Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2023 r., sygn. I SA/Wa 293/23

Nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Gabriela Nowak sędzia WSA Małgorzata Boniecka - Płaczkowska sędzia WSA Joanna Skiba (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skarg E. L. i H. S. oraz T. L. i P. L. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 30 listopada 2018 r. nr DO3.6611.472.2016.RR w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargi.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2019 r. (sygn. akt I SA/Wa 272/19), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 30 listopada 2018 r. nr DO3.6611.472.2016.RR o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 30 listopada 1970 r. oraz - utrzymanej przez nią w mocy - decyzji Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawy z dnia 10 kwietnia 1969 r. pozostawiającej bez uwzględnienia wniosek o przyznanie odszkodowania za nieruchomość warszawską położoną przy ul. [...], oznaczoną nr hip. [...].

Sąd Wojewódzki uznał, że w postępowaniu, które zakończyła decyzja Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z dnia 30 listopada 1970 r. doszło do kwalifikowanego naruszenia zasad ogólnych procedury administracyjnej, ujętych w art. 5, art. 71 § 1, art. 74 k.p.a. (w brzmieniu ustalonym w tekście pierwotnym kodeksu – Dz.U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168). Wobec bowiem, określonych w art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczenia nieruchomości (Dz. U. z 1961r. Nr 18, poz. 94 ze zm.), materialnoprawnych podstaw ustalenia odszkodowania, (cyt.): "obowiązkiem organu prowadzącego w tym przedmiocie postępowanie było ustalenie stanu faktyczno-prawnego nieruchomości w dacie wejścia w życie dekretu warszawskiego (21 listopada 1945 r.) oraz do dnia 5 kwietnia 1958 r. A więc przede wszystkim zbadanie, czy była ona wówczas zabudowana, a jeśli tak to jakiego rodzaju budynkiem i kiedy odjęto jego własność. W przypadku, zaś gdyby była to jedynie nieruchomość gruntowa (a taką była działka budowlana przy ul. [...]), zbadanie możliwości jej przeznaczenia na dzień wejścia w życie dekretu pod budowę domu jednorodzinnego, a w dalszej kolejności kiedy byli właściciel utracili możliwość władania działką. Bez ustalenia tych podstawowych elementów stanu faktycznego wydanie zgodnego z prawem rozstrzygnięcia na gruncie art. 53 ust. 2 ustawy wywłaszczeniowej nie było bowiem możliwe. Tymczasem jak wynika z treści poddanych kontroli decyzji z 1969 r i 1970 r., jak też archiwalnych akt sprawy, tego rodzaju ustaleń organy wówczas w ogóle nie dokonywały". Taki sposób działania organu pozostaje zatem w oczywistej kolizji z obowiązującymi w dacie podejmowania decyzji zasadami procedury administracyjnej, obligującymi organy administracji państwowej od podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy; wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego; a także poddania go kompleksowej ocenie. To zaś wobec braku zaistnienia negatywnej przesłanki z art. 156 § 2 in fine k.p.a., prowadzić winno do stwierdzenia nieważności kontrolowanych decyzji. Odmowa zatem stwierdzenia ich nieważności narusza art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, co prowadzić musi do jej uchylenia.