Orzeczenie
Wyrok WSA w Opolu z dnia 6 października 2023 r., sygn. I SA/Op 242/23
Podatek od nieruchomości
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Sędkowska Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Gocki Asesor sądowy WSA Anna Komorowska-Kaczkowska (spr.) Protokolant Starszy inspektor sądowy Iwona Bergiel po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 października 2023 r. sprawy ze skargi P. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 28 kwietnia 2023 r., nr SKO.40.436.2023.po w przedmiocie odmowy uchylenia po wznowieniu postępowania decyzji ostatecznej w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2015 r. oddala skargę.
Uzasadnienie
Przedmiotem skargi wniesionej przez P. G. (dalej też jako: Podatnik, Skarżący, Strona) jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 28 kwietnia 2023 r. nr SKO.40.436.2023.po utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Kędzierzyn-Koźle z 12 grudnia 2022 r. nr Fn.II.3120.14.235.2021, którą odmówiono uchylenia decyzji ostatecznej tego organu z 8 września 2017 r. nr FN.II.3120.14.235.2017 w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2015 r.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Decyzją z 8 września 2017 r. nr [...], wydaną po wznowieniu postępowania, Prezydent Miasta Kędzierzyn-Koźle uchylił własną decyzję z 2 lutego 2015 r. nr [...] i ustalił P. G. zobowiązanie w podatku od nieruchomości na 2015 r. w kwocie 18.988 zł. Do opodatkowania przyjęto nieruchomość położoną w K. przy ul [...], tj. grunty pozostałe o powierzchni 12.320 m² i budynki pozostałe o powierzchni 622,80 m² oraz nieruchomość położoną w K. przy ul. [...], tj.: grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 1.110 m², budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni 559 m² i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o wartości 3.000 zł.
Wnioskiem z 1 kwietnia 2021 r. P. G. zwrócił się do Prezydenta Miasta Kędzierzyn- Koźle o wznowienie postępowania zakończonego ww. decyzją ostateczną. Jako powód wznowienia Podatnik powołał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r. sygn. akt SK 39/19, w którym stwierdzono, że art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę łub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z powyższym, Skarżący wskazał, że 27 września 2013 r. stał się właścicielem nieruchomości położonej w K. przy ulicy [...], którą nabył jako osoba fizyczna do majątku osobistego i na której nie miał zamiaru prowadzić działalności gospodarczej. Obecnie na nieruchomości działalność gospodarczą prowadzi ojciec Podatnika – J. G. (w zakresie serwisu [...], wymiany i naprawy [...]) na podstawie umowy dzierżawy, zawartej 31 grudnia 2013 r. Z umowy tej wynika, że wydzierżawiający oddaje dzierżawcy część budynku o powierzchni 375,71 m² oraz plac przed budynkiem w celu prowadzenia przez dzierżawcę działalności gospodarczej. Grunt pod częścią budynku przeznaczonego do dzierżawy wynosi 375,71 m² , natomiast plac utwardzony przed budynkiem to 322,72 m², ogółem grunt przekazany dzierżawcy to 698,43 m². P. G. podkreślił, że na potrzeby [...] nigdy nie były wykorzystywane wszystkie pomieszczenia budynku. Jego zdaniem wyższa stawka podatku od nieruchomości winna być naliczona tylko od powierzchni wykorzystywanej pod działalność gospodarczą.