Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 8 listopada 2023 r., sygn. I SA/Ol 126/23

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Osipuk Sędziowie sędzia WSA Andrzej Brzuzy asesor WSA Anna Janowska (sprawozdawca) Protokolant starszy referent Weronika Ćwiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2023r. sprawy ze skargi A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie z dnia 19 sierpnia 2020r., nr 2801-IOV.603.31.2020 w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące od marca do listopada 2012 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie na rzecz strony skarżącej A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. kwotę 697,00 zł (sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. (dalej jako: "strona", "skarżąca", "spółka") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie skargę na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie z 19 sierpnia 2020 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie z 30 października 2014 r. w sprawie podatku od towarów i usług za okres od marca do listopada 2012 r.

Z przedłożonych Sądowi wraz ze skargą akt administracyjnych sprawy wynikało, że decyzją z 30 maja 2014 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej

w Olsztynie określił stronie w podatku od towarów i usług: nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za marzec 2012 r. oraz kwoty zobowiązań podatkowych za miesiące od kwietnia do listopada 2012 r. Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia stanowił art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), dalej: "ustawy o VAT", w związku z zakwestionowaniem uprawnienia strony do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących zakupu stali zbrojeniowej, na których jako wystawca widniała O. Sp. z o. o. z siedzibą w W. Stwierdzono, że podmiot ten nie prowadził faktycznie działalności gospodarczej i nie dysponował towarem, który zgodnie z treścią faktur miał zostać sprzedany stronie. Jedynym dostawcą stali do tego podmiotu była R. Sp. z o.o. z siedzibą w G., która funkcjonowała dla pozoru w obrocie stalą zbrojeniową. Podmioty te brały udział w procederze wprowadzania na rynek krajowy stali budowlanej w konkurencyjnych cenach, której finalnym odbiorcą była strona. W ocenie organu pierwszej instancji, strona wiedziała, a co najmniej powinna była wiedzieć, że uczestniczy w transakcjach stanowiących nadużycie w podatku VAT.