Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 lutego 2023 r., sygn. I SA/Wr 367/22

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dagmara Stankiewicz-Rajchman Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Cichoń (sprawozdawca) Asesor WSA Iwona Solatycka , Protokolant: Starszy specjalista Magdalena Rogalewicz, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 7 lutego 2023 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 28 marca 2022 r., nr 0201-IOD1.4102.52.2021 w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2017 r. i odsetek za zwłokę od nieuregulowanych w terminie płatności zaliczek za miesiące od stycznia do grudnia 2017 r. oraz nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2017 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi P. S. (dalej jako: podatnik, skarżący, strona) jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej jako: organ odwoławczy) z dn. 28 marca 2022r. nr 0201-IOD1.4102.52.2021 utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Świdnicy z 29.09.2021r. nr 0220-SPV-2.4102.58.2020.44 wydaną w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2017 r. i odsetek za zwłokę od nieuregulowanych w terminie płatności zaliczek za miesiące od stycznia do grudnia 2017 r. oraz nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2017 r.

Z akt sprawy wynika, że Skarżący w okresie, którego dotyczy sprawa prowadził pozarolniczą indywidualną działalność gospodarczą oraz w spółce cywilnej P. wspólnie z Panem P. S.(1) Przychody z prowadzonej działalności gospodarczej Skarżący rozliczał na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. wg 19% stawki linowej. W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego, poprzedzonego kontrolą podatkową, organ podatkowy stwierdził, że Skarżący w ramach prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej zawyżył przychody z prowadzonej działalności gospodarczej w wyniku zaewidencjonowania faktur VAT, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych o kwotę 63,220,00 zł. Ponadto, zdaniem organu, zawyżone zostały również koszty uzyskania przychodów spółki cywilnej o wydatki dotyczące opracowania dokumentacji aplikacyjnej oraz opracowania programu funkcjonalno-użytkowego dla I., jako nie mających związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W toku kontroli podatkowej, w dn. 30 października 2018 r. zostało przedłożone pełnomocnictwo szczególne z dnia 29 października 2018 r. złożone na formularzu PPS-1 z którego wynikało upoważnienie dla pełnomocnika do reprezentowania przed organami podatkowymi wszystkich instancji w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 2016-2017. Organ uznał, że z uwagi na fakt, że pełnomocnictwo zostało złożone na etapie kontroli podatkowej nie było ono wiążące dla organu pierwszej instancji na etapie postępowania podatkowego i dlatego postanowienie o wszczęciu postępowania doręczył bezpośrednio stronie. Organ w postanowieniu o wszczęciu postępowania pouczył też Stronę, że w przypadku woli występowania w toku postępowania podatkowego przez pełnomocnika należy przedłożyć dokument pełnomocnictwa. Organ w postanowieniu o wszczęciu wskazał ponadto, że pełnomocnictwo złożone w toku kontroli podatkowej nie wywołuje skutków w postępowaniu podatkowym. Skarżący wskazywał natomiast, że pełnomocnictwo udzielone w trakcie kontroli podatkowej znajduje się w aktach sprawy, gdyż akta kontroli podatkowej stanowią część akt postępowania podatkowego i organ nie ma prawa oczekiwać ponownego złożenia tego samego dokumentu pełnomocnictwa. Po rozpatrzeniu odwołania, którego zarzuty koncentrowały się głównie wokół wadliwego wszczęcia postępowania podatkowego, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy potwierdził, że pełnomocnik skutecznie był ustanowiony tylko do postępowania kontrolnego a nie do postępowania podatkowego. Złożone bowiem zostało pełnomocnictwo szczególne a nie ogólne i dlatego nie można było na jego podstawie uznać, że w rozpoczynającym się postępowaniu podatkowym podatnik był reprezentowany przez pełnomocnika. Od decyzji tej wywiedziona została skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, w której zarzucono naruszenie: - art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021, poz. 1540 ze zm. dalej jako o.p. lub Ordynacja podatkowa) poprzez zastosowanie tego przepisu w sytuacji, gdy powinien być zastosowany przepis art. 228 § 1 pkt 1 o.p. W ocenie Skarżącego wydana decyzja nie mogła wejść do obrotu prawnego i nie mogła wywoływać skutków prawnych jak również nie mógł rozpocząć się bieg terminu do złożenia odwołania, ponieważ organ pierwszej instancji nie doręczył postanowienia o wszczęciu z urzędu postępowania podatkowego ustanowionemu w sprawie pełnomocnikowi. Postępowanie podatkowe nie zostało wszczęte a więc organ pierwszej instancji nie mógł wydać decyzji a tym samym organ drugiej instancji nie mógł jej utrzymać w mocy; - art. 165 § 4 w związku z art. 145 § 2 o.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, polegające na tym, że postanowienie o wszczęciu postępowania podatkowego nie zostało doręczone ustanowionemu pełnomocnikowi; - art. 2a poprzez niezastosowanie tego przepisu w sprawie przez co niedające się usnąć wątpliwości co do stanu faktycznego i prawnego nie zostały rozstrzygnięte na korzyść podatnika; - art. 138a § 1, art. 138e § 1 i § 4, art. 138i § 2 o.p. polegające na tym, że organ drugiej instancji oceniając legalność decyzji organu pierwszej instancji zaakceptował błędne ustalenia tego organu stwierdzając w zaskarżonej decyzji, że organ ten właściwie zastosował wskazane przepisy przyjmując, że pełnomocnik nie był umocowany do działania w imieniu podatnika i obowiązany był na każdym etapie postępowania okazywać udzielone mu pełnomocnictwo; - art. 45 ust. 2 ustawy z 16.11.2016r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2021r. poz. 422 ze zm. dalej jako: uKAS) polegające na tym, że organ drugiej instancji błędnie ocenił działanie organu pierwszej instancji jako prawidłowe, stwierdzając, że organ ten mógł żądać dostarczenia pełnomocnictwa, które było w jego dyspozycji. W uzasadnieniu skargi Skarżący w dalszym ciągu kwestionował prawidłowość wszczęcia postępowania podatkowego w tej sprawie, wskazując, że organ podatkowy pomimo posiadanego i okazanego przez pełnomocnika na etapie kontroli podatkowej pełnomocnictwa błędnie skierował postanowienie o wszczęciu postępowania podatkowego do podatnika zamiast do ustanowionego pełnomocnika.