Ani promesa na zakup polskiej kserokopiarki ani odmowa przydzielenia takiej promesy nie są decyzjami w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego a zatem NIE MOGĄ BYĆ przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Organ kontroli publikacji i widowisk zakazując publikacji w całości powinien zawsze uzasadnić dlaczego nie wystarczy zakazać rozpowszechniania tylko określonych konkretnie części przedstawionego do kontroli materiału. Skoro bowiem wolność słowa i druku jest konstytucyjną zasadą ustrojową PRL to wyjątki od tejże zasady, mające za cel ochronę wyższych wartości ogólnospołecznych muszą być ograniczone
Odmowa udzielenia odpowiedzi na krytykę prasową nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 51 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./, ani bezczynnością o której mowa w art. 216 par. 1 Kpa. Nie jest także "odmową udzielenia informacji" w sensie art. 4 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy.
Spośród różnych decyzji wydawanych przez Główny Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk przedmiotem zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego są tylko "decyzje dotyczące zakazu publikacji i widowisk" /art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk - Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./. Decyzje o odmowie przyjęcia publikacji lub widowiska do kontroli nie są wymienione w art
Pogląd, że art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./ w związku z art. 237 Kk tylko wtedy mógłby stanowić podstawę prawną zakazu rozpowszechniania tekstu, gdyby jego autor był prawomocnie skazany za wymienione przestępstwo jest błędny, gdyż właśnie celem tego przepisu jest zapobieżenie popełnienia przestępstwa a w konsekwencji, także uchronienie
Skoro ustawodawca wyłączył - w zakresie wydawania uprawnień do prowadzenia działalności poligraficznej - stosowanie przepisów ustawy z 1974 r. o wykonywaniu handlu oraz niektórych innych rodzajów działalności przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej i nakazał stosowanie w tym zakresie przepisów prawa prasowego - to tym samym wyłączył nie tylko bezpośrednie stosowanie art. 7 ust. 9 tej ustawy,
Imputowanie w materiale prasowym Radzie Ministrów Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - na której spoczywa m.in. konstytucyjny obowiązek zapewnienia porządku publicznego, interesów państwa i praw obywateli /art. 41 pkt 7 Konstytucji/ - iż wbrew oczywistym interesom społeczeństwa, bez jakiejkolwiek racjonalnej podstawy i w całkowitym oderwaniu od istniejącego zagrożenia przestępczością kryminalną, z naruszeniem
Autor publikacji lub widowiska jest legitymowany do zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego ostatecznej decyzji administracyjnej o zakazie rozpowszechniania publikacji lub widowiska w całości lub w części wydanej na podstawie art. 13 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./.
1. Z art. 28 Kpa wcale nie wynika by autorowi, który nie jest redaktorem lub wydawcą, służył w sprawach dotyczących postępowania o zgodę na rozpowszechnianie, przymiot strony, posiadającej "interes prawny lub obowiązek". "Interes prawny", którego istnienie warunkuje przyznanie osobie przymiotu strony w określonej sprawie, musi bezpośrednio dotyczyć sfery prawnej podmiotu. Brak bezpośredniości wpływu
Stosownie do par. 4 ust. 2 i par. 11 uchwały Rady Państwa z dnia 17 września 1981 r. w sprawie regulaminu sprawowania kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 24 poz. 126/ Okręgowy Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk ma obowiązek odmówić przyjęcia do kontroli publikacji m.in. także wtedy, gdy wydawca publikacji nieperiodycznej nie wskaże we wniosku /piśmie przewodnim/ nazwy zakładu poligraficznego
Skarżący nie jest w sprawie i nie mógłby być stroną uprawnioną do złożenia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na ostateczną decyzję Urzędu Kontroli Publikacji i Widowisk. W kwestii tej nie obowiązują bowiem przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż została ona uregulowana w sposób szczególny /art. 11 ustawy o kontroli publikacji i widowisk/. Mianowicie w wydanej - zgodnie z upoważnieniem
Ustawa z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99/, używając w art. 2 pkt 2 pojęcia "ustrój Konstytucyjny Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej", nie zawiera definicji tego pojęcia. Tekst zawierający opis faktów historycznych, jakie miały miejsce w Polsce Ludowej na przestrzeni 36 lat jej istnienia, których prawdziwość nie jest kwestionowana przez organy I i II instancji
1. Z treści art. 23 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99/ wynika, iż traci moc dekret z dnia 5 lipca 1946 r. o utworzeniu Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk z wyjątkiem przepisów dotyczących spraw udzielania zezwoleń na wydawanie czasopism, jak również rejestracji i kontroli zakładów poligraficznych, zakładów wytwarzających pieczątki
