Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 13 listopada 2012 r. (Szulc przeciwko Polsce), sygn. 43932/08

Przechowywanie informacji na temat życia prywatnego jednostki w tajnych rejestrach oraz udostępnienie tych informacji wchodzi w zakres zastosowania Artykułu 8 ust.1 Konwencji.

Teza od Redakcji

W sprawie Joanna Szulc przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba w składzie:

Päivi Hirvelä, Przewodniczący,

Lech Garlicki,

George Nicolaou,

Ledi Bianku,

Zdravka Kalaydjieva,

Nebojša Vučinić,

Vincent A. De Gaetano, sędziowie,

oraz Lawrence Early, Kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 23 października 2012 roku,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu.

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 43932/08) wniesionej w dniu 29 sierpnia 2008 roku przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej do Trybunału na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka
i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez obywatelkę polską, panią Joannę Szulc ("skarżąca").

2. Skarżąca była reprezentowana przez pana M. Pietrzaka, adwokata prowadzącego praktykę w Warszawie. Polski Rząd ("Rząd") reprezentowany był przez swojego Pełnomocnika, najpierw pana J. Wołąsiewicza, a następnie panią J. Chrzanowską, oboje z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżąca podniosła, w szczególności, zarzut naruszenia Artykułu 8 Konwencji w związku z dostępem do swoich akt zgromadzonych w Instytucie Pamięci Narodowej.

4. W dniu 24 listopada 2008 roku skarga została zakomunikowana Rządowi. Podjęto również decyzję o jednoczesnym orzekaniu w kwestii dopuszczalności skargi i jej meritum.

FAKTY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Skarżąca urodziła się w 1953 roku i mieszka w Warszawie.

A. Kontekst

6. Skarżąca stwierdziła, że w 1974 roku japońska firma Kanematsu-Gosho Ltd zaproponowała jej pracę, której nie przyjęła. W latach 1974-1975 pracowała dla Ambasady Nigerii w Warszawie a w 1976 roku dla Ambasady Indii.

7. Służby bezpieczeństwa wielokrotnie usiłowały zwerbować ją do współpracy, niemniej jednak, pomimo gróźb, skarżąca nigdy się na nią nie zgodziła. W 1974 roku skarżąca wezwano do Komendy Stołecznej Milicji Obywatelskiej w Warszawie. Przeprowadziła tam rozmowę z oficerem kontrwywiadu na temat oferty pracy złożonej przez japońską firmę. Oficer usiłował przekonać ją do współpracy, ona jednak odmówiła. Stwierdziła również, że najprawdopodobniej nie skorzysta z przedłożonej jej oferty pracy.