Połączenie spraw do wspólnego prowadzenia powoduje, iż okres tymczasowego aresztowania miarodajny dla stosowania art. 263 § 2 i 4 k.p.k. liczy się od dnia zatrzymania w pierwszej ze spraw ulegających połączeniu.
Obowiązek uiszczenia opłaty sądowej w postaci opłaty od kasacji spoczywa również - na podstawie art. 527 § 1 zd. 1 k.p.k. - na finansowym organie dochodzenia.
Złożenie przez prokuratora na podstawie art. 524 § 1 kpk wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem, ograniczonego tylko do jednego spośród współoskarżonych, otwiera drogę do wniesienia kasacji jedynie w stosunku do tego oskarżonego.
W trybie przewidzianym w art. 387 k.p.k. dopuszczalne jest tylko wydanie wyroku skazującego, a nie wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne.
Orzeczenie grzywny na podstawie art. 71 § 1 kk jest niedopuszczalne wówczas, gdy istniały podstawy do jej wymierzenia określone w art. 33 § 2 kk albo w sankcji przepisu typizującego przestępstwo przewidziana jest kumulatywna kara grzywny.
Brak możliwości wzięcia udziału przez oskarżonego w posiedzeniu sądu z niezawinionych przez niego przyczyn, w szczególności wynikających z zaniechania sądu powiadomienia go o terminie i miejscu posiedzenia w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania karnego, stanowi rażące uchybienie, naruszające przepisy postępowania dotyczące prawa do obrony (art. 102 § 1 w zw. z art. 9 k.p.k. z 1969 r.), mogące
Określenie należności świadka, biegłego lub tłumacza, wyłożonych przez Skarb Państwa tymczasowo (art. 619 § 1 k.p.k.) wtedy gdy wydatki te są związane z wykonanymi na podstawie art. 329 § 1 k.p.k. „czynnościami sądowymi w postępowaniu przygotowawczym”, należy do właściwości sądu (lub jego prezesa).
Względy natury technicznej, utrudniające rozpoczęcie rozprawy i prowadzenie postępowania, nie uzasadniają przekazania sprawy w trybie art. 37 k.p.k. innemu sądowi równorzędnemu.
Niepowiadomienie pokrzywdzonego, jako żalącego się, o terminie posiedzenia sądu, na którym zażalenie ma być rozpoznane, stanowi rażące naruszenie prawa procesowego, ale nie może być uznane za podstawę stwierdzenia nieważności wydanego na tym posiedzeniu orzeczenia sądu jako przyczyna określona w art. 101 § 1 pkt 8 k.p.k.
Wniesienie środka odwoławczego od orzeczenia sądu odwoławczego, wydanego na skutek odwołania (z wyjątkiem orzeczeń wymienionych w art. 426 § 3 kpk), nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a zwłaszcza nie obliguje sądu do podjęcia jakichkolwiek czynności procesowych. Brak w szczególności podstawy prawnej do wydania zarządzenia o odmowie przyjęcia środka odwoławczego w trybie określonym w art. 429 §
Wykładnia językowa art. 133 § 2 kpk nie pozwala na przyjęcie, iż spełnione są wymogi określone w tym przepisie w sytuacji, gdy zawiadomienie o pozostawieniu pisma w najbliższym urzędzie pocztowym zostało umieszczone w skrzynce do odbioru korespondencji (skrzynce listowej), gdyż zadość temu przepisowi czyni tylko umieszczenie owego zawiadomienia w sposób widoczny na drzwiach mieszkania adresata.
Przepis art. 204 § 4 kk z 1997 r. tylko w pewnym zakresie realizuje normę zawartą w Konwencji z dnia 21 marca 1950 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji. Nie penalizuje bowiem obecnie dostarczenia innej osoby, nawet za jej zgodą, w celu uprawiania nierządu. Analiza art. 204 § 4 kk wskazuje, że gdy eksport osoby w celu uprawiania prostytucji odbywa się za zgodą tej osoby
Procedura stwierdzenia nieważności, przewidziana w art. 102 § 2 kpk, nie ma zastosowania do wydanego w postępowaniu odwoławczym wyroku uchylającego zaskarżony wyrok i przekazującego sprawę do ponownego rozpoznania.
Istnienie okoliczności mogących wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie nie należy do kategorii przesłanek powodujących nieważność z mocy prawa wydanego przezeń orzeczenia.
1. Przed wniesieniem sprawy do sądu na podstawie art. 602 k.p.k. tymczasowe aresztowanie osoby ściganej może być przedłużone na wniosek prokuratora przez sąd okręgowy i sąd apelacyjny (na podstawie art. 263 § 2 w zw. z art. 605 § 1 in fine k.p.k.), na okres zaś powyżej roku, na wniosek Prokuratora Generalnego, przez Sąd Najwyższy (na podstawie art. 263 § 4 w zw. z art. 605 § 1 in fine k.p.k.). Po wniesieniu
Postanowienie sądu o utrzymaniu w mocy postanowienia prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego z uwagi na niestwierdzenie przestępstwa jest orzeczeniem w przedmiocie procesu, i to także wtedy, gdy odnosi się do umorzenia postępowania w sprawie, a nie przeciwko osobie, i jako orzeczenie sądowe może podlegać procedurze w przedmiocie stwierdzenia jego nieważności.
Adwokatowi wyznaczonemu z urzędu należy się wynagrodzenie już za 'czynności w sprawie o wznowienie postępowania', a więc także za złożone na piśmie oświadczenie, że po zapoznaniu się z aktami nie znalazł podstaw do sporządzenia wniosku o wznowienie, nie ulega zaś wątpliwości, że zapoznanie takie jest 'czynnością w sprawie o wznowienie'.
W sprawie o konfiguracji wieloosobowej, gdy tymczasowe aresztowanie wobec poszczególnych oskarżonych (podejrzanych) zaczęto stosować w różnych datach, sąd właściwy do rozpoznania sprawy, po wniesieniu oskarżenia, może wprawdzie z uwagi na zasady szybkości i ciągłości procesu występując do Sądu Najwyższego o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonych, którym upływa właśnie
Niepowiadomienie oskarżyciela posiłkowego o terminie rozprawy nie jest uchybieniem stanowiącym przyczynę nieważności orzeczeń w rozumieniu pkt 8 § 1 art. 101 k.p.k.
Obowiązek uiszczenia opłaty od kasacji - także w rozumieniu § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 sierpnia 1998 r. w sprawie wysokości opłaty od kasacji w sprawach karnych (Dz.U. Nr 111, poz. 697) - powstaje z dniem wniesienia kasacji.
Orzeczenia o umorzeniu postępowania karnego z przyczyn o charakterze formalnym nie należą do kategorii orzeczeń podlegających ocenie z punktu widzenia ich nieważności w rozumieniu art. 101 k.p.k.
Postanowienie sądu utrzymujące w mocy decyzję prokuratora o odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia nie rozstrzyga o zasadniczym przedmiocie postępowania karnego i z tego powodu nie jest orzeczeniem, o którym mowa w art. 101 § 1 k.p.k. in principio.
Przy braku spójności między treścią zarzutu kasacji a uzasadnieniem należy kierować się regułą interpretacyjną wyrażoną w art. 118 § 1 k.p.k., w myśl której znaczenie czynności procesowej ocenia się według treści złożonego oświadczenia. W przypadku kasacji znaczenie to wyraża się w oświadczeniu, które realizuje wymóg podania, na czym polega zarzucone uchybienie (art. 526 § 1 k.p.k.), a więc zawartym
1. Sformułowanie 'chyba że termin przedawnienia już upłynął', użyte w art. 15 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy wprowadzające kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 554 ze zm.) oznacza, że przepisu tego nie stosuje się, jeżeli do dnia wejścia w życie tej ustawy oraz kodeksu karnego z 1997 r., tj. do dnia 1 września 1998 r., upłynął już termin przedawnienia karalności, określony w art. 105 d.k.k.
