1. Pracownik, zgodnie z art. 2 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, nie może zostać uznany za delegowanego na terytorium państwa członkowskiego, jeżeli wykonywanie jego pracy nie ma wystarczającego związku z tym terytorium. Związek ten podlega indywidualnej ocenie, przy uwzględnieniu między innymi długotrwałości
Zapewnienie przez pracodawcę delegującego pracowników do innych państw Unii Europejskiej ich zakwaterowania i pokrycie kosztów podróży, które wynikają wyłącznie z potrzeb pracodawcy i są realizowane w celu należytego świadczenia pracy przez pracowników oddelegowanych, nie stanowi dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy w formie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o
Zapewnienie przez pracodawcę noclegów pracownikom delegowanym do pracy za granicą nie stanowi dla nich przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, jeżeli wydatki na zakwaterowanie ponoszone są w interesie pracodawcy, a nie pracowników, przez co pracownicy nie uzyskują z tego tytułu przychodów ze stosunku pracy podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f
W kontekście delegowania pracowników w ramach świadczenia usług na terenie innego państwa członkowskiego UE koszty zakwaterowania ponoszone przez pracodawcę nie stanowią nieodpłatnych świadczeń podlegających opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz są obowiązkiem pracodawcy wynikającym z przepisów unijnych dotyczących warunków zatrudnienia pracowników delegowanych
