Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 14 listopada 2023 r., sygn. I SA/Gd 538/23

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zdzienicka - Wiśniewska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia WSA Marek Kraus, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Kotlarek, , po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 listopada 2023 r. sprawy ze skargi A.B-GROUP C.D. B. D. E. F. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2023 r. nr 2201-IOV-1.[1].4103.223-224.2022/10/02, 2201-IOV-1.4103.99-101.2022/10/02 w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do marca 2020 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pucku, po przeprowadzeniu wobec Spółki M, s.c. B. M. B. J. kontroli podatkowej i postępowania podatkowego, decyzją z dnia 29 kwietnia 2022 r. określił Spółce w podatku od towarów i usług zobowiązanie podatkowe za styczeń, luty i marzec 2020 r. i ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów, o którym mowa w art. 112 c pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.; dalej jako "ustawa o VAT") za wskazane okresy.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku, po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia 6 kwietnia 2023 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Uzasadniając decyzję organ odwoławczy wyjaśnił, że kwestię sporną w niniejszej sprawie stanowi, czy Spółce przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z 16 faktur wystawionych przez PHU K. M. K. oraz z 20 faktur wystawionych przez I. Sp. z o.o. Zdaniem organu podatkowego pierwszej instancji wskazani wyżej kontrahenci Spółki nie dokonali na jej rzecz dostaw materiałów budowlanych dokumentowych spornymi fakturami. Organ uznał jednocześnie, że w sprawie miało miejsce wystawianie tzw. pustych faktur, czyli dokumentów, którym w rzeczywistości w ogóle nie towarzyszyły transakcje w nich wskazane, co oznacza, że kwestia "dobrej wiary" Spółki w przedmiotowej sprawie nie może być uwzględniona. Dyrektor podniósł, że Spółka zarzuca organowi podatkowemu naruszenie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy dostawy udokumentowane spornymi fakturami w rzeczywistości miały miejsce, a organ nie udowodnił, że Spółka nie otrzymała materiałów budowlanych ani, że wiedziała lub powinna wiedzieć, że uczestniczy w oszustwie podatkowym, jeżeli na wcześniejszym etapie obrotu towarami do takiego oszustwa nie doszło.