PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(²);

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189b Traktatu(³),

a także mają na uwadze, co następuje:

1) dyrektywa Rady nr 71/307/EWG, z dnia 26 lipca 1971 r., w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących nazewnictwa wyrobów włókienniczych(⁴) była kilkakrotnie merytorycznie zmieniana; dla jasności i ze względów praktycznych, należy wymienioną dyrektywę ujednolicić;

2) gdyby przepisy Państw Członkowskich dotyczące nazewnictwa, składu i etykietowania wyrobów włókienniczych miały różnić się między sobą w poszczególnych Państwach Członkowskich, stwarzałoby to przeszkodę dla funkcjonowania rynku wewnętrznego;

3 przeszkody te można usunąć, o ile wprowadzenie na rynek Wspólnoty wyrobów włókienniczych uzależnione będzie od jednolitych zasad; konieczne jest zatem zharmonizowanie nazewnictwa włókien przędnych oraz danych szczegółowych umieszczanych na etykietach, oznakowaniach lub dokumentach towarzyszących wyrobom włókienniczym w różnych stadiach ich produkcji, przetwarzania i dystrybucji; pojęcie włókna przędnego powinno objąć również taśmy, lub rurki o widocznej szerokości nie przekraczającej 5 milimetrów, które wycina się z arkuszy wytwarzanych poprzez wytłaczanie polimerów wymienionych w załączniku I pozycja 19-38 oraz pozycja 41 i które są następnie podłużnie ciągnione;

4) należy również ustanowić przepisy w odniesieniu do niektórych produktów, które nie są zrobione wyłącznie z wyrobów włókienniczych, ale których zawartość włókiennicza stanowi istotną część produktu lub do której specjalną uwagę przykładają producent, przetwórca lub handlowiec; w załączniku II pozycja 30 nie trzeba wyróżniać, różnych typów włókna poliamidowego lub nylonu, których liczby umowne, muszą zostać w związku z tym ujednolicone;

5) opuszczalne odchylenie w stosunku do “pozostałych włókien”, już ustanowione dla samych wyrobów, powinno również być stosowane do wyrobów składających się z mieszanek;

6) o realizacji celów, źródłem, których są podstawowe w tej dziedzinie przepisy krajowe, oznakowywanie powinno być obowiązkowe;

7 dla produktów, których skład w momencie produkcji jest trudny, z powodów technicznych, do określenia, wszelkie włókna znane w tym momencie, można wymienić na etykiecie, pod warunkiem, że wchodzą w skład produktu gotowego;

8) w celu uniknięcia rozbieżności przy stosowaniu przepisów, jakie miały miejsce w związku z tym we Wspólnocie, stosowne wydaje się dokładne określenie metod etykietowania niektórych wyrobów włókienniczych składających się z dwóch lub więcej części składowych, jak również części składowych wyrobów włókienniczych, których nie ma potrzeby brać pod uwagę w celach etykietowania i przeprowadzania analizy;

9) wystawienie do sprzedaży wyrobów włókienniczych uzależnione jest wyłącznie od spełnienia obowiązku zbiorczego etykietowania, i produktów sprzedawanych na metry lub w kuponach, należy dokonywać w taki sposób, aby konsument mógł w pełni zaznajomić się z informacjami umieszczonymi na ogólnym całym opakowaniu lub na zwoju; do Państw Członkowskich należy określenie środków, które należy w tym celu przyjąć;

10) użycie pewnych określeń lub nazw cieszących się szczególnym prestiżem wśród użytkowników i konsumentów powinno być poddane pewnym warunkom;

11) konieczne było ustanowienie metod pobierania próbek i przeprowadzania analiz materiałów włókienniczych; jednakże, tymczasowe utrzymywanie w mocy metod krajowych nie stanowi przeszkody dla stosowania jednolitych reguł;

12) załącznik II do niniejszej dyrektywy, wymieniający dopuszczalne udziały, które mają być stosowane w odniesieniu do bezwodnej masy każdego włókna przy określaniu w drodze analizy składu włókien w wyrobach włókienniczych, przewiduje pod pozycjami 1, 2 i 3 dwie różne liczby umowne służące do obliczania składu włókien zgrzebionych lub czesanych zawierających wełnę i/lub sierść zwierzęcą; laboratoria nie zawsze mogą odróżnić czy produkt jest zgrzebiony czy czesany wobec czego wyniki kontroli zgodności produktów włókienniczych przeprowadzanych we Wspólnocie mogą być ze sobą sprzeczne; w przypadku zaistnienia wątpliwości, zezwala się laboratoriom na stosowanie jednolitej liczby umownej;

13) nie jest pożądane ujednolicenie w odrębnej dyrektywie w sprawie wyrobów włókienniczych, wszystkich przepisów, które się do nich stosuje;

14) w załącznikach III i IV, ze względu na wyjątkowy charakter pozycji w nich określonych, należy objąć również inne produkty wolne od obowiązku etykietowania; w szczególności produktów jednorazowego użytku lub produktów, dla których wymaga się jedynie etykietowania zbiorczego;

15) przepisy niezbędne do określenia i przystosowania w związku z postępem technicznym metod przeprowadzania analiz stanowią środki wykonawcze o ściśle technicznym charakterze; w związku z tym konieczne jest stosowanie się do tych środków oraz do środków w celu przyjęcia, w związku z postępem technicznym, załączników I i II do niniejszej dyrektywy, procedurą komitetu, już ustawionej w art. 6 dyrektywy 96/73/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r., w sprawie niektórych metod analizy ilościowej dwuskładnikowych mieszanek włókien przędnych(⁵);

16) przepisy ustanowione w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Komitetu ds. dyrektyw odnoszących się do nazewnictwa i etykietowania wyrobów włókienniczych;

17) niniejsza dyrektywa nie może zmieniać zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji dyrektyw określonych w części B załącznika V,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Wyroby włókiennicze mogą zostać wprowadzone na rynek wewnętrzny Wspólnoty przed przetworzeniem lub podczas przemysłowego przetworzenia lub w trakcie wszelkich stadiów dystrybucji, jedynie w przypadku, gdy takie produkty są zgodne z przepisami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

1. Do celów niniejszej dyrektywy za wyroby włókiennicze uważa się, wszystkie produkty w stanie surowym, półobrobionym, półwytworzonym, wytworzonym, półwykończonym lub wykończonym, które składają się wyłącznie z włókien przędnych, niezależnie od zastosowanego procesu ich mieszania lub łączenia.

2. Do celów niniejszej dyrektywy “włókno przędne” oznacza:

- element charakteryzujący się elastycznością, delikatnością i dużą długością w stosunku do maksymalnych wymiarów poziomych, które umożliwiają jego zastosowanie w wyrobach włókienniczych,

- elastyczne taśmy lub rurki o widocznej szerokości nieprzekraczającej 5 mm, włączając taśmy wycięte z szerszych taśm lub błon wytworzonych z substancji służących do produkcji włókien wymienionych w załączniku I pod pozycjami 19-41 i które można zastosować we włókiennictwie; widoczna szerokość jest szerokością zwiniętej, spłaszczonej, ściśniętej lub skręconej taśmy lub rurki bądź w przypadku, gdy szerokość nie jest jednolita jest to jej średnia szerokość.

3. Traktuje się jako wyroby włókiennicze i podlegają przepisom niniejszej dyrektywy:

- wyroby składające się, w co najmniej 80% masy z włókien przędnych,

- nakrycia, meble, parasole, których tekstylne części składowe stanowią, co najmniej 80% ich masy,; podobnie, tekstylne części składowe wykładzin podłogowych składających się z kilku warstw, materace i artykuły kempingowe jak również ocieplające podszewki obuwia, rękawiczek, pod warunkiem, że takie części lub podszewki zawierają w masie, co najmniej 80% kompletnego artykułu- materiały włókiennicze wchodzące w skład innych produktów, których stanowią integralną część w przypadku, gdy określony jest ich skład.

Artykuł 3

1. Nazwy i opisy włókien określonych w art. 2 wymienione są w załączniku I.

2. Użycie nazw wymienionych w tabeli w załączniku I jest zastrzeżone dla włókien, których charakter jest określony w tej samej pozycji tabeli.

3. Żadnej z tych nazw nie można używać do wszelkich pozostałych włókien. Dotyczy to użycia ich w formie samej nazwy lub jej rdzenia bądź też użycia w formie przymiotnikowej, niezależnie od używanego języka.

4. Wyrazu “jedwab” nie można używać do określenia formy lub szczególnego wyglądu ciągłej przędzy we włóknach przędnych..

Artykuł 4

1. Żaden wyrób włókienniczy nie może być określony jako “100%”, “czysty” lub “całkowity”, chyba, że składa się on w całości z takiego samego włókna; żadne podobne wyrażenie nie może być użyte.

2. Dopuszcza się zawartość innych włókien do wielkości 2% masy wyrobu włókienniczego, jeżeli uzasadnione jest to względami natury technicznej i nie następuje to regularnie. Dla wyrobów włókienniczych poddanych procesowi zgrzeblania odchylenie to może wynosić 5%.

Artykuł 5

1. Wyrób wełniany może być określony jako:

- “lana virgen lub “lana de esquilado”

- “ren, ny uld”

- “Schurwolle”’

- “parqeno malli”,

- “fleece wool” lub “virgin wool”,

- “laine vierge” lub “laine de tonte”

- “lana vergine” lub “lana di tosa”,

- “scheerwol”

- “la virgem”

- “uusi villa”

- “ren ull”,

tylko jeżeli składa się wyłącznie z włókna, które wcześniej nie wchodziło w skład produktu gotowego i nie zostało poddane zabiegom przędzenia i/lub filcowania, innym niż zabiegi niezbędne do wytworzenia produktu, ani nie zostały uszkodzone w wyniku obróbki lub używania.

2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, wymienione tam nazwy mogą zostać użyte w celu opisania wełny zawartej w mieszance włókien, jeżeli:

a) cała wełna zawarta w mieszance spełnia wymogi określone w ust. 1;

b) ilość tej wełny w całkowitej masie mieszanki wynosi nie mniej niż 25%;

c) w przypadku mieszanki gręplowanej, wełna wymieszana jest tylko z jednym innego rodzaju włóknem.

W przypadku określonym w niniejszym akapicie, musi być podany pełny skład procentowy mieszanki.

3. Z powodów natury technicznej nierozłącznie związanych w procesem produkcyjnym, dopuszcza się 0,3% zawartość włóknistych zanieczyszczeń w produktach, określonych w ust. 1 i 2, włączając wyroby wełniane poddane procesowi zgrzeblania.

Artykuł 6

1. Wyrób włókienniczy składający się dwóch lub większej liczby włókien, z których jedno stanowi co najmniej 85% całkowitej masy tego produktu, określany jest:

- nazwą tego włókna i jego procentową zawartością w całkowitej masie, lub

- nazwą tego włókna ze wskazaniem “co najmniej 85%”, lub

- poprzez podanie pełnego składu procentowego wyrobu.

2. Wyrób włókienniczy składający się z dwóch lub większej liczby włókien, z których żadne nie stanowi 85% całkowitej masy tego produktu, określany jest nazwą i zawartością procentową, co najmniej dwóch włókien, których zawartość procentowa jest największa, po której wymienia się nazwy pozostałych włókien, które wchodzą w skład wyrobu, w porządku malejącym według masy, podając lub też nie ich zawartość procentową. Jednakże:

a) włókna, z których każde stanowi mniej niż 10% składu wyrobu mogą zostać określone wyrażeniem “inne włókna” oraz ich całkowitą zawartością procentową;

b) w przypadku, gdy wymieniona zostałaby nazwa włókna, którego zawartość w wyrobie jest mniejsza od 10%, podać należy pełny skład procentowy produktu.

3. Wyroby zawierające osnowę z czystej bawełny i wątek z czystego lnu, w których zawartość procentowa lnu nie przekracza 40% całkowitej masy odklejonej tkaniny, mogą zostać nazwane “mieszanka bawełna len”, po którym należy obowiązkowo umieścić określenie składu “osnowa z czystej bawełny - wątek z czystego lnu”.

4. W przypadku wyrobów włókienniczych przeznaczonych dla ostatecznego konsumenta, w składzie procentowym, określonym w ust. 1, 2, 3 i 5:

a) dopuszcza się ilość obcych włókien do 2% całkowitej masy wyrobu włókienniczego, jeżeli uzasadnione jest to względami natury technicznej i nie następuje to regularnie. Dla wyrobów włókienniczych uzyskanych metodą zgrzeblania odchylenie to może wynosić 5% i nie ma wpływu na odchylenie, określone w art. 5 ust. 3;

b) między zawartością procentową wymienionych na etykiecie włókien i zawartością procentową określoną w wyniku przeprowadzonej analizy dopuszcza się 3% procentową tolerancję produkcyjną w stosunku do całkowitej masy włókien wymienionych na etykiecie; tolerancję taką stosuje się również do włókien, które, zgodnie z ust. 2, wymienione zostały w porządku malejącym według masy, bez podania zawartości procentowej. Tolerancję taką stosuje się również do art. 5 ust. 2 lit. b).

W trakcie przeprowadzania analizy tolerancję tę oblicza się oddzielnie; całkowita masa, jaka powinna być wzięta pod uwagę przy obliczaniu odchylenia, określonego w lit. b) jest masą włókien w produkcie gotowym, z wyjątkiem obcych włókien, których obecność została stwierdzona z zastosowaniem tolerancji, określonej w lit. a).

Dodawanie tolerancji, określonych w lit. a) i b) dopuszcza się jedynie w przypadku, gdy obce włókna, których obecność mogła zostać stwierdzona w wyniku przeprowadzonej analizy, stosując tolerancję, określoną w lit. a), okażą się włóknami o takiej samej charakterystyce chemicznej jak jedno lub większa liczba włókien wymienionych na etykiecie.

W przypadku szczególnych produktów, których technologia produkcji wymaga większej tolerancji od wartości podanych lit. a) i b), przy kontroli zgodności wyrobów na podstawie art. 13 ust. 1, większa tolerancja może zostać dopuszczona jedynie w drodze wyjątku i po dostarczeniu przez producenta odpowiedniego uzasadnienia. Państwa Członkowskie niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

5. W przypadku wszystkich produktów, których skład w momencie produkcji jest trudny do określenia można używać określeń “włókna mieszane” lub “nieokreślony skład włókien”.

Artykuł 7

Bez uszczerbku dla tolerancji ustanowionych w art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 3 i art. 6 ust. 4, widoczne i dające się oddzielić włókna, przeznaczone wyłącznie do celów dekoracyjnych i których zawartość nie przekracza 7% masy produktu gotowego, jak również włókna (np. metalowe) włączone w celu uzyskania efektu antystatycznego i których zawartość nie przekracza 2% masy produktu gotowego, nie potrzebują być wymieniane w składzie procentowym produktu, jak przewidziano w art. 4 i 6. W przypadku produktów określonych w art. 6 ust. 3, takie zawartości procentowe należy obliczać nie w stosunku do ciężaru materiału, ale oddzielnie w stosunku do ciężaru wątka i ciężaru osnowy.

Artykuł 8

1. Wyroby włókiennicze, w rozumieniu niniejszej dyrektywy, są etykietowane lub oznakowane w każdym przypadku, gdy wprowadzane są na rynek w celach produkcyjnych lub handlowych; etykietowanie lub oznakowanie może zostać zastąpione lub uzupełnione towarzyszącymi produktom dokumentami handlowymi, jeżeli produkty te nie są oferowane do sprzedaży bezpośrednio ostatecznemu konsumentowi lub, gdy dostarcza się je realizując zamówienie Państwa bądź innej osoby prawnej prawa publicznego lub, w Państwach Członkowskich, które nie znają tego pojęcia, jednostkom równorzędnym.

2. a) Nazwy, opisy i dane szczegółowe w odniesieniu do zawartości włókien przędnych określone w art. 3-6 oraz w załączniku I, muszą być wyraźnie określone w dokumentach handlowych. Obowiązek ten wyklucza w szczególności możliwość umieszczania skrótów w umowach, na fakturach lub rachunkach sprzedaży; jednakże dopuszcza się możliwość zastosowania kodu do automatycznego przetworzenia, pod warunkiem, że znaczenie kodu jest wyjaśnione na tym samym dokumencie.

b) Przy oferowaniu do sprzedaży lub samej sprzedaży konsumentom, w szczególności w katalogach, prospektach, na opakowaniach, etykiety i znaki, nazwy, opisy i dane szczegółowe w odniesieniu do zawartości włókien przędnych określone w art. 3-6 powinny być opisane z zastosowaniem takich samych łatwo czytelnych i wyraźnych czcionek drukarskich.

Dane szczegółowe i informacje inne niż te, które przewiduje niniejsza dyrektywa są wyraźnie oddzielone. Przepis ten nie ma zastosowania do znaków towarowych lub fabrycznych przedsiębiorstw, które mogą być podane bezpośrednio przy objaśnieniach przewidzianych niniejszą dyrektywą.

Jednakże, jeżeli przy oferowaniu do sprzedaży lub przy samej sprzedaży konsumentom określonym w pierwszym akapicie, podano znak towarowy lub fabryczny przedsiębiorstwa zawierający, w formie samej nazwy lub w formie przymiotnikowej bądź też jej rdzenia, jedną z nazw wymienionych w załączniku I lub mogącą się z taką mylić, obok tego znaku towarowego lub fabrycznego przedsiębiorstwa muszą być niezwłocznie umieszczone, napisane łatwo czytelną i wyraźną czcionką, nazwy, opisy i dane szczegółowe w odniesieniu do zawartości włókien przędnych przewidziane w art. 3-6 i załączniku I.

c) Państwa Członkowskie mogą żądać, aby na ich obszarze, przy oferowaniu do sprzedaży i samej sprzedaży ostatecznemu konsumentowi, etykiety lub oznakowanie, wymagane przez niniejszy artykuł sporządzone było w ich językach narodowych.

W przypadku nawojów, tutek, pasemek, motków i wszystkich innych jednostek nici do szycia, cerowania lub haftowania, Państwa Członkowskie mogą korzystać z możliwości przewidzianej w pierwszym akapicie tylko w przypadku etykietowania zbiorczego opakowań. Bez uszczerbku dla przypadków określonych w pozycji 18 załącznika IV, pojedyncze jednostki mogą być etykietowane w jakimkolwiek z języków Wspólnoty.

d) Państwa Członkowskie nie mogą zakazać używania opisów lub danych szczegółowych opisujących cechy charakterystyczne wyrobów, innych niż te, określone w art. 3, 4 i 5, które są zgodne z ich uczciwymi praktykami handlowymi.

Artykuł 9

1. Każdy wyrób włókienniczy składający się z dwóch lub większej liczby części składowych o niejednakowej zawartości włókien posiada etykietę, na której podana jest zawartość włókien w każdej z części. Takie etykietowanie, z wyjątkiem podstawowych podszewek, nie jest obowiązkowe w przypadku części, które stanowią mniej niż 30% całkowitej masy produktu.

2. Dwa lub większa liczba wyrobów włókienniczych o takiej samej zawartości włókien, które tworzą zwykle jedną całość, mogą być oznakowane jedną etykietą.

3. Bez uszczerbku dla przepisów art. 12:

a) skład włókien w wymienionych poniżej artykułach gorseciarskich określany jest poprzez podanie składu całego produktu lub, łącznie bądź oddzielnie, składu wymienionych poniżej części:

- dla biustonoszy: materiału zewnętrznego i wewnętrznego miseczek i tylnej części,

- dla gorsetów: przednich, tylnych i bocznych wkładek usztywniających,

- dla półgorsetów: materiału zewnętrznego i wewnętrznego miseczek, przedniej i tylnej wkładki usztywniającej oraz wkładek bocznych.

Skład włókien w artykułach gorseciarskich innych niż te określone w pierwszym akapicie, określany jest poprzez podanie składu całego produktu lub, łącznie bądź oddzielnie, składu poszczególnych części tych artykułów, takie etykietowanie nie jest obowiązkowe dla części, które stanowią mniej niż 10% całkowitej masy wyrobu.

Poszczególne części wymienionych artykułów gorseciarskich należy oddzielnie etykietować w taki sposób, aby ostateczny konsument mógł bez trudności zrozumieć, do której części wyrobu odnoszą się objaśnienia umieszczone na etykiecie;

b) skład włókien w drukowanych wyrobach włókienniczych podawany jest dla całego produktu i może zostać określony poprzez podanie oddzielnie składu materiału podstawowego i składu drukowanego materiału. Elementy te muszą być wymienione z nazwy;

c) skład włókien w haftowanych wyrobach włókienniczych podawany jest dla całego produktu i może zostać określony poprzez podanie oddzielnie składu materiału podstawowego i składu nici haftu. Elementy te muszą być wymienione z nazwy; jeżeli części haftowane zajmują poniżej 10% powierzchni wyrobu, wystarczy podać skład materiału podstawowego;

d) skład nici składających się z rdzenia i obciągu zbudowanych z różnych włókien, które jako takie przedstawia się konsumentom, określany jest dla całego wyrobu i może zostać określony poprzez podanie oddzielnie składu rdzenia i składu obciągu. Elementy te muszą być wymienione z nazwy;

e) skład włókien w welurowych i pluszowych wyrobach włókienniczych, lub wyrobach przypominających welur i plusz, określany jest dla całego wyrobu i może zostać określony, o ile produkty te składają się z oddzielnego pokrycia i warstwy użytkowej oraz mieszanki różnych włókien, oddzielnie dla tych dwóch elementów, których nazwa musi być wymieniona;

f) skład wykładzin podłogowych i dywanów, których podłoże i warstwa użytkowa składają się z różnych włókien może zostać określony jedynie dla warstwy użytkowej, której nazwa musi być wymieniona.

Artykuł 10

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 8 i 9:

a) Państwa Członkowskie nie mogą wymagać, w stosunku do wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku III, i które występują w jednym ze stanów określonych w art. 2 ust. 1, żadnego etykietowania lub oznakowania z nazwą i objaśnieniem składu. Jednakże, jeżeli wyroby te mają etykietę lub znak określający nazwę, skład lub znak towarowy bądź fabryczny przedsiębiorstwa zawierający, w formie samej nazwy lub w formie przymiotnikowej bądź też jej rdzenia, jedną z nazw wymienionych w załączniku I lub mogącą się z taką mylić, stosuje się przepisy art. 8 i 9.

b) wyroby włókiennicze wymienione w załączniku IV, jeżeli są to produkty tego samego typu i o takim samym składzie, mogą zostać wystawione na sprzedaż, pod etykietą zbiorczą zawierającą dane szczegółowe dotyczące składu i przewidziane niniejszą dyrektywą;

c) etykiety określające skład wyrobów włókienniczych, które sprzedaje się na metry, mogą zostać umieszczone wyłącznie na egzemplarzach lub zwojach wystawionych do sprzedaży.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie potrzebne środki, aby wyroby określone w ust. 1 lit. b) i c), zostały wystawione na sprzedaż w taki sposób, aby ostateczny konsument mógł w pełni poznać skład tych produktów.

Artykuł 11

Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że wszelkie informacje dostarczone w związku z wprowadzeniem na rynek wyrobów włókienniczych, nie mogą być pomylone z nazwami i danymi szczegółowymi przewidzianymi niniejszą dyrektywą.

Artykuł 12

Do celów stosowania art. 8 ust. 1 i innych przepisów niniejszej dyrektywy odnoszących się do etykietowania wyrobów włókienniczych, zawartość procentową włókien określona w art. 4, 5 i 6, określa się nie uwzględniając następujących elementów:

1. dla wszystkich wyrobów włókienniczych:

części nie będących częściami tekstylnymi, etykiet i emblematów, lamówek i ozdób nie stanowiących integralnej części wyrobu, guzików i klamerek pokrytych materiałem włókienniczym, dodatków, dekoracji, nieelastycznych wstążek, elastycznych nici i taśm dołączonych w szczególnych i ograniczonych miejscach wyrobu oraz, pod pewnymi warunkami określonymi w art. 7, widocznych i usuwalnych włókien ozdobnych oraz włókien antystatycznych;

2. a) dla wykładzin podłogowych i dywanów: wszystkich elementów innych niż powierzchnia użytkowa;

b) dla tkanin tapicerskich; osnów i wątków łączących i wypełniających nie będących częścią powierzchni użytkowej;

dla zasłon i firan; osnów i wątków łączących i wypełniających nie będących częścią prawej strony materiału;

c) dla innych wyrobów włókienniczych: podłoża, usztywnień i wzmocnień, międzypodszewek i tkanin usztywniających, nici do szycia i łączenia, o ile nie zastępują wątka i/lub osnowy materiału, wypełnień nie spełniających funkcji izolującej i, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1, podszewek.

Do celów niniejszego przepisu:

- nie są uważane za podłoża do usunięcia materiały wewnętrzne wyrobów włókienniczych, takie, które stanowią podłoże powierzchni użytkowej, w szczególności koców i tkanin dwuwarstwowych oraz wyrobów welurowych lub pluszowych i podobne materiały,

- za usztywnienia i wzmocnienia uważa się nici lub materiały dołączone w szczególnych i ograniczonych miejscach wyrobów włókienniczych w celu ich wzmocnienia lub nadania im sztywności lub ich pogrubienia;

3. substancji tłuszczowych, spoin, wypełnień, klejów, środków impregnujących, produktów służących do barwienia i drukowania oraz innych produktów służących do przetwarzania materiałów włókienniczych. W przypadku braku przepisów wspólnotowych, Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że elementy te nie występują w ilości, która może wprowadzić konsumenta w błąd.

Artykuł 13

1. Kontrole zgodności wyrobów włókienniczych z objaśnieniami składu przewidzianymi w niniejszej dyrektywie przeprowadza się z zastosowaniem metod analizy określonych w dyrektywach określonych w ust. 2.

W tym celu, zawartość procentowa włókien przewidziana w art. 4, 5 i 6 określana jest po wyeliminowaniu elementów określonych w art. 12 ust. 1, 2 i 3, poprzez zastosowanie w stosunku do bezwodnej masy każdego włókna, właściwego dopuszczalnego udziału, który jest ustanowiony w załączniku II.

2. Szczególne dyrektywy określą metody pobierania próbek i analiz, które mają być stosowane w Państwach Członkowskich w celu określenia składu włókien wyrobów określonych w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 14

1. Państwa Członkowskie nie mogą, ze względów związanych z nazewnictwem i objaśnieniami składu, zakazać ani stwarzać przeszkód we wprowadzaniu do obrotu materiałów włókienniczych, jeżeli są one zgodne z przepisami niniejszej dyrektywy.

2. Przepisy niniejszej dyrektywy nie stanowią przeszkody dla stosowania przepisów obowiązujących w każdym Państwie Członkowskim, dotyczących ochrony własności przemysłowej i handlowej, informacji na temat pochodzenia, właściwych oznaczeń pochodzenia i zapobiegania nieuczciwej konkurencji.

Artykuł 15

Przepisy niniejszej dyrektywy nie mają zastosowania do wyrobów włókienniczych, które:

1. są przeznaczone na wywóz do państw trzecich;

2. są wprowadzane do celów tranzytowych, pod kontrolą celną, do Państw Członkowskich;

3. są przywożone z państw trzecich w celu uszlachetnienia czynnego;

4. bez odpłatnego odstępowania, powierzane są do obróbki pracownikom nakładczym lub niezależnym przedsiębiorstwom wykonującym pracę na zlecenie.

Artykuł 16

1. Dodatki do załącznika I jak również dodatki i zmiany do załącznika II do niniejszej dyrektywy, które są niezbędne w celu przystosowania tych Załączników do postępu technicznego przyjmuje się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 6 dyrektywy nr 96/73/WE.

2. Zgodnie z wymienioną procedurą określane są również nowe metody przeprowadzania analizy ilościowej mieszanek dwuskładnikowych i trójskładnikowych, inne niż te określone w dyrektywie nr 96/73/WE i dyrektywie Rady nr 93/44/EWG z dnia 26 lutego 1973 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do analizy ilościowej mieszanek trójskładnikowych włókien przędnych(⁶).

3. Komitet określony w art. 5 dyrektywy nr 96/73/WE, zwany jest “Komitetem ds. dyrektyw odnoszących się do nazewnictwa i etykietowania wyrobów włókienniczych”.

Artykuł 17

Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 18

Dyrektywa wymieniona w części A załącznika V traci moc, bez uszczerbku dla zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji wymienionych w części B załącznika V.

Odniesienia do dyrektywy, która utraciła moc uważa się zaodniesienia do niniejszej dyrektywy i odczytuje zgodnie z tabelą korelacjizawartą w załączniku VI.

Artykuł 19

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 16 grudnia 1996 r.