwołania, w którym Spółka wskazywała na brak podstawy prawnej do ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego, w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podniesiono, że obowiązek ustalenia kwoty dodatkowego zobowiązania podatkowego w sytuacji zaniżenia przez podatnika zobowiązania podatkowego zawarty jest zarówno w przepisach ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., jak i ustawy z dnia 11 marca 2004 r., przy czym rozważanie zgodności art. 109 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., z przepisami VI Dyrektywy Rady Unii Europejskiej nie leży w kompetencji organu podatkowego, natomiast o zasadności zastosowania art. 27 ust. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., jako skutku nieprawidłowości samoobliczenia podatku za okresy, w których ustawa ta obowiązywała, przesądza materialno-prawny charakter tego przepisu.