Zawarta w art. 34 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415/ klauzula nieważności skutkuje w stosunku do wszystkich decyzji dotyczących ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania wydanych w sprzeczności z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nieważnością tych decyzji od chwili ich wydania.
Z pojęcia niedookreślonego /nieostrego/ nie wynika swoboda wykładni prawa lecz obowiązek precyzyjnego ich wyjaśnienia oraz kompetencja posługiwania się w jego stosowaniu zasadami prawa oraz ocenami pozaprawnymi. Proces interpretacji pojęć nieostrych jest elementem wykładni prawa. Pojęcia nieostre /niedookreślone/ zyskują pełną treść dopiero z chwilą indywidualizacji normy prawnej i odniesienia jej
Bank, będący wierzycielem zlikwidowanego w trybie przepisów ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa /Dz.U. 1995 nr 57 poz. 299 ze zm./ przedsiębiorstwa gospodarki rolnej, jest stroną postępowania administracyjnego, dotyczącego oddania w zarząd nieruchomości tego przedsiębiorstwa, przejętych przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa oraz ustalenia
Nieruchomość przejęta na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1962 r. o przejmowaniu nieruchomości rolnych na własność Państwa za zaległe należności /Dz.U. 1969 nr 17 poz. 130/ nie podlega zwrotowi na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./.
Wobec wyczerpujących unormowań w ustawie z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ zasad ustalania ceny sprzedaży nieruchomości ich użytkownikom wieczystym oraz równie wyczerpującego określenia rodzaju ulg przy ustalaniu tej ceny rada gminy nie ma prawnego umocowania do ustanawiania dodatkowych bonifikat przy sprzedaży gruntów
Okoliczność, że skarżąca wcześniej taką zgodę /na usytuowanie obiektu przy granicy/ wyraziła nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż do czasu aż decyzja /o pozwoleniu na budowę/ stanie się ostateczna właściciel działki sąsiedniej ma prawo odmówić zgody na zabudowę bezpośrednio przy granicy z jego działką.
Odmówić odpowiedzi na przedstawione pytania prawne.
Brak jest podstaw prawnych do uzależnienia pozwolenia na budowę od wcześniejszego rozebrania fundamentów tego samego obiektu, którego dotyczy wniosek o udzielenie pozwolenia na budowę. Żaden przepis ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie zawiera takiego zapisu podobnie jak art. 28 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229
Prowadzenie prac /kontynuowanie samowolnych robót budowlanych po dniu 1 stycznia 1995 r./ podlega ocenie w ramach unormowań prawnych wówczas obowiązujących /w dacie ich prowadzenia/ łącznie z odpowiedzialnością inwestora. Faktyczne zatem zaniechanie prac może i powinno być oceniane jako zakończenie budowy. Z samym faktem zaniechania robót budowlanych po dniu 1 stycznia 1995 r. nie można łączyć powstania
Termin płatności określony w art. 130 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ odnosi się do decyzji o karze łącznej. Do kary łącznej odnoszą się też następne przepisy to jest art. 130b i art. 130c ustawy, w których mowa o płatności wymierzonej kary i warunkach odraczania jej płatności. Przewidziany w art. 130c ust. 5 Prawa wodnego czternastodniowy termin do
Art. 103 ust 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ stanowi, że przepisu art. 48 tej ustawy, dotyczącego rozbiórki obiektu budowlanego, nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie tej ustawy, to jest 1 stycznia 1995 r. Do tych obiektów stosuje się odpowiednio przepisy dotychczasowe (...) łącznie z instytucją odroczenia
Artykuł 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 79 poz. 464 ze zm./ stanowi prawną przeszkodę wyłączającą zmianę w trybie art. 155 Kpa decyzji deklaratoryjnej wydanej na podstawie tego przepisu, nawet wówczas, gdy strona, która nabyła prawo, wyraża na to zgodę.
Przyznanie odszkodowania na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ wymaga ustalenia, iż poprzedni właściciel po dniu 5 kwietnia 1958 r. faktycznie władał nieruchomością, co należy rozumieć w ten sposób, iż był w fizycznym posiadaniu działki i ją wykorzystywał w sposób dla tej nieruchomości określony
W obowiązującym stanie prawnym, przy uwzględnieniu treści art. 81, art. 19 i art. 7 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ brak jest podstaw do przyjęcia, aby właściwy w sprawach przyznania ekwiwalentu za mienie pozostawione za granicą rejonowy organ administracji ogólnej rozstrzygał tę kwestię w drodze decyzji administracyjnej
O tym, czy określone lokale mają charakter lokali mieszkalnych o jakich mowa w par. 40a ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług /Dz.U. nr 39 poz. 176 ze zm./ decydują obowiązujące w chwili sprzedaży lokali przepisy prawa budowlanego. O przeznaczeniu całości lub części budynku decyduje bowiem zgodnie z przepisami prawa budowlanego właściwy
Artykuł 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ stanowi, że grunty komunalne mogą być oddawane odpłatnie w zarząd komunalnym jednostkom organizacyjnym nie posiadającym osobowości prawnej. Z przepisu tego nie wynika prawo skutecznego żądania oddania gruntu w zarząd. Z faktu, że ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie
Przepisy prawa budowlanego /ustawa z dnia 24 października 1974 r. - Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm. i ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie zawierają ustaleń ani wskazań, co należy uznać za zakończenie budowy obiektu wcześniej wzniesionego poza obowiązującym porządkiem prawnym. Można zatem przyjąć, że za zakończenie budowy obiektu budowlanego może być uznane doprowadzenie budowy
Dla zastosowania art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ konieczne jest ustalenie, czy inwestor po dniu 1 stycznia 1995 r. prowadził faktycznie roboty budowlane, rozpoczęte przed tą datą - bez wymaganego pozwolenia lub w sposób odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę. Rzeczywiste bowiem zaniechanie przez inwestora
Jeżeli organ administracji nie orzekał decyzyjnie o odszkodowaniu za nieruchomość, która z mocy art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ przeszła na własność gminy lecz zostało ono wypłacone w oparciu o umowę cywilnoprawną zawartą pomiędzy gminą i skarżącym - roszczenie o ewentualne odsetki podlega rozpoznaniu
Unormowania ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ wykluczają wydawanie decyzji administracyjnych aktualizujących cenę gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste. Podwyższenie ceny gruntu nie może być traktowane jako decyzja administracyjna, skoro do powstania użytkowania wieczystego niezbędne jest zawarcie umowy cywilnoprawnej
