Wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 kwietnia 2023 r., sygn. I SA/Kr 181/23

Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wolas Sędziowie WSA Paweł Dąbek (spr.) WSA Maja Chodacka po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 18 kwietnia 2023 r. sprawy ze skargi R. I. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 stycznia 2023 r. nr 0111-KDIB2-1.4019.4.2022.2.DD w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej 1. uchyla w całości zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 14 listopada 2022 r. nr 0111-KDIB2-1.4019.4.2022.1.MKU, 2. zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz R. I. kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, 3. nakazuje zwrócić R. I. ze środków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem nadpłaconego wpisu od skargi.

Uzasadnienie

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej R. I.(dalej: Skarżący) złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, wskazując, że jest komornikiem sądowym, funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym. Jego status, a także zakres praw i obowiązków określa ustawa z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz.U. z 2023 r. poz. 590 – dalej: u.k.s.). Komornik podlega również ustawie z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz.U. z 2021 r. poz. 210 ze zm. – dalej: u.k.k.). Ww. ustawy weszły w życie z dniem 1 stycznia 2019 r. Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 u.k.k. opłaty komornicze obejmują: opłaty egzekucyjne; opłaty za przeprowadzenie innego postępowania albo dokonanie innych czynności. Opłata egzekucyjna jest definiowana przez następujące cechy: opłatę egzekucyjną pobiera się lub ściąga za przeprowadzenie postępowania egzekucyjnego, wykonanie zabezpieczenia roszczenia lub europejskiego nakazu zabezpieczenia na rachunku bankowym (art. 18 ust. 1 u.k.k.). Opłata egzekucyjna stanowi niepodatkową należność budżetową o charakterze publicznoprawnym (art. 149 ust. 1 u.k.k.) pobieraną za czynności, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1 i 2, na zasadach określonych w u.k.k. Przez opłaty egzekucyjne rozumie się opłaty faktycznie pobrane lub ściągnięte na podstawie przepisów ustawy o kosztach komorniczych (art. 149 ust. 3 u.k.k.). Uzyskane opłaty egzekucyjne, po potrąceniu wynagrodzenia prowizyjnego (określonego w art. 150 u.k.k.), stanowią dochód budżetu państwa i podlegają przekazaniu na rachunek, o którym mowa w art. 196 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2022r. poz. 1634 ze zm. – dalej: u.f.p.) urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę kancelarii, w terminie do 5 dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym zostały uzyskane (art. 149 ust. 2 u.k.k.). Opłaty za przeprowadzenie innego postępowania albo dokonanie innych czynności to wszystkie pozostałe opłaty, które nie są opłatami egzekucyjnymi. Opłaty te nie są niepodatkową należnością budżetową i są przychodem komornika, a zatem art. 149-151 u.k.s. nie mają do nich zastosowania (z treści tych przepisów jednoznacznie wynika, że odnoszą się one jedynie do opłat egzekucyjnych). Potwierdza to również art. 152 ust. 2 u.k.s., który stanowi, że koszty działalności egzekucyjnej komornik pokrywa z wynagrodzenia prowizyjnego oraz opłat komorniczych innych niż opłaty egzekucyjne. Mając na względzie wyżej wymienione cechy opłaty egzekucyjnej, w szczególności, że są to opłaty pobrane lub ściągnięte na podstawie ustawy o kosztach komorniczych (art. 149 ust. 3 u.k.k.), należy uznać, iż system wynagrodzenia prowizyjnego dotyczy tylko opłat pobieranych w postępowaniach wszczętych po 1 stycznia 2019 r. na podstawie u.k.k., natomiast nie tych, które zostały wszczęte przed wejściem w życie powołanych ustaw. Przepis przejściowy art. 52 ust. 1 u.k.k. wyraźnie stanowi, że do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy o kosztach komorniczych stosuje się przepisy dotychczasowe. Wyjątek stanowi jedynie art. 52 ust. 2 u.k.k., który stanowi, że od momentu wejścia w życie ustawy we wszystkich postępowaniach stosuje się przepisy art. 29 i 30 u.k.k. (w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego lub niecelowego wszczęcia od dnia 1 stycznia 2019 r. pobiera się opłaty przewidziane w art. 29 oraz 30 u.k.k. we wszystkich postępowaniach bez względu na datę ich wszczęcia). W związku z powyższym opłaty ściągane na podstawie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1309 ze zm. – dalej u.k.s.e.) nie są opłatami egzekucyjnymi w rozumieniu ww. powołanych przepisów u.k.s. i u.k.k. a w związku z tym nie dotyczą ich regulacje z art. 149 ust. 1-3 u.k.s. tj. stanowią przychód komornika nieobjęty system wynagrodzenia prowizyjnego. Przepisy art. 149 w sposób wyraźny wskazują, że obowiązek przekazania opłat egzekucyjnych (po potrąceniu prowizji) na rachunek właściwego urzędu skarbowego dotyczy tylko i wyłącznie opłat egzekucyjnych uzyskanych na podstawie przepisów u.k.k. Brak jest jakiegokolwiek przepisu, który rozciągałby ten obowiązek na opłaty, które zostały ściągnięte lub pobrane na podstawie dotychczasowych regulacji. Powyższe wnioski nie pozostają również w sprzeczności z treścią art. 283 u.k.s., który stanowi, że przepisów art. 149–151 ustawy o komornikach sądowych nie stosuje się do opłat egzekucyjnych prawomocnie ustalonych przed dniem wejścia w życie ustawy o komornikach sądowych. Przepis ten nie odnosi się w żaden sposób do postępowań, w których postanowienie o ustaleniu opłat wydane było przed 1 stycznia 2019 r., a jego uprawomocnienie nastąpiło po tej dacie oraz do postępowań, w których postanowienia te wydawane są już po wejściu w życie nowych regulacji (a takich spraw w początkowym okresie jest przecież najwięcej). W przepisie tym nie użyto sformułowań "tylko" lub "wyłącznie", z czego można wnioskować, że nie podano w nim wszystkich stanów faktycznych, w których przepisy art. 140-151 ustawy o komornikach sądowych mają zastosowanie.