1. Wstrzymanie robót budowlanych może nastąpić tylko na podstawie art. 36 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U nr 38 poz. 229 ze zm./, który ma zastosowanie wówczas, gdy organ orzekający przewiduje możliwość dalszego ich kontynuowania po spełnieniu warunków ustalonych w decyzji. Dopiero w razie niedopełnienia tych warunków organ administracji może wydać decyzję nakazującą przymusową
1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpoznawania skarg na decyzje Prezesa Rady Ministrów /lub wydane z jego upoważnienia/ w sprawach przydziału oznaczonej kategorii lokali na terenie m. st. Warszawy, to jest decyzji wydawanych na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ przez naczelny organ administracji państwowej w rozumieniu
Organ administracji państwowej wydaje decyzję o odmowie wznowienia postępowania administracyjnego /art. 149 par. 3 Kpa/ tylko wówczas, gdy wniosek strony dotyczy sprawy zakończonej decyzją ostateczną. Jeżeli natomiast wniosek dotyczy wznowienia postępowania w sprawie załatwionej przez organ administracji w formie cywilnoprawnej /np. zawarcie umowy o przekazanie gospodarstwa rolnego następcy/, postępowanie
Przepis art. 7 Kpa nakazujący organom administracji państwowej podejmowanie w toku postępowania wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli /stron/, zapobiega dowolności rozstrzygnięć przez organy administracji państwowej spraw załatwianych w ramach swobody uznania. Z przepisu tego wynika bowiem
Organ odwoławczy, który uznał, że decyzja organu I instancji nie budzi zastrzeżeń merytorycznych, lecz mimo to decyzję tę uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia tylko z tego powodu, że jako podstawę prawną powołano przepis nie obowiązujący w czasie jej wydania, dopuszcza się rażącego naruszenia art. 138 par. 2 Kpa.
1. Jeżeli materiał dowodowy zebrany w sprawie nie wskazuje na to, iż obiekt budowlany stanowi zagrożenie pożarowe, ustalenia takie nie mogą być podstawą do wydania przez organ administracji państwowej decyzji nakazującej rozbiórkę tego obiektu. 2. Brak zapewnienia stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania administracyjnego, jest naruszeniem art. 10 par. 1 Kpa.
1. Wystąpienie Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w oparciu o art. 5 Krio w związku z art. 12 par. 1 Krio do sądu o rozstrzygnięcie, czy małżeństwo może być zawarte, nie jest decyzją w rozumieniu art. 104 Kpa w związku z art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa. 2. Działanie Kierownika USC w oparciu o art. 5 Krio nie podlega zaskarżeniu w administracyjnym toku instancji, co wynika z art. IV ust. 6 ustawy z dnia 25 lutego
Dostawa gazu na potrzeby gospodarstwa domowego następuje na podstawie umowy, a więc decyzja w tej sprawie, mającej charakter cywilny, nie może być zaskarżona do sądu administracyjnego.
1. Podstawową zasadą sformułowaną w art. 6 Kpa, jest to, że organy administracji państwowej działają na podstawie przepisów prawa. Przepisy prawa, to znaczy ustawy i wydawane na podstawie ustaw i w celu ich wykonania przepisy wykonawcze, decydują w szczególności o tym, kiedy organ administracji państwowej wydaje decyzję administracyjną. 2. Wydanie decyzji w sprawie, co do której przepis prawa przewiduje
Skarga na decyzję odmawiającą zezwolenia na pobyt stały w Warszawie z uwagi na konieczność opiekowania się najemcą lokalu tylko w takich granicach podlega ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Orzeczenie sądu powszechnego o wstąpieniu w stosunek najmu, osoby ubiegającej się o zameldowanie, po śmierci najemcy, nawet jeżeli będzie dla tej osoby pozytywne doprowadzi do powstania nowego stanu, wymagającego
Przepis art. 14 Kpa wyklucza możliwość konstrukcji milczącego przyzwolenia bądź niewyrażenia sprzeciwu organu administracji państwowej w sprawie indywidualnej w sytuacji, gdy istnieje generalny zakaz ustawowy. Także wyraźne brzmienie art. 107 par. 1-3 oraz art. 109 par. 1 i 2 Kpa wyklucza możliwość posłużenia się taką konstrukcją. Tak więc udzielenie pozwolenia na budowę nie jest równoznaczne z udzieleniem
Jak długo organ administracji państwowej nie podejmie postanowienia o wznowieniu postępowania w trybie art. 149 par. 1 Kpa, może rozważać zasadność wniosku o wznowienie jedynie w kategoriach art. 145 par. 1 Kpa. Wszelkie rozważania i czynności merytoryczne są na tym etapie postępowania niedopuszczalne.
1. Postępowanie administracyjne toczy się w tej samej sprawie, gdy istnieje tożsamość podmiotów, przedmiotu i treści stosunku administracyjnego. 2. W takich sytuacjach rozstrzygnięcie sprawy winno być dokonane jedną decyzją, chyba, że charakter stosunku administracyjnego pozwala na wyodrębnienie w nim dwóch lub więcej etapów /np. w postępowaniu wywłaszczeniowym - odjęcia prawa własności i odszkodowanie
1. Właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego do kontroli zgodności z prawem decyzji administracyjnych w sprawach "uprawnień do wykonywania określonych czynności i zajęć" /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/ obejmuje decyzje administracyjne uprawniające do wykonywania zawodu. 2. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpatrywania skarg na decyzje w sprawie wpisu na listę radców prawnych.
Decyzja administracyjna, która rozstrzyga alternatywnie co do obowiązku jest sprzeczna z art. 104 par. 2 Kpa.
1. Do zaświadczeń nie ma zastosowania art. 145 Kpa, dotyczący sprawy zakończonej decyzją ostateczną. Nie można zatem wznowić postępowania w sprawie zakończonej wydaniem zaświadczenia. 2. Zaświadczenie jest pochodną istniejących faktów lub stanu prawnego i wraz ze zmianą tych faktów lub stanu prawnego - zaświadczenie staje się nieaktualne i może być wydane nowe, odpowiadające nowemu stanowi prawnemu
1. Artykuł 107 Kpa zalicza do części składowych decyzji administracyjnej m.in. uzasadnienie faktyczne i prawne. Uzasadnienie stanowi zatem integralną część decyzji i jego zadaniem jest wyjaśnienie rozstrzygnięcia, stanowiącego dyspozytywną część decyzji. 2. Decyzja stwierdzająca nieważność innej decyzji z powodu braku podstawy prawnej do jej wydania nie może w uzasadnieniu zawierać treści wskazującej
1. Jeżeli zaskarżona decyzja rozstrzyga o spornych interesach stron i jeżeli strony nie godzą się na uchylenia bądź zmianę tej decyzji, to organ administracji państwowej, działając w trybie art. 200 par. 2 Kpa nie jest uprawniony do uchylenia bądź zmiany takiej decyzji. 2. Decyzja uchylająca na podstawie art. 200 par. 2 Kpa decyzję rozstrzygającą o spornych interesach stron, bez zgody stron na jej
1. Stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej, stanowiące wyjątek od zasady stabilności decyzji, wymaga bezspornego ustalenia, że uchylona decyzja jest dotknięta jedną z wad, określonych w art. 156 par. 1 pkt 1 Kpa. 2. Przepis art. 156 par. 1 pkt 7 stanowi podstawę stwierdzenia nieważności decyzji tylko wtedy, gdy przepis prawa materialnego przewiduje, że określona wadliwość decyzji
Do biegłego stosuje się przepisy dotyczące świadków /art. 84 par. 2 Kpa in fine/, toteż organ prowadzący postępowanie, który zasięgnął opinii biegłych, jest obowiązany postąpić w myśl art. 79 Kpa i dać stronie możliwość ustosunkowania się do takiej opinii.
1. Artykuł 233 Kpa wyraźnie wyłącza załatwianie pism obywateli w ramach instytucji skarg i wniosków, jeśli dotyczą one spraw indywidualnych i pochodzą od strony; pismo takie wszczyna postępowanie administracyjne z dniem doręczenia organowi administracji państwowej /art. 61 par. 3 Kpa/. 2. Nie jest decyzją administracyjną pismo informujące stronę o niemożliwości załatwienia sprawy, podpisane przez urzędnika
Nadanie stopnia naukowego jest rozstrzygnięciem w sprawie indywidualnej, przyznającym obywatelowi określone uprawnienia w stosunkach prawnych, wydanych przez właściwy zakład naukowy wyposażony w kompetencje o charakterze władczym, a zatem odpowiada warunkom stawianym decyzjom administracyjnym /art. 1 par. 1 pkt 1, art. 1 par. 2 i art. 104 Kpa/.
1. Problem likwidacji hodowli nutrii nie może być rozstrzygnięty na podstawie instrukcji Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Rolnictwa z dnia 3 maja 1961 r. w sprawie warunków sanitarnych dla hodowli zwierząt futerkowych /M.P. nr 38 poz. 178/. Instrukcja ta została wydana bez upoważnienia ustawy, lecz jedynie "w związku z par. 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 lipca 1951 r. w
1. Na podstawie art. 200 par. 2 może być wydana decyzja tylko wówczas, jeżeli uwzględnia w całości skargę, gdyż tylko takie rozwiązanie może być następstwem uznania skargi w całości za słuszną. 2. Organ orzekający na podstawie art. 200 par. 2 Kpa, może zmienić własne orzeczenie objęte zaskarżoną decyzją i ustalić jego treść w sposób, z którego jednoznacznie wynika uznanie skargi za słuszną, może też
