Wyrok WSA w Opolu z dnia 13 grudnia 2022 r., sygn. II SA/Op 295/22

Gry losowe; Kara administracyjna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant Marta Gajowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2022 r. sprawy ze skargi F. Sp. z o.o. we W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu z dnia 22 sierpnia 2022 r., nr 1601-IOA.4246.18.2022 w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu niewypełnienia obowiązków wynikających z przepisów ustawy o grach hazardowych oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 31 marca 2022 r., nr 388000-COP.4246.87.2021.DK, Naczelnik Opolskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Opolu (zwany dalej organem lub organem pierwszej instancji) nałożył na F. Sp. z o.o. we W. (zwaną dalej Spółką lub skarżącą), jako przedsiębiorcę telekomunikacyjnego karę pieniężną w kwocie 3.000 zł z tytułu niewypełnienia obowiązków wynikających z art. 15f ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie art. 207 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie O.p., oraz art. 15f ust. 1 i ust. 5, art. 89 ust. 1 pkt 7 i ust. 4 pkt 6, art. 90 ust. 1 pkt 2 i ust. 1b pkt 2, art. 91 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 2094, z późn. zm. [na dzień orzekania przez organ odwoławczy - Dz. U. z 2022 r. poz. 888, z późn. zm.]), zwanej dalej ustawą. W uzasadnieniu decyzji organ przedstawił stan faktyczny sprawy, podając, że w dniu 10 czerwca 2021 r. pracownicy Opolskiego Urzędu Celno-Skarbowego w Opolu rozpoczęli czynności audytowe w Spółce w zakresie wypełnienia przez Spółkę obowiązków wynikających z art. 15f ust. 5 ustawy. W wyniku podjętych działań, udokumentowanych w Raporcie z czynności audytowych z dnia 24 czerwca 2021 r., nr [...], organ ustalił, że Spółka jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym wypisanym w dniu 30 maja 2018 r. do dostępnego na stronie internetowej https://bip.uke.gov.pl/rpt Rejestru Przedsiębiorców Telekomunikacyjnych pod pozycją [...]. W rejestrze w punkcie ogólny opis sieci telekomunikacyjnej, usługi telekomunikacyjnej lub udogodnień towarzyszących wyszczególniono m.in. świadczenie usług telekomunikacyjnych/usługa telekomunikacyjna sprzedawana we własnym imieniu i na własny rachunek, wykonywana przez innego dostawcę usług/zapewnianie dostępu do sieci Internet. Natomiast jako obszar, na którym będzie wykonywana działalność telekomunikacyjna, wskazana została Rzeczypospolita Polska. Ponadto fakt wykonywania działalności gospodarczej przez Spółkę i świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym przetwarzanie danych, zarządzanie stronami internetowymi (hosting) i podobną działalność potwierdzają dane zawarte w rejestrze Regon pod nr [...] oraz wpisie do Krajowego Rejestru Sądowego nr [...]. Organ stwierdził również, że czynności audytowe, w tym przeprowadzone przez pracowników połączenie z wybranymi losowo domenami, jednoznacznie wykazały, iż wykorzystywany przez Spółkę serwer DNS nie blokuje wszystkich połączeń z domenami umieszczonymi w Rejestrze, tzn. brak jest prawidłowego i trwałego uniemożliwienia realizowania połączenia z tymi domenami, a co za tym idzie, brak przekierowań połączeń do komunikatu Ministerstwa Finansów (dalej w skrócie: MF). Odnośnie do domen umieszczonych w Rejestrze pod pozycjami [...] i [...] (odpowiednio: [...] i [...]) połączenia z nimi nie były uniemożliwiane i nie następowało w przypadku tych domen przekierowywanie do komunikatu MF. W związku z powyższym organ uznał, że skarżąca nie wykonuje obowiązków określonych w art. 15f ust. 5 ustawy. Organ ustalił również, że obie domeny zostały wpisane do Rejestru w dniu 30 października 2018 r. Natomiast ustawowy obowiązek nie był wykonywany przez Spółkę w okresie między 2 stycznia 2020 r. a 10 czerwca 2021 r., czyli przez okres pełnych 17 miesięcy. W dalszej części uzasadnienia organ pierwszej instancji przytoczył i omówił mające zastosowanie w sprawie przepisy ustawy, w tym art. 15f ust. 1-4, ust. 5 oraz art. 89 ust. 1 pkt 7 i art. 89 ust. 4 pkt 6. Organ wyjaśnił też, że zgodnie ze stanowiskiem doktryny domena internetowa to kombinacja liter, cyfr, jak również znaków typograficznych, interpunkcyjnych oraz diakrytycznych, które wykorzystywane są do opisania konkretnej lokalizacji w Internecie. Innymi słowy jest to podstawowy składnik internetowej tożsamości, przyjazny dla użytkownika element adresu internetowego, pod którym określone usługi czy zasoby są powszechnie dostępne w sieci Internet. Organ wskazał też na przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2022 r. poz. 1648), zwanej dalej Prawem telekomunikacyjnym, w tym art. 2 pkt 27 definiujący pojęcie przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, art. 2 pkt 27 określający usługę telekomunikacyjną i art. 2 pkt 41 dotyczący świadczenia usług telekomunikacyjnych. Organ pierwszej instancji nie zgodził się z argumentacją Spółki, że obowiązek, o którym mowa w art. 15f ust. 5 ustawy ciążył na podmiocie F.1 Sp.j., co wynikać ma z umowy zawartej pomiędzy skarżącą a tą Spółką. W ocenie organu zgromadzone dowody w postaci wyjaśnień skarżącej, treść Umowy o Współpracy zawartej pomiędzy obiema spółkami, Umowy o Świadczenie Usług Telekomunikacyjnych podpisywanej z klientami indywidualnymi, Regulaminu Świadczenia Usług Telekomunikacyjnych przez skarżącą, Formularza Zawierającego Podsumowanie Warunków Umowy, potwierdzają, że to Spółka świadczyła usługi dostępu do sieci Internet dla swoich użytkowników, których ilość na dzień rozpoczęcia czynności audytowych wynosiła 2429. Organ podniósł, że z pozyskanych w trakcie audytu dokumentów wynika, iż w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności funkcjonuje w sieci strona internetowa: [...], a Spółka reklamuje i oferuje świadczone usługi, w tym dobry, stabilny i szybki Internet światłowodowy. Oferta skierowana jest zarówno dla osób fizycznych, jak i dla biznesu. Z kolei w zakładce "O nas" znajduje się informacja, że "F. jest operatorem telekomunikacyjnym, działającym na terenie [...] od 2001 r. Swoje usługi kierujemy nie tylko dla klientów indywidualnych, ale także dla małych i średnich firm, instytucji użyteczności publicznej a także wielu mniejszych operatorów i instytucji, dla których nasze usługi Internetu, transmisji danych i telefonii stanowią podstawę działania w dzisiejszym zinformatyzowanym społeczeństwie". Również takie dokumenty jak: Regulamin Świadczenia Usług Telekomunikacyjnych przez Spółkę, Cennik Usług Telekomunikacyjnych Spółki od 11.01.2022 oraz Polityka prywatności Spółki, świadczą o tym, że skarżąca świadczy usługi dostępu do sieci Internet i to zarówno dla klientów będących osobami fizycznymi, jak również prowadzących działalność gospodarczą. Z tych powodów organ nie uwzględnił stanowiska skarżącej, że nie jest ona faktycznym usługodawcą usługi internetowej. Zdaniem organu powyższego faktu nie zmienia również współpraca z F.1 Sp.j., sformalizowana w postaci umowy o współpracy zawartej między obiema spółkami. Organ przyznał, że skarżąca może w dowolny sposób kształtować prowadzoną przez siebie działalność, także współpracując z innymi podmiotami, jednakże odpowiedzialność za wypełnienie ustawowych obowiązków, nawet jeśli zleciła je innemu podmiotowi, spoczywał wyłącznie na niej. Tym samym za błędne uznał przekonanie skarżącej, że nie świadczy ona, tj. nie wytwarza usług dostępu do sieci Internet, ponieważ usługi te hurtowo pozyskuje - zakupuje jako "gotowe" (tj. zleca ich świadczenie F.1 Sp.j.). Organ zwrócił uwagę, że po stwierdzeniu braku blokowania domen zapisanych w Rejestrze pod pozycjami [...] i [...] skarżąca w swoich wyjaśnieniach z dnia 14 czerwca 2021 r. oraz z dnia 14 stycznia 2022 r. sama wskazała, że wdrożyła wykrywanie w rejestrze prowadzonym przez Ministerstwo domen internetowych niespełniających właściwych wymogów i ich konwersję z kodowania [...] do [...]. Wobec tego - w przekonaniu organu - skarżąca sama potwierdziła swoją odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków określonych w ustawie, a nawet to, że dokonała czynności naprawczych mających na celu wyeliminowanie występujących nieprawidłowości. W konsekwencji powyższego organ uznał, że skarżąca świadczyła usługi dostępu do sieci Internet, o których mowa w art. 15f ust. 5 ustawy, czyli zgodnie z art. 2 pkt 41 Prawa telekomunikacyjnego świadczyła usługi telekomunikacyjne na rzecz końcowych klientów, wykorzystując sieć innego operatora, prowadziła sprzedaż tych usług we własnym imieniu i na własny rachunek, choć wykonywanych przez innego dostawcę. Natomiast czynności audytowe, kilkukrotne weryfikacje i sprawdzenia opisane szczegółowo w Raporcie z dnia 24 czerwca 2021 r. jednoznacznie dowodzą, że w przypadku dwóch ww. domen połączenia z nimi nie były uniemożliwiane i nie następowało też przekierowywanie do komunikatu MF, co oznacza że skarżąca nie wykonywała obowiązków określonych w art. 15f ust. 5 ustawy. Przy określeniu wysokości kary organ uwzględnił to, że skarżąca posiadała niewielką liczbę użytkowników w odniesieniu do ilości klientów należących do funkcjonujących na rynku "dużych" przedsiębiorców telekomunikacyjnych i świadczących usługi przedmiotowe w tym zakresie. Z tego też względu szkody poczynione wadliwym działaniem skarżącej w odniesieniu do zaledwie dwóch domen internetowych nie miały wielkiego zasięgu i dużych negatywnych skutków społecznych. Organ wziął również pod uwagę okoliczność podjęcia przez Spółkę działań naprawczych i ostatecznego usunięcia zaistniałych nieprawidłowości. Odnośnie do zasobów technicznych umożliwiających wykonywanie obowiązku, o którym mowa w art. 15f ust. 5 ustawy, organ zauważył, że skarżąca wielokrotnie w swoich wystąpieniach podkreślała, że wszystkie możliwości techniczne wykonywania obowiązku wynikają z możliwości posiadanych przez F.1 Sp.j., która jest dysponentem sieci, oprogramowania i systemów. Nie kwestionując tej okoliczności, organ pierwszej instancji stwierdził, że Spółka jako przedsiębiorca komunikacyjny nie może się niejako zasłaniać faktem podpisania umowy z podmiotem, który tego obowiązku nie wypełniał. W przypadku przyjęcia modelu działania z wykorzystaniem możliwości technicznych innego podmiotu na skarżącej, jako przedsiębiorcy telekomunikacyjnym, ciążył bowiem obowiązek takiego ułożenia relacji z innymi podmiotami, aby możliwa była realizacja ustawowych wymogów. Rezygnacja z dbałości o tak pojęty ustawowy obowiązek oznacza, że Spółka świadomie w żaden sposób nie zadbała o zapewnienie sobie warunków technicznych umożliwiających realizację przedmiotowego obowiązku. Poza tym organ odnotował, że członkami zarządu Spółki i wspólnikami reprezentującymi spółkę F.1 Sp.j. są te same osoby, czyli W. W. i G. K. Skarżąca miała zatem praktyczne możliwości uzyskania odpowiednich warunków technicznych do realizacji obowiązku wynikającego z ustawy. Z kolei fakt usunięcia ujawnionych nieprawidłowości wskazuje na posiadanie przez Spółkę skutecznych narzędzi do realizacji wymogu z art. 15f ust. 5 ustawy. Miarkując wysokość kary organ - na podstawie oświadczenia Spółki o jej stanie majątkowym - zweryfikował również sytuację finansową skarżącej i ocenił ją jako stabilną. Zdaniem organu tak więc i w tym aspekcie nałożona kara pieniężna wprawdzie mająca dość istotny wymiar finansowy, ale miarkowana w dolnych granicach możliwej do nałożenia sankcji będzie wskazywać na wymóg stałego weryfikowania przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego obowiązku, o którym mowa w art. 15f ust. 5 ustawy. Końcowo organ stwierdził, że nie wystąpiły przesłanki do odstąpienia od wymierzenia skarżącej kary, o których mowa w art. 189f § 1 pkt 1 i pkt 2 K.p.a.