Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 14 lutego 2023 r., sygn. II SA/Rz 1102/22

Inspekcja sanitarna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Marcin Kamiński /spr./ Sędziowie WSA Piotr Godlewski AWSA Maria Mikolik Protokolant sekretarz sądowy Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2023 r. sprawy ze skargi A. A. na decyzję Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Rzeszowie z dnia 12 lipca 2022 r. nr SP.906.1.22.2022.MM w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - skargę oddala –

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. A. (skarżący) jest decyzja Podkarpackiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Rzeszowie (organ odwoławczy) z dnia [...] lipca 2022 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...] (organ I instancji) nr [...] z dnia [...] maja 2022 r. znak: [...] o odmowie stwierdzenia choroby zawodowej.

Stan faktyczny i prawny sprawy ze skargi na powyższą decyzję przedstawia się następująco.

Decyzją nr [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. znak: [...] organ I instancji nie stwierdził u skarżącego choroby zawodowej – alergicznego kontaktowego zapalenia skóry, tj. choroby wymienionej w poz. 18 pkt 1 wykazu chorób zawodowych - załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez organ odwoławczy decyzją z dnia [...] marca 2016 r. nr [...].

W następstwie wniesionej przez skarżącego skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 25 listopada 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 521/16 uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że jak wynika z oświadczeń skarżącego oraz z uzasadnień orzeczeń Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Rzeszowie (WOMP) oraz Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu (IMPiZŚ), w trakcie badań w tych jednostkach przedstawiona została przez skarżącego dokumentacja medyczna dotycząca jego leczenia w [...]. W uzasadnieniu orzeczenia IMPiZŚ wskazano jednak, że w trakcie pobytu w [...] pacjent korzystał z pomocy dermatologicznej, a "dostępna dokumentacja medyczna jest częściowo w języku niemieckim, częściowo przetłumaczona na język polski przez tłumacza przysięgłego". W aktach sprawy znajdują się natomiast kopie pism sporządzone w języku niemieckim bez tłumaczenia, kopię w języku niemieckim z przetłumaczonym przez tłumacza przysięgłego na język polski jedynie "paszportem alergika" skarżący dołączył też do odwołania, natomiast na rozprawie przed Sądem oświadczył, że wszystkie dokumenty z [...], jakie przedkładał w jednostkach orzeczniczych I i II stopnia były przetłumaczone na język polski. Sąd nabrał więc wątpliwości co do tego, z jakich naprawdę dokumentów korzystali biegli wydający orzeczenia lekarskie w niniejszej sprawie - czy były to dokumenty przetłumaczone na język polski, czy też nie, a w konsekwencji czy prawidłowo ocenili dokumentację medyczną sporządzoną oryginalnie w języku niemieckim. Sąd nakazał, aby w ponownie prowadzonym postępowaniu organy wyjaśniły powyższe wątpliwości poprzez zwrócenie się do jednostki orzeczniczej II stopnia o wskazanie, jakie konkretnie dokumenty medyczne przetłumaczone na język polski biegli analizowali przy wydaniu opinii. Jeśli jest to obecnie niemożliwe (np. w jednostce orzeczniczej brak jest kopii dokumentów, które były oceniane przy wydawaniu opinii), konieczne będzie ponowne wydanie opinii zawierającej opis przedstawionych dokumentów medycznych z [...], przetłumaczonych na język polski.