Wyrok WSA w Lublinie z dnia 11 lipca 2023 r., sygn. II SA/Lu 349/23

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal Asesor sądowy Anna Ostrowska (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 11 lipca 2023 r. sprawy ze skargi W. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2023 r., znak: [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta [...] R. z 13 stycznia 2023 r., znak: [...]

Uzasadnienie

Decyzją z [...] marca 2023 r., znak: [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775, dalej: k.p.a.) w związku z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 390, dalej: u.ś.r.) oraz art. 128 ustawy z 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1359 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania W. P., Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta [...] R. z [...] stycznia 2023 r., znak: [...] odmawiającą W. P. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad niepełnosprawną żoną J. P..

W uzasadnieniu decyzji Kolegium przytoczyło treść art. 17 ust. 1 oraz ust. 1b u.ś.r. Organ wskazał, że Wójt niezasadnie zastosował art. 17 ust. 1b u.ś.r. w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 21 października 2014 r. w sprawie K 38/13, orzekł, że przepis ten w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Kolegium podzieliło ugruntowane już stanowisko sądów administracyjnych, że nie można pominąć orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, które z dniem jego ogłoszenia obaliło domniemanie konstytucyjności art. 17 ust. 1b u.ś.r. w tym konkretnym zakresie, w jakim wyrokował Trybunał Konstytucyjny. Obowiązkiem organu było zatem rozpatrzenie wniosku strony o przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego w oparciu o treść normy zawartej w art. 17 u.ś.r., z pominięciem zastrzeżenia z art. 17 ust. 1b tej ustawy dotyczącego wieku, w którym osoba stała się niepełnosprawna. W konsekwencji organ pierwszej instancji nie mógł odmówić przyznania świadczenia pielęgnacyjnego tylko z uwagi na to, że niepełnosprawność powstała w wieku późniejszym niż wskazany w tym przepisie.