Uchwała SN z dnia 24 maja 1994 r., sygn. I KZP 4/94

Podtrzymywanie przez finansowy organ orzekający lub organ dochodzenia, na podstawie art. 268 § 3 pkt 1 u.k.s., uprzednio wydanego orzeczenia karnego powinno mieć formę wyraźnego oświadczenia woli na piśmie, jednakże brak takiego wyraźnego oświadczenia woli nie oznacza braku skargi uprawnionego oskarżyciela. Uchybienie to, jeżeli nie zostało naprawione w fazie przygotowania do rozprawy głównej, może być konwalidowane w dalszym postępowaniu przed sądem, m.in. przez uczestniczenie w rozprawie przedstawiciela finansowego organu orzekającego lub dochodzenia i podtrzymanie orzeczenia karnego.

Sąd Najwyższy w sprawie Edwarda T., po rozpoznaniu przekazanych na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Lublinie, postanowieniem z dnia 2 lutego 1994 r. zagadnień prawnych wymagających zasadniczej wykładni:

„1. Czy użyte w art. 268 § 3 pkt 1 u.k.s. sformułowanie „podtrzymuję wydane orzeczenie karne” oznacza konieczność wyrażenia jednoznacznego stanowiska na piśmie przez finansowy organ orzekający lub organ dochodzenia?

2. Czy brak wyraźnego jednoznacznego stanowiska o podtrzymaniu wydanego orzeczenia karnego przez finansowy organ orzekający (organ dochodzenia), a następnie udział przedstawiciela tego organu na rozprawie głównej w charakterze oskarżyciela publicznego i popieranie wydanego orzeczenia karnego konwaliduje wyżej wymieniony brak, czy też postępowanie podlega umorzeniu z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela (art. 11 pkt 4 k.p.k.)?”