Postanowienie WSA w Łodzi z dnia 24 stycznia 2024 r., sygn. III SAB/Łd 216/23

Odrzucenie skargi

Dnia 24 stycznia 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Alberciak, Sędzia WSA Joanna Wyporska-Frankiewicz (spr.), , po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2024 roku na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi V. R. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Łódzkiego w przedmiocie wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy postanawia: 1) odrzucić skargę; 2) zwrócić z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na rzecz skarżącego V. R. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu uiszczonego wpisu sądowego od skargi, zaksięgowaną w dniu 5 października 2023 roku, pod poz. 3785.

Uzasadnienie

4 października 2023 r. V.R. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę Łódzkiego w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę argumentując, iż wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy złożył 14 lipca 2023 r. Skarżący oczekiwał na bezzwłoczne wezwanie celem uzupełnienia braków formalnych jego wniosku, ale do dnia złożenia niniejszej skargi organ "nie odezwał się" do skarżącego. Wobec powyższego 19 września 2023 r. skarżący złożył ponaglenie. Zdaniem skarżącego organ łamie w jego sprawie zasady sprawiedliwości proceduralnej. Nie wzywając go do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku "manipuluje" terminem załatwienia jego sprawy, który zacznie biec od chwili, gdy stawi się on w siedzibie organu i uzupełni akta sprawy o niezbędne dokumenty. Zdaniem skarżącego, organ jedynie rejestrując jego wniosek oraz pismo jego pełnomocnika, nie przyczynia się do załatwienia jego sprawy, a zatem dopuścił się przewlekłości postępowania. Nadto, skarżący, znając treść przepisów zawartych w art. 100c i 100d ustawy z 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, zawnioskował o odmowę zastosowania przez sąd przepisów zawartych we wskazanych powyżej przepisach, a dotyczących zawieszenia terminu na załatwienie sprawy oraz niemożliwości wywodzenia środków prawnych dotyczących bezczynności i przewlekłości procedowania. Strona skarżąca podkreśliła, że jej sprawa jest sprawą "unijną", a zatem może powoływać się na naruszenia art. 47 KPP UE. Skarżący zwrócił też uwagę, iż w obecnym stanie prawnym organ jest zobowiązany do niezwłocznego wezwania do uzupełnienia braków formalnych jego wniosku. Nadto wskazał on również, że z powodu postępowania organu poniósł i ponosi dalej szkody moralne, finansowe oraz zdrowotne. Dodał, iż organ wzbudził w nim poczucie tymczasowości, co już odbiło się na jego zdrowiu i pewnie przez wiele miesięcy będzie miało negatywne następstwa dla jego zdrowia. Skarżący zaczął obawiać się o swoją przyszłość. Od chwili złożenia wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy jest on narażony, z winy organu, na permanentny stres. W codziennym życiu (w różnym nasileniu), towarzyszą mu (nasilające się) następujące objawy: drażliwość, huśtawka nastrojów, gniew, zwiększona nerwowość, zwiększone spożycie kofeiny i alkoholu, zaburzenia snu, oraz nieradzenie sobie z obowiązkami (na wszystko brakuje mu czasu). Skarżący coraz częściej zaczyna się zastanawiać, czy nie powinien skorzystać z pomocy lekarza, podejrzewając u siebie stan zbliżony do depresji. Strona skarżąca dodała, iż organ utrudnił jej prowadzenie życia rodzinnego w wybrany przez siebie sposób. Skarżący powołał się na posiadane bliskiej rodziny (ojca, matki, siostry i brata) w Ukrainie, których poprzez złą pracę organu nie może odwiedzać, co z kolei godzi w jego dobra osobiste (więź rodzinną). Skarżący dodał, iż organ utrudnia mu korzystanie z prawa poszanowania mienia. Skarżący posiada bowiem dom w Ukrainie, z którego nie może korzystać w sposób przynoszący mu korzyści (wynajem) – nie jest w stanie w sposób skuteczny nadzorować swojej własności, bo nie może swobodnie przekroczyć granicy, a co za tym idzie, doznaje strat finansowych. Zdaniem skarżącego, powyższe upoważnia do postawienia organowi zarzutu, iż naraża jego zdrowie na szwank, a zatem co najmniej narusza jego godność. Uprawnione wydaje się także, zdaniem strony skarżącej, postawienie organowi zarzutu traktowania poniżającego w rozumieniu art. 3 EKPCz. Skarżący podniósł także, iż przebieg postępowania z pewnością nie ma nic wspólnego z obowiązującą organ zasadą wzbudzania zaufania do władzy publicznej wyrażoną w art. 8 k.p.a. W ocenie skarżącego wszystkie czynności organu wykonywane w jego sprawie mają charakter pozorny i nie prowadzą do załatwienia sprawy, a stan ten z pewnością wyczerpuje definicję rażącego naruszenia prawa.