Wyrok NSA z dnia 25 października 1991 r., sygn. I SA 948/91

Przedmiotem ochrony, a tym samym wpisania do rejestru zabytków, może być park wraz z otoczeniem, jeżeli spełnione zostały przesłanki określone w art. 5 pkt 1 i art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./.

Organy konserwatorskie nie mogą jednak ustalać dowolnie wielkości obszaru chronionego.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Burmistrza Miasta i Gminy S. na decyzję Generalnego Konserwatora Zabytków z dnia 11 maja 1991 r. nr PSOZ-Xa/676/13/S./91 w przedmiocie wpisania do rejestru zabytków Parku Krajobrazowego w S. - uchylił zaskarżoną decyzję.

UZASADNIENIE

Generalny Konserwator Zabytków decyzją z dnia 11 maja 1991 r. nr PSOZ-Xa/676/13/S./91 utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. z dnia 31 grudnia 1990 r. nr L.dz. K1-III-5340/120/90 o wpisaniu do rejestru zabytków parku krajobrazowego w S. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że organ I instancji wpisał do rejestru zabytków park krajobrazowy w S. z uwagi na jego wartości historyczne, kompozycyjne i przyrodnicze. Wpis obejmuje powstały etapami w XIX w. park i teren wokół niego o łącznej powierzchni 229 ha.

Od decyzji organu I instancji odwołali się Rada Miejska oraz Burmistrz Miasta i Gminy S., wnosząc o zmniejszenie powierzchni terenu chronionego do 25 ha; uważają oni, że część gruntów objętych decyzją nie stanowi obszaru zabytkowego i jest użytkowana gospodarczo przez mieszkańców miasta. Ponadto odwołujący, się wyrażają przekonanie, że teren chroniony wokół parku jest terenem, na którym niemożliwe będzie jakiekolwiek działanie zmierzające do poprawy warunków życia mieszkańców, zwłaszcza w odniesieniu do ochrony zdrowia i likwidacji uciążliwego ruchu komunikacyjnego.