Postanowienie TK z dnia 15 kwietnia 2009 r., sygn. SK 44/08

POSTANOWIENIE

z dnia 15 kwietnia 2009 r.

Sygn. akt SK 44/08

Dla umorzenia postępowania ze względu na zasadę res iudicata wymagana jest tożsamość podmiotowa, jak i przedmiotowa pisma inicjującego postępowanie. Brak podstaw do przyjęcia powagi rzeczy osądzonej nie oznacza jednak, że rozpoznanie kwestii konstytucyjności przepisu (normy prawnej) z perspektywy zbieżnych zarzutów jest prawnie obojętne. Stabilizację sytuacji powstałych w wyniku ostatecznego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego ma bowiem zapewniać zasada ne bis in idem.

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz - przewodniczący

Zbigniew Cieślak

Maria Gintowt-Jankowicz

Wojciech Hermeliński - sprawozdawca

Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 kwietnia 2009 r., skargi konstytucyjnej Wacława Zygmunta Rafałowskiego o zbadanie zgodności:

art. 100 ust. 2 w związku z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.) z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r., Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie ze względu na zbędność wydania wyroku.

UZASADNIENIE

I

1. Skargą konstytucyjną z 29 stycznia 2007 r. skarżący Wacław Zygmunt Rafałowski zakwestionował zgodność art. 100 ust. 2 w związku z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.; dalej: ustawa o kosztach sądowych) z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Problem konstytucyjny objęty badaną skargą konstytucyjną powstał w związku z postępowaniem cywilnym zainicjowanym przez skarżącego pozwem o zapłatę. W pozwie skarżący zamiast adresu zamieszkania pozwanego wskazał adres prowadzonej przez niego kancelarii adwokackiej. Wezwany do uzupełnienia braku formalnego pozwu poprzez wskazanie adresu zamieszkania pozwanego w terminie siedmiu dni pod rygorem zwrotu pozwu, skarżący wystąpił do Centralnego Biura Adresowego o udostępnienie adresu pozwanego, którego jednak w zakreślonym przez sąd terminie nie otrzymał, a co za tym idzie - nie uzupełnił braku formalnego. W tej sytuacji przewodniczący I Wydziału Sądu Okręgowego w Lublinie zarządził zwrot pozwu. Od tego zarządzenia skarżący złożył zażalenie, wnosząc jednocześnie o zwolnienie od kosztów zażalenia. Postanowieniem z 26 czerwca 2006 r. (sygn. akt I C 204/06) Sąd Okręgowy w Lublinie, I Wydział Cywilny, zwolnił skarżącego od opłaty od zażalenia. Następnie skazany został wezwany do uiszczenia opłaty podstawowej od zażalenia. Skarżący opłaty nie uiścił, złożył natomiast wniosek o zwolnienie z tego obowiązku. Postanowieniem z 14 sierpnia 2006 r. (sygn. akt I C 204/06) tenże sąd odrzucił zażalenie skarżącego, wskazując, że w świetle ustawy o kosztach sądowych wniosek o zwolnienie z obowiązku uiszczenia opłaty podstawowej nie jest dopuszczalny. Zgodnie z art. 14 ust. 2 tej ustawy strona, którą zwolniono z kosztów sądowych, ma obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej.